Το 'πε κι ο ποιητής: Ο άνθρωπος έχει ένα ελάττωμα: ξέρει να σκέφτεται. Κι αυτό είναι πρόβλημα για όλους όσοι ταΐζουν τον άνθρωπο με τόνους κουτόχορτο ελπίζοντας πως με τέτοιο μπούκωμα θα ξωπετάξουν τη σκέψη.

Μετράνε λάθος. Μετράνε την υποταγή που έχει και αντικειμενική βάση στο ίδιο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, τόσο που κάτω από ορισμένες συνθήκες να εμφανίζεται ότι ακυρώνει τη σκέψη. Κι όμως, ο άνθρωπος ξέρει να σκέφτεται.

Ετσι μπορεί και να μετρά ευχές και φόβους. Μετρά, για παράδειγμα, εύκολα την ευχή του εξουσιαστή να μην πας να ψηφίσεις, αλλά και το φόβο του για το τι θα ψηφίσεις. Μετρά, επίσης για παράδειγμα, πως πίσω από τις λέξεις προβάλλουν - σαν μόνιμο ενοχλητικό αγκάθι για το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκφραστές - οι κομμουνιστές, που όχι μόνο αρνούνται αλλά και εμποδίζουν με τη δράση τους το μέλλον των κερδών, την ίδια την ύπαρξη των κερδών.

Σκέφτεται ο άνθρωπος: Το χρήμα που δίνεται από την ΕΕ και το διαχειρίζονται οι κυβερνήσεις για την ενίσχυση της «κοινωνίας των πολιτών», δηλαδή για τη χρηματοδότηση διαφόρων ΜΚΟ, είναι τεράστιο. Τέτοια αγάπη για τη δημοκρατία. Την ίδια ώρα, όμως, έχουν γίνει καθημερινά τα άρθρα που πασχίζουν να πείσουν την «κοινωνία των πολιτών» ότι δεν έχει κανένα σοβαρό λόγο να μετέχει στις εκλογές. Το χτεσινό επιχείρημα λέει πως οι πολίτες γνωρίζουν πως από τις εκλογές δεν καθορίζεται το μέλλον τους. Αν δεν καθορίζεται, γιατί τρεις και λίγο έχουμε αναλύσεις για την τάδε και δείνα απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου που ενέκρινε ή όχι τη μια ή την άλλη οδηγία της Επιτροπής, η οποία οδηγία με τη σειρά της είναι αναγκαστική στην εφαρμογή της;

Αλήθεια είναι πως οι εκλογές δεν καθόρισαν ποτέ αυτές καθαυτές το μέλλον. Αυτό που καθορίζει το μέλλον είναι οι ίδιες οι σχέσεις παραγωγής, η ιδιοκτησία, η τάξη που είναι στην εξουσία. Αλλο, τόσο αλήθεια, όμως, είναι πως στο εποικοδόμημα συμβαίνουν όλα όσα προσδιορίζονται από τη βάση.

Οι εκλογές δεν αλλάζουνε τον κόσμο, αλλά μετράνε συγκεκριμένους συσχετισμούς στη συγκεκριμένη στιγμή. Η εξουσία κρίνεται πάντα μέσα από ανατροπές. Γι' αυτό, όμως, και το σύστημα δίνει τόση σημασία στην προστασία του κράτους, που παραμένει κράτος μιας τάξης ενάντια σε άλλη κι ας αλλάζουν οι κυβερνήσεις. Οι εκλογές είναι ένα μέτρο για την πίεση που υπάρχει μέσα στο καζάνι.

Αν οι εκλογές δεν είχαν καμία σημασία, γιατί τόση σπουδή όσοι ψηφίσουν να ψηφίσουν «σωστά», δηλαδή αδιατάραχτα για το σύστημα; Τι είναι η προειδοποίηση ότι μπορεί να ξεπεραστούν και κάποια όρια; Μια απάντηση δίνει μέσα από την αγωνία της η κ. Κόππα του ΠΑΣΟΚ όταν διαμαρτύρεται για τους κομμουνιστές που δε συμπράττουν με τους σοσιαλδημοκράτες κι εμποδίζουν έτσι το σύστημα να έχει την αριστερά που έχει ανάγκη.

Καημός χρόνων και χρόνων η σύμπραξη των κομμουνιστών με τους σοσιαλδημοκράτες. Τόσοι και τόσοι διακήρυξαν το κλείσιμο του ιστορικού ρήγματος, από τον Κοτζιά και τον Ανδρουλάκη έως την Δαμανάκη και τον Δραγασάκη. Εσχάτως και το ίνδαλμα του Τσίπρα, ο Λαφοντέν.

Ασχετο: Κάτι παράξενες συμπτώσεις: Στην αντιτρομοκρατική υπηρεσία παραιτείται κορυφαίο στέλεχός της, που σχετίζεται με την απόσυρση της «17Ν», και στις εφημερίδες προδημοσιεύεται νέο βιβλίο του Κουφοντίνα, που εξηγεί πόσο σημαντικό είναι να αποφασίσει μια οργάνωση να περάσει στην παρανομία.