Μόλις προχτές, το ΠΑΣΟΚ και ο πρόεδρός του, ο Γ. Παπανδρέου, προσδιόρισαν επακριβώς ποιο είναι το είδος της «σοσιαλιστικής» πολιτικής που πρεσβεύουν σε ό,τι αφορά τους μετανάστες. Στα «8 μέτρα» που πρότεινε ο εν αναμονή πρωθυπουργός και πρόεδρος της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς», δεσπόζει το εξής ένα: «Μηδενική ανοχή» (!) απέναντι στους μετανάστες.

Την ίδια, δηλαδή, μέρα που η κυβέρνηση εξήγγειλε «στρατόπεδα συγκέντρωσης», η αξιωματική «αντιπολίτευση» επέλεξε να αντιπαρατεθεί με τη ΝΔ στο πεδίο της ίδιας αντιμεταναστευτικής σκληρότητας, επιλέγοντας την πιο ακραία φρασεολογία που μπορούσε να δανειστεί. Και λέμε να «δανειστεί», διότι τα περί «μηδενικής ανοχής» δεν είναι έμπνευσης του Γιώργου Παπανδρέου.

Ας δούμε σε ποιον ανήκουν: Το «δόγμα της μηδενικής ανοχής» ανήκει στον υπερσυντηρητικό (κάποιοι τον αποκαλούσαν «φασιστοειδές») πρώην δήμαρχο της Νέας Υόρκης, τον Ρούντολφ Τζουλιάνι. Σε τι συνίσταται η «μηδενική ανοχή»; Πρόκειται για το δόγμα που εγκαθίδρυσε ο Τζουλιάνι στην τοπική αστυνομία, δηλαδή το «πρώτα πυροβολάτε και μετά ζητάτε τα στοιχεία του νεκρού». Πρόκειται για το δόγμα, με βάση το οποίο οι δρόμοι της Ν. Υόρκης μοιάζουν όλο και περισσότερο με στρατοκρατούμενη ζώνη. Είναι το δόγμα που θεωρεί ότι το πέταγμα της γόπας στο δρόμο είναι αδίκημα που αν δεν κατασταλεί σαν κακούργημα (!), τότε θα οδηγήσει στο πέταγμα... μολότοφ (!) στο δρόμο. Αλλωστε, στο βιογραφικό του, ο Τζουλιάνι επαίρεται ότι αυτός ήταν που «εφάρμοσε την τακτική της "μηδενικής ανοχής", δίνοντας έμφαση στην επιβολή των νόμων ενάντια σε ελαφρύτερα και βαρύτερα αδικήματα».

Το τι σημαίνει, λοιπόν, «μηδενική ανοχή» απέναντι στον μετανάστη, όταν το «ελαφρύτερο αδίκημα» του μετανάστη είναι ακριβώς ότι πρόκειται για... μετανάστη (!), μπορεί να το αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε.

*

Από κει και πέρα θα ήταν παράλειψη, αν δε σημειώναμε το πώς λειτουργούν τα «συγκοινωνούντα δοχεία» της ξενοφοβίας, του ρατσισμού και του εθνικισμού.

Μόλις πέντε μέρες πριν από τις ευρωεκλογές, ο Καρατζαφέρης, παρουσιάζοντας τις θέσεις του κόμματός του για την εγκληματικότητα και τους μετανάστες, είχε δηλώσει (στη διακαναλική συνέντευξη Τύπου, 1/6/2009):

«Η απάντηση είναι μία: Τζουλιάνι. Δεν ξέρω ποιοι από σας γνωρίζουν καλά το Μανχάταν - κάποιοι σίγουρα - πριν από 10 χρόνια δεν μπορούσες να κυκλοφορήσεις στο Μανχάταν με τη δύση του ηλίου ή να μπεις στο τρένο. Τώρα μπορείς να κάνεις ό,τι ώρα θέλεις βόλτα, να περπατάς στο Σέντραλ Παρκ και στα δύσκολα ακόμα σημεία. Το κατόρθωσε ο Τζουλιάνι. Να πάμε να πάρουμε τη συνταγή»!

*

Αυτή είναι, λοιπόν, η «συνταγή» τους. Ο Τζουλιάνι και η «μηδενική ανοχή» του. Και, βέβαια, λίγη σημασία έχει ποιος αντιγράφει ποιον: Ο Παπανδρέου τον Καρατζαφέρη, ο Καραμανλής τον Παπανδρέου ή όλοι μαζί τον Τζουλιάνι. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι τα γκέτο τα βαφτίζουν «κέντρα υποδοχής». Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης τα βαφτίζουν «φιλοξενία». Οτι τελικά την αστυνομοκρατία, την αυθαιρεσία, τη στρατιωτικοποίηση έναντι της ικεσίας και του μεταναστευτικού προβλήματος τα βαφτίζουν «πολιτική ασφάλειας»!

Κι όλα αυτά είναι αρκετά για να το αντιληφθούμε: Για ό,τι και όσους τους χαλούν τη «μόστρα». Για ό,τι και όσους τους χαλούν τη «βιτρίνα». Για ό,τι και όσους επιδεικνύουν μια συμπεριφορά και μια παρουσία που «ρυπαίνει» την επίπλαστη «υγειονομική ζώνη» που θέλουν να δημιουργήσουν, έχουν επιλέξει πώς θα τους αντιμετωπίζουν. Θα τους αντιμετωπίζουν σαν «μετανάστες». Οπως, δηλαδή, αντιμετώπισαν τα αδέσποτα σκυλιά από την παρουσία των οποίων «καθάρισαν» την Αθήνα κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Αλλά, είναι σίγουρο κι ας το λάβουν καλά υπόψη τους οι επίδοξοι Τζουλιάνι: Κάνουν μεγάλο πολιτικό και κοινωνικό λάθος, αν νομίζουν ότι τους μετανάστες και τους «μετανάστες» θα τους πάνε «άκλαυτους», όπως έκαναν με τα σκυλιά στην Ολυμπιάδα.

*

Κι ας γνωρίζουν κάτι ακόμα:

Η ελληνική κοινωνία

έχει βαθιά ιστορική εμπειρία και παράδοση (το έδειξε όταν στήριξε τη μικρασιατική προσφυγιά κόντρα στα μισαλλόδοξα κηρύγματα αυτών που προκάλεσαν τον ξεριζωμό της, όταν διέσωσε τις εβραϊκές κοινότητες τον καιρό των γερμανοτσολιάδων, όταν απέρριψε την κατακλύζουσα πριν λίγο καιρό σκοπιανοφαγία και αλβανοφαγία),

εμπειρία και παράδοση (εναντίον της οποίας σήμερα «φτύνουν» οι πάντες - πλην των «Λακεδαιμονίων» κομμουνιστών που δεν εννοούν να πάψουν να την εκπροσωπούν και να την υπηρετούν),

με τόσο βάθος, τόσες ρίζες, άσβεστη μνήμη (σμιλεμένη από τις εικόνες στα πάρκα της ξενιτιάς, όταν οι απόγονοι ενός άλλου Ρούντολφ, όχι του Τζουλιάνι, αλλά του Ες των ομώνυμων ναζιστικών ταγμάτων, που έγραφαν «απαγορεύεται η είσοδος σε σκύλους και Ελληνες»)

και επιπλέον διαθέτει τέτοια πολιτική αποφασιστικότητα (ΚΚΕ),

που, στο τέλος θα πάρουν το οδυνηρό γι' αυτούς μήνυμα ότι είναι αδύνατον να αναμετρηθεί μαζί της ο κάθε ρατσιστοΛΑγΟΣ!