Είναι γνωστή η ποιοτική και η ποσοτική προσφορά της Δέσπως Καρούσου στην πεζογραφία, στην ποίηση, αλλά και στη μετάφραση. Η συλλογή της «Χειμωνιάτικο δειλινό» αποδείχνει την πετυχημένη πορεία της στην ποίηση. Ευαίσθητη, τρυφερή, λυρική, με πλούσια γκάμα συναισθημάτων, ταξιδεύει τον αναγνώστη σε χώρους ομορφιάς και γαλήνης. «Ακου, τα παιδιά στον αυλόγυρο παίζουν,/ Κοίτα, τα νιάτα τη γνώση κατακτούν,/ Για το άδηλο ταξίδι της ζωής ξεκινούν,/ Ο ήχος, τα βήματά της ειρηνικά αντηχούν.../».

Ποίηση αφαιρετική, με τεχνική που αποφεύγει τα επεξηγηματικά σχήματα και προτιμά το στρωτό και άμεσο λόγο. Ωστόσο, γνωρίζει καλά ότι η ποίηση πληγώνει και τον ποιητή και τον αναγνώστη. Ομως τι θα γινόμαστε χωρίς αυτήν! «Μπορείς ν' αναπολείς/ Αδύνατο ελεύθερα να ζεις,/ Απαγορεύεται,/ Μην το λησμονείς,/ Μην κοιτάζεις πίσω σου,/ Φρίκη,/ Των φίλων η μακριά σειρά/». (Εκδόσεις «Ιωλκός», 1999).

Το ποιητικό στοιχείο στη συλλογή της Ανθής Μαρωνίτη είναι παρόν κι ενδιαφέρον. Ο τίτλος της σηματοδοτεί την ποιητική ζεστασιά της ψυχοσύνθεσης και του λόγου της Α. Μ. Με ευρηματικούς απόηχους, με ελεγχόμενο λυρισμό η Α. Μ. γράφει ποίηση καθαρή, απελευθερωμένη από φλυαρίες κι επαναλήψεις. «/Πέθανε - πριν/ ένας μικρός ασφόδελος ανθίσει/ στην παλάμη της/». Κι αλλού: «/Από την εικόνα στη σιωπή/ παράξενο ταξίδι/ παγίδευες το λόγο σε σχήματα κλειστά/ κι ανάμεσά τους μυτεροί γκρεμνοί/».

Με στοχασμούς και μια εκ βαθέων κατάθεση η Α. Μ. προχωρά σ' έναν ποιητικό μονόλογο, στο δεύτερο μέρος της συλλογής και αναδείχνει τις αρετές της. «Η μαργαρίτα στο υπέρθυρο άγαλμα φυλαχτό αλλάζει θέση και λέει την ώρα όταν μεσημέρι κλείνεις όλα τα παράθυρα...». (Εκδόσεις «Αγρα»).