1. Φυλάξου από την αδιαφορία που γεννούν οι αθλιότητες των δύο μεγάλων κομμάτων - στην ουσία, αντίπαλων φατριών. Η αδιαφορία είναι αυτοχειρία.

2. Η μόνη απάντηση στην τρέλα που πουλάει ο πρωθυπουργός έρχεται από τον δρα Ευ: «Δεν γίνεται τρελός όποιος θέλει».

3. Η περιφρόνηση με βοηθά να γελάω με την ψυχή μου μπροστά στο νέο κοστούμι που φοράνε στον Νεοέλληνα: αυτό του καλού Ευρωπαίου. Πού ζει ο Νεοέλληνας σήμερα; Χάνοντας το ένστικτό του, δανείζεται μονίμως από τη Δύση, που τον σπρώχνει μακριά από κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Το μοναδικό ζήτημα που προκύπτει είναι «πώς» θα σχεδιάσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την απόδρασή του από την Ευρώπη.

4. Προς Χριστιανούς επιστολή το ανάγνωσμα: «Αν ζείτε σύμφωνα με το νόμο του Θεού, πώς αντέχετε με όλα όσα συμβαίνουν γύρω σας;».

5. Ο καλύτερος τίτλος για τις εκλογές του Ιούνη: Η δοκιμασία της λογικής.

6. Η αλαζονεία - τρομάρα τους - των βουλευτών του ΛΑ.Ο.Σ. γρήγορα γίνεται βλακεία. Οταν προσποιούνται τους σοφούς, τα πράγματα γίνονται χειρότερα: είναι επικίνδυνοι για τον εαυτό τους και για εμάς, αν τους το επιτρέψουμε. Παρ' όλα αυτά καμία συμπόνια δεν ξυπνάνε μέσα μου. Και γιατρός να ήμουν, δε θα έσπευδα να βοηθήσω. Δε θα 'θελα να χάσω ούτε μια ευκαιρία ν' απολαύσω ένα τέτοιο ψυχαγωγικό θέαμα.

7. Με παραμύθια και παραβολές δεν αποφεύγεις τη σταύρωση. Επίσης μη χτυπάς γιατί ποτέ δεν θα σου δοθεί τίποτα. Πρέπει να σπάσεις την πόρτα για να μπεις μέσα.

8. Κι όμως μέσα σ' αυτό το μαύρο χάλι λάμπει ο αφοσιωμένος. Χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς προνόμια, στην άκρη ενός καφενείου υπερέχει με τα λευκά του μαλλιά έναντι όλων. Οσο κι αν ακούγεται παράδοξο, το είδος του αυξάνει αριθμητικά και συνενώνεται σ' ένα κοινό μέτωπο, που δεν είναι μόνο προνόμιο της νεότητας. Ο αφοσιωμένος αισθάνεται, μέχρι την τελευταία στιγμή, οφειλέτης μέσα στο κίνημα. Mε τον τρόπο της ζωής του, έχει καταστρέψει κάθε μέσο που πρότεινε η κυρίαρχη ιδεολογία για την κοινωνική του άνοδο.

9. Εξω οι Χρυσαυγίτες από την Ελλάδα. Να κι ένα σύνθημα που με βρίσκει σύμφωνο στον τοίχο της γειτονιάς.

10. Οι αντίπαλοί μας μου θυμίζουν τον Θουκυδίδη σ' έναν εμψυχωτικό λόγο προς τους στρατιώτες του: «Επειδή δεν έχουν κάποια συγκεκριμένη διάταξη, όταν βρεθούν κάτω από πίεση εγκαταλείπουν τις θέσεις τους χωρίς ντροπή. Η άτακτη υποχώρηση ή η επίθεση είναι ένα και το αυτό στην αντίληψή τους, συνεπώς το θάρρος τους δεν μπορεί ποτέ να δοκιμαστεί στ' αληθινά. Η μάχη είναι γι' αυτούς υπόθεση του καθενός προσώπου ξεχωριστά, κι έτσι ο καθένας έχει έτοιμη τη δικαιολογία όταν πρόκειται να σώσει τον εαυτό του. Πιστεύουν ότι είναι ασφαλέστερο να σας τρομοκρατούν χωρίς να διακινδυνεύουν τίποτα οι ίδιοι, παρά να σας αντιμετωπίσουν σε μάχη εκ παρατάξεως. Διαφορετικά, αντί για όλα τούτα, θα είχαν κιόλας προχωρήσει σε κανονική μάχη. Βλέπετε λοιπόν ότι ο φόβος που εμπνέουν δεν κρατάει στην πραγματικότητα πολύ, μολονότι - το αναγνωρίζω - είναι τρομερά ενοχλητικό να τους βλέπει κανείς και να τους ακούει».

* Σούτρες: Σειρά από σχόλια στις Βέδες (τα ιερά κοσμολογικά και μυθολογικά κείμενα του Ινδουισμού), συνήθως σύντομα αποφθέγματα για την αγωγή των νέων. Λέγονται και διδακτικά αναγνώσματα.