Μέση λύση δεν υπάρχει πια, εδώ που τα λέμε δεν υπήρχε ποτέ. Αντίσταση ή υποταγή, αγώνας ή συμβιβασμός, αποδοχή ή απόρριψη. Ανάμεσα σε αυτά είναι η επιλογή, σε κάθε τομέα της ζωής, όπως και στο περιβάλλον. Η ΕΕ θέτει στόχους μείωσης των εκπεμπόμενων ρύπων, έχοντας ως σημείο αναφοράς τη στρατηγική μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Τα στελέχη της σκέφτονται κάπως έτσι:

Εξοικονομούμε ενέργεια από εδώ, πουλάμε το περίσσευμα εκεί με καλύτερους όρους, γλιτώνουμε λεφτά για επενδύσεις και ταυτόχρονα αυξάνουμε τις τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος, βελτιώνοντας τα κέρδη (ανταγωνισμό το λένε).

Μειώνουμε την ενεργειακή εξάρτηση, άρα διαπραγματευόμαστε με καλύτερους όρους τις τιμές της εισαγόμενης ενέργειας και εξοικονομούμε λεφτά για τις μεγάλες βιομηχανίες. Ιδιωτικοποιούμε τον τομέα της ενέργειας και ευνοούμε τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση. Υστερα, θα βγάλουμε νόμους για τον υγιή ανταγωνισμό (μεγάλη απάτη), αλλά τα κέρδη των ενεργειακών κολοσσών θα αυξάνονται και η ενέργεια θα γίνεται πανάκριβη για το λαό. Ακριβή μπορεί να είναι και για τις βιομηχανίες, αλλά αυτές το κόστος το προσθέτουν στην τιμή των εμπορευμάτων και έτσι ξαναπληρώνει ο λαός.

Χειραγωγούμε τις λαϊκές δυνάμεις στο θέμα του περιβάλλοντος, για να μπορούμε εμείς να θέτουμε κάθε φορά τις προτεραιότητες και τα ζητούμενα καταστρέφοντάς το. Ετσι, π.χ., «θεοποιούμε» τις ανεμογεννήτριες και όποιος αντιδρά στα σχέδια των πολυεθνικών της ενέργειας ανάγεται σε εχθρό του περιβάλλοντος.

Ο σχετικός κατάλογος είναι πολύ μεγάλος. Η ουσία είναι ότι η άρχουσα τάξη, οι πολιτικοί υπηρέτες της και η ΕΕ είναι περιβαλλοντιστές στο βαθμό που κερδίζουν από αυτό.

Ολοι οι παραπάνω λόγοι επιβεβαιώνουν την ανάγκη να γίνει ο τομέας ενέργειας λαϊκή περιουσία.