Την κυβερνητική προσήλωση στην εφαρμογή των ρυθμίσεων της Λισαβόνας, που αποτελεί ...τη θεσμική αποτύπωση της στρατηγικής για την ανταγωνιστικότητα και βιώσιμη ανάπτυξη του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, επανέλαβε χτες ο υπουργός Οικονομίας, σε ομιλία στην Ελληνική Εταιρεία Διοίκησης Επιχειρήσεων, ενώ την ίδια στιγμή ο διοικητής της Τράπεζας Ελλάδας, μιλώντας στη συνέλευση των μεγαλοβιομηχάνων της Κεντρικής Ελλάδας, υπερθεμάτιζε για την ανάγκη εφαρμογής αιματηρής λιτότητας και αθρόων μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Η αναφορά, του Γ. Παπαθανασίου, στη στρατηγική της Λισαβόνας δεν έγινε βέβαια τυχαία, αλλά στόχο είχε να δημιουργήσει κλίμα εγρήγορσης για την αναγκαιότητα των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, που θα αντιμετωπίσουν το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας του ελληνικού κεφαλαίου. Αφού άσκησε κριτική ότι τα προηγούμενα χρόνια δεν έγιναν οι αναγκαίες αλλαγές και προσαρμογές, υποστήριξε με έμφαση: «Είναι πλέον η ώρα να πάρουμε αποφάσεις και να προχωρήσουμε άμεσα σε βαθιές αλλαγές. Αλλαγές που θα μας οδηγήσουν σε μία πιο ανταγωνιστική οικονομία, σε μία βιώσιμη, αυτοτροφοδοτούμενη και δυναμική ανάπτυξη».

Κάνοντας απολογισμό της εφαρμογής της Στρατηγικής της Λισαβόνας στη χώρα μας, είπε ότι «ενώ σε πολλές από τις ευρωπαϊκές χώρες, η στρατηγική της Λισαβόνας σήμανε μια δεύτερη γενιά μεταρρυθμίσεων, στην Ελλάδα δεν είχε συντελεστεί ούτε η πρώτη. Στη δεκαετία που προηγήθηκε της ένταξής μας στην ΟΝΕ και στα χρόνια αμέσως μετά, δεν προχώρησε καμία σοβαρή διαρθρωτική αλλαγή, η οποία να προετοιμάσει τη χώρα μας για τον ανταγωνισμό τον οποίο θα αντιμετώπιζε».

Και στο διά ταύτα, ισχυρίστηκε ότι «τώρα είναι η ώρα για τις βαθιές δομικές αλλαγές που μέχρι πρότινος η χώρα μας δεν είχε τολμήσει».

Οι προτροπές για ακόμα σκληρότερη λιτότητα, που ανέπτυξε ο Γ. Προβόπουλος, δε συνιστούν πρωτοτυπία, δεδομένου ότι είχαν διατυπωθεί στην Εκθεση Διοικητή τον προηγούμενο Απρίλη, ενώ, επί της ουσίας, αποτελούν συρραφή των θέσεων της ΕΕ, του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ για την ελληνική οικονομία. Ωστόσο, καθώς επανέρχεται στην επικαιρότητα το θέμα της οικονομικής πολιτικής, οι συνεχείς αναφορές από τα επιτελεία της άρχουσας τάξης απλώς καταδεικνύουν τα στενά περιθώρια διαχείρισης της κρίσης, ενώ διαβλέπουν τη διέξοδο από αυτή μέσα από την εφαρμογή μίας όλο και σκληρότερης αντιλαϊκής πολιτικής.

Ο Γ. Προβόπουλος υπεραμύνθηκε της επιβολής, άμεσων, αλλά μεσοπρόθεσμων μέτρων, στην κατεύθυνση της αντιμετώπισης των δημοσιονομικών προβλημάτων, αλλά και την προώθηση μεταρρυθμίσεων, προκειμένου να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα και η παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας... Διαβλέπει, δηλαδή, υποχώρηση της ανταγωνιστικής θέσης του ελληνικού κεφαλαίου και κτυπάει και αυτός με τη σειρά του το καμπανάκι του κινδύνου.

Ως προς το δημοσιονομικό, καλεί την ελληνική κυβέρνηση, να εφαρμόσει άμεσα πρόγραμμα αιματηρής λιτότητας, προκειμένου ...να επιτευχθούν πρωτογενή πλεονάσματα 4,5% - 5% του ΑΕΠ κάθε χρόνο, ώστε να επιτευχθεί η μείωση του χρέους σε εύλογο διάστημα 10 χρόνων, στα επίπεδα αναφοράς της Συνθήκης του Μάαστριχ (60% του ΑΕΠ), ενώ ζητά επίσης μηδενισμό των δημοσιονομικών ελλειμμάτων έως το 2012. Αν και δεν το αναφέρει στην ομιλία του, οι προτάσεις αυτές πρακτικά ισοδυναμούν με μακροχρόνιο «πάγωμα» των μισθών και των συντάξεων, και γενικώς των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, καθώς τα δισεκατομμύρια των επιχορηγήσεων προς το κεφάλαιο θεωρούνται ότι συμβάλλουν στην αναπτυξιακή δυναμική της οικονομίας...