Χρειάζεται να είναι πρωτότυπη και να έχει εκείνα τα στοιχεία που θα κάνουν τον «καταναλωτή» να τη θυμάται, για την ακρίβεια να θυμάται το όνομα της επιχείρησης, το όνομα του προϊόντος. Οταν το «πακέτο» είναι έτοιμο, σειρά έχει η υλοποίηση της «ιδέας», η οποία «ζωντανεύει» και γίνεται εικόνα και ήχος. Τι γίνεται, όμως, όταν κάποια απ' τα «τεχνάσματα» της διαφήμισης γίνονται υποστηρικτικό μέσο για τη διαστρέβλωση της Ιστορίας;

Θα αναφερθούμε σε ορισμένες επιλογές των εικόνων και ήχων που «έντυσαν» την ιστορική «αλήθεια». Οποιος είδε το πρώτο επεισόδιο θα θυμάται ότι «ξεχάστηκαν» γεγονότα. Ετσι ακριβώς γίνεται και στις διαφημίσεις: Φτιάχνεται μια «αλήθεια» με τις μισές πληροφορίες για να παραπλανηθεί το «κοινό» και να αγοράσει το προϊόν. Εδώ, όμως, ο στόχος είναι πολύ πιο ουσιαστικός απ' την αγορά μιας οδοντόβουρτσας ή ενός κινητού τηλεφώνου. Στόχος είναι το «κοινό», που θα καθίσει με ενδιαφέρον να δει την Ιστορία της χώρας του και δεν είχε, μέχρι τώρα, τη δυνατότητα να διαβάσει τα στοιχειώδη που του κρύβει η «επίσημη» Ιστορία.

Οποιος είδε το πρώτο επεισόδιο, θα θυμάται μέχρι και την προσεγμένη μουσική «επένδυση», την ευχάριστη μουσική, όταν ο αφηγητής μίλαγε για το σχέδιο Μάρσαλ, και την πιο «ταραγμένη» όταν μίλαγε για τους κομμουνιστές στα βουνά. Θα θυμάται ακόμα και την εναλλαγή των εικόνων, όταν «έπρεπε». Ασπρόμαυρες εικόνες των εξαθλιωμένων παιδιών στο «παιδομάζωμα» των κομμουνιστών, όπως το ονομάζουν ακόμα. Καμία αναφορά στις πραγματικές συνθήκες. Στη συνέχεια, ο αφηγητής μάς είπε ότι τα παιδιά αυτά μεταφέρθηκαν στη Σοβιετική Ενωση, και απ' τις εικόνες που επέλεξαν να δείξουν ήταν σα να τους πήραν για καταναγκαστική εργασία. Απ' την άλλη, για το πραγματικό παιδομάζωμα της Φρειδερίκης τα πράγματα ήταν διαφορετικά: Εικόνες παιδιών με χαρούμενα πρόσωπα και, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης ενός ανθρώπου που μεγάλωσε στις διαβόητες «Παιδουπόλεις», η εικόνα απέκτησε χρώμα και είδαμε τον παράδεισο που μεγάλωσε έγχρωμο!