Τον τελευταίο καιρό, με όλη αυτή την ατμόσφαιρα του πολέμου γύρω μου έψαχνα να βρω αφορμή και να ξεσπάσω. Και το πρώτο μου ξέσπασμα αφορούσε την πολφική όχι βέβαια ως σύστημα σκέψεων και αντιλήψεων ως επιστήμης αυτόνομης, αλλά ως συγκεκριμένο τύπο συμπεριφοράς των ελληνικών κυβερνήσεων της τελευταίας πεντηκονταετίας στο πεδίο των διεθνών σχέσεων. Και ιδιαίτερα στο πεδίο των εξαρτήσεων της ελληνικής χώρας από άλλες. Ετσι, θυμήθηκα όλους όσοι μας κυβέρνησαν με τη σειρά και με ποιο τρόπο ο καθένας από αυτούς, ασκούσε την εξωτερική μας πολιτική, ανάλογα με το βαθμό της εξάρτησής του από ξένες θελήσεις και ανάλογα με το χαρακτήρα των συμφερόντων που εκπροσωπούσε ή που προστάτευε. Θυμήθηκα, λοιπόν, είτε το ήθελα είτε όχι, ποια μορφή έπαιρνε κατά καιρούς η προδοσία. Μια λέξη που οι πιο πολύ αρνούνται να την αποδεχτούν σαν λέξη που αποδίδει την ουσία των όσων έπραξαν οι Ελληνες άρχοντες, μυστικοί ή όχι, νυν και τέως, ζώντες ή μισοζώντες που θα έλεγε και ο ποιητής. Και μόλις έφευγε από τη συνείδησή μου το βάρος της πίκρας και της απογοήτευσης, της εθνικής ταπείνωσης και των πολεμοχαρών μου ονειρώξεων, μόλις βόλευα δεξιά και αριστερά το αντισημιτικό μου πάθος, αρπαζόμουν από αλλού. Από την Αμερική, φυσικά. Εβριζα τον Κλίντον, τον Χόλμπρουκ. Αναθεμάτιζα τον Κίσινγκερ και τον Μακναμάρα. Με κάποια ευκαιρία θυμήθηκα και τον Βαν Φλιτ, τον Πιουριφόι. Στόλισα καλά καλά τον Καραμανλή κατηγορώντας, ελεεινολόγησα τον Αβραμόπουλο. Εβγαλα όσο μπορούσα πιο αποτελεσματικά το άχτι μου για τους παρουσιαστές των καναλιών και τους αυτοσχεδιάζοντες, πλην όμως ανελλήνιστους σχολιαστές, και στο τέλος έμεινα άδειος με μια γεύση τρικυμίας στα χείλια... Και δε γέμιζα με τίποτε. Κανένα από όλα αυτά τα ξεσπάσματα δε με ανακούφιζε. Ολο και κάτι απόμενε στο βάθος της πληγωμένης, νεοελληνικής μου συνείδησης. Και ένιωθα, χωρίς να το θέλω, σαν ένας, να πούμε, προδομένος και σταυρωμένος μαζί Νεοέλληνας.

Ωσπου ήρθε η ώρα και αναρωτήθηκα. Καλά οι προδότες και οι ενδοτικοί, οι αντεθνικοί οι ταπεινόφρονες και οι τουρκολάγνοι. Αυτό τους είπαν, αυτό κάνουν. Οι άλλοι όμως; Ολοι οι υπόλοιποι που είναι εκατομμύρια... Οι άλλοι που έχουμε παιδιά, εγγόνια που έχουμε αδέρφια, φιλαράκια και διάφορους κολλητούς, που λέει ο λόγος, όλοι εμείς που ακούμε αδιάφοροι τις ερπύστριες των ειρηνοφόρων μεσολαβητών, όλοι εμείς που μαθαίνουμε την ιστορία στο γόνατο, τραγουδώντας παράφωνα εμβατήρια, εξυμνώντας άδικους ηρωισμούς και θανάτους ανώφελους πώς αντιδρούμε; Εμείς που ώρες κάτω από το 25μαρτιάτικο λιοπύρι χειροκροτούσαμε τα κανόνια και τα ντουφέκια που περνούσαν καμαρωτά μπροστά μας.

Αν δε δούμε σωστά, πίσω από τα συρματοπλέγματα, που μέτρο με το μέτρο απλώνει στους ειρηνεμένους κάμπους ο καπιταλισμός, αφιονισμένος από τη μαύρη σκόνη του στιλπνού πλούτου, έτσι θα περπατήσουμε και σ' αυτόν τον αιώνα, συντεταγμένοι, κάτω από τον ήχο των τυμπάνων. Ζωσμένοι τις μπαλάσκες, με τα μπαϊράκια του μίσους και της τρομοκρατίας να ανεμίζουν στον αέρα, σαβανωμένοι λάβαρα του τρόμου, με το δάχτυλο στη σκανδάλη, χωρίς να ξέρουμε για πού θα πάει η σφαίρα που ετοιμάζουμε, ομνύοντες στο όνομα μιας νίκης που δεν ξέρουμε ποιον θα ωφελήσει. Τόσο πια τη χαλάσανε τη ματιά μας; Τόσο βαθιά, για να μη βλέπουμε πού είναι στημένο το αληθινό μέτωπο; Να μη βλέπουμε τους αίτιους της ταπείνωσης, της πίκρας και της απογοήτευσης;