Τον Απρίλη του 1970 έφευγε από τη ζωή ο «κουμπάρος» των ελληνικών γραμμάτων Κορνάρος Θέμος (1907-1970). Ο Κρητικός που ήθελε «να δένει στο κεφάλι του ένα μαντήλι, να βάζει λοξά το τσαπί στον ώμο του, να γίνει ένας καλός ζευγάς, να βρίζει, να δέρνει και να 'χει στη ζώνη του ένα ασπρομάνικο μαχαίρι όπως όλοι οι άντρες του τόπου του...» μπολιάστηκε με τα βιώματα των πονεμένων εργατών. Αφουγκράστηκε τους λαϊκούς καημούς. Χαρακτηρίστηκε εκπρόσωπος της «προλεταριακής» λογοτεχνίας. Μπολιάστηκε από τις ιδέες του Μαξίμ Γκόρκι: «Πώς τα πανεπιστήμιά του ήταν κοντά στους ανθρώπους του μεροκάματου...». Το 1941, ο εκδοτικός οίκος «Αετός» εκδίδει το βιβλίο του «Καλοί και Κακοί». Καταγράφει τις αντιθέσεις των ανθρώπων στην καπιταλιστική κοινωνία. Ενα σημαδιακό πεζογράφημα. Οι εμπνεύσεις ήταν από τους κοινωνικούς αγώνες. Τα «εναύσματά» του ήταν η μεταξική δικτατορία - οι εξορίες του στη Φολέγανδρο, η Ακροναυπλία...

Το βιωματικό του έργο «Χαϊδάρι» (εκδόθηκε το 1945), ο Βάρναλης το εγκωμιάζει με άρθρο του στα «Ελεύθερα Γράμματα» του Δημήτρη Φωτιάδη. Οι Καρβούνης, Σκουρλής, Γιάννης Κορδάτος εκφράζονται με τα καλύτερα λόγια. Τα βιώματά του από τις πολλαπλές διώξεις των Ες-Ες (1944), τα κολαστήρια της οδού Μέρλιν, ο ηρωικός Δεκέμβρης του 1944 καταγράφονται στα βιβλία: «Αγύρτες και κλέφτες», «Με τα παιδιά της θύελλας», «Στάχτες και Φοίνικες», «Αιχμαλωσία της νύχτας», «Γη της Ανάστασης», «Οδός Προμηθέως», «Το ξεκίνημα μιας γενιάς», «Θυσίες και δάφνες του ελληνικού λαού», «Αρματωμένη Ελλάδα». Τάραξε όλη την αστική τάξη της Ελλάδας με το βιβλίο του «Αγύρτες και κλέφτες», που χτυπάει τους δοσίλογους και την «εθνικοφροσύνη». Καταδικάζεται στο Μεσολόγγι, ύστερα από μήνυση του μητροπολίτη Αιτωλ/νίας. Στέλνεται στο Μακρονήσι στα βράχια του Αϊ - Στράτη μαζί με χιλιάδες άλλους αγωνιστές. Αυτή η φασιστική «Σπιναλόγκα» καταγράφτηκε από τον «Κουμπάρο» σε σελίδες από χασαπόχαρτα.

Το μήνυμα του έργου του από τη δράση του στο ΕΑΜ είναι ότι τα «παιδιά της θύελλας» της Ελλάδας έδωσαν τα πάντα για ελευθερία - εθνική ανεξαρτησία - κοινωνική δικαιοσύνη. Ο Τάκης Αδάμος, στο βιβλίο του «Πνευματικές γνωριμίες», λέει ότι ο Θέμος Κορνάρος υπήρξε ο μοναδικός πεζογράφος μας, που του ταιριάζει πέρα για πέρα ο τίτλος του εργάτη - συγγραφέα. Ο «Ριζοσπάστης», τον Απρίλη του 1977, έγραφε: «Ο Θέμος Κορνάρος είναι μάγος στην απόδοση ονειρικών και θολών στιγμών της ψυχής. Παρακολουθεί από κοντά το λαβύρινθο του νου και αποδίδει με επιβλητική δύναμη τις μεταξύ ύπνου και ξύπνιου καταστάσεις. Το ίδιο μάστορας δείχνεται και στην απόδοση της λαϊκής ψυχής, που τη ζωγραφίζει με γνήσια ελληνικά χρώματα. Βρίσκει τον Ρωμιό πλούσιο σε αισθήματα δικαιοσύνης και αλληλεγγύης. Οι ήρωες του αυτοδίδαχτου συγγραφέα, είναι πειστικοί λαϊκοί άνθρωποι, υπέροχοι σε ήθος και ασκούν μια βαθιά επιρροή πάνω στους αναγνώστες. Πολύ οικείοι, αν και σχεδόν ημίθεοι σε ψυχική δύναμη, επηρεάζουν και αλλάζουν εσωτερικά τους αναγνώστες που θα τους αγαπήσουν...» (Σ. Χρήστου). Υπήρξε ένας φλογερός εραστής της προλεταριακής αλήθειας...