Δε πα' να λένε, να κάνουν, να δείχνουν ό,τι θένε. Η αλήθεια είναι σαν το γάργαρο νερό. Θα βρει τρόπο να χωθεί, να περάσει, να φανεί, να κυλήσει, να σε κάνει θες δε θες να τη θαυμάσεις, να την αποδεχτείς. Πρέπει να 'σαι πολύ άρρωστος για να επιμείνεις αντίθετα απ' ό,τι η αλήθεια αυτή καθαυτή διακηρύσσει:

Μέσα στο γενικό χαμό για τους ξένους που δήθεν έχουν καταλάβει τα πάντα και πω πω χαμός που μας βρήκε, βγαίνει ένα κορίτσι με μαντίλα στο τηλεοπτικό γυαλί και λέει απλά «είμαστε καρντάσια, δηλαδή αδέλφια». Μια απ' τις λίγες στιγμές που δε σπας την τηλεόραση.

Και λίγο πριν ένα άλλο κορίτσι, απ' την Αφρική αυτή, πάλι στο τηλεοπτικό γυαλί δήλωνε: «Ελληνες και μετανάστες να είμαστε μαζί. Κάποιοι θέλουν να παρουσιάσουν τους μετανάστες εγκληματίες και τους Ελληνες ρατσιστές. Και τα δύο δεν είναι σωστά. Μας αγαπάνε και τους αγαπάμε. Να είμαστε μαζί».

Αφιερωμένα και τα δυο στιγμιότυπα στους ΟικονομοΛυριτζήδες της ΝΕΤ που χτες το πρωί αγανάκτησαν για τον τίτλο του «Ριζοσπάστη».

Ολοι αυτοί - αστοί πολιτικοί και οι ομοτράπεζοί τους δημοσιογράφοι - που σπέρνουνε το μίσος καθημερινά, μιλώντας για «λαθραίους», όλοι αυτοί είναι συστατικά ενός συστήματος που αυτό καθαυτό είναι και το μόνο λαθραίο. Αυτοί και το σύστημά τους είναι οι πραγματικοί λαθραίοι της ζωής. Αυτοί - βδέλλες όλοι τους - ζούνε λαθραία από τη δουλειά δισεκατομμυρίων ανθρώπων που σε όλα τα μήκη του πλανήτη «νόμιμοι ή παράνομοι» παράγουνε τα πάντα, ανθρώπων που η ζωή τους γίνεται πατίνι για να μπορεί ένας Λυριτζής κι ένας Οικονόμου να μοστράρουν σα γνήσιο και ακριβοπληρωμένο το Calvin Κlein παντελόνι τους που μπορεί να το έφτιαξε ένας Ασιάτης που τον παρουσιάζουν σαν εγκληματία. Για το σύστημά σας, ρε, δουλεύει τζάμπα και είναι εξαθλιωμένος. Αλλά πού να τον καταλάβετε εσείς οι χλιδάτοι του γυαλιού... Μέσα στη δυστυχία του, για μια πατρίδα που οι βόμβες των αφεντικών σας έκαναν ρημάδι, βγήκε στην παγκόσμια πιάτσα να βρει έναν τρόπο να επιβιώσει. Αλλά δε σας φτάνει που φροντίζει με τη φτώχεια του να κάνει άνετη τη ζωή σας, τον θέλετε και στα γόνατα, μη και τυχόν μες στην απελπισία του καμιά φορά παραβιάσει το συναγερμό που φυλάει το τίποτα της ύπαρξής σας. Με τον εφιάλτη του να ζείτε. Οπως στοιχειώνει τις νύχτες και τις μέρες σας ο εφιάλτης του κάθε επαναστατημένου εργάτη.

Πώς το 'λεγε ο Μπρεχτ; Οτι ο άνθρωπος ξέρει να σκέφτεται. Αυτό ακριβώς διαφεύγει απ' τους αστούς που νομίζουν πως χτίζοντας μια κοινωνία ελέγχου των «ανθρώπινων ροών» - που θα 'λεγε και η ειδική στο θέμα Τζαβέλλα του ΛΑ.Ο.Σ. - θα βάλουν φρένο στο αναπόφευκτο: Σ' έναν κόσμο που αργά ή γρήγορα οι εργάτες θα επιβάλουν τον μόνο αναγκαίο έλεγχο: Αυτόν του εργάτη που αξιώνει να μην υπάρχει δίπλα του καμία βδέλλα!

Νομίζουν διάφοροι πως αν περάσουν με δέκα τη σχολή Τζουλιάνι θα σταθούνε στον αφρό. Είναι γελασμένοι. Θέλουν τους μετανάστες, τα ταξικά αδέλφια μας δηλαδή, υποταγμένους, έτοιμους για πάσα χρήση. Ε, λοιπόν, ας έχουν κατά νου: Και οι Ελληνες εργάτες και οι Αφγανοί μετανάστες μαθαίνουν αργά, βασανιστικά, αλλά μαθαίνουν ήδη πως και για την εκεί δυστυχία και για την εδώ δυστυχία ένας είναι ο εχθρός: Ο ιμπεριαλισμός!

Μαθαίνουν πως οι καπιταλιστές είναι μπλεγμένοι στο ίδιο τον βρόχο της πολιτικής τους. Στο αδιάκοπο κυνήγι του κέρδους που για να υπάρξει εξαθλιώνει λαούς. Κι αυτός ο βρόχος δεν μπορεί να λυθεί παρά μόνο με την κατάργηση των ίδιων των καπιταλιστών.

Πάμε γι' άλλα; Τι κακό κι αυτό με το πολιτικό σύστημα. Το πάνε από δω, το πάνε από κει, όλο γύρω απ' το νεκροταφείο το γυροφέρνουν. Ποιο είναι το μειονέκτημά του; Οτι δεν μπορεί να δώσει ισχυρές κυβερνήσεις τέτοιες που να διασφαλίζουν πλατιά κοινωνική συναίνεση στη μία μετά την άλλη τις αντεργατικές - αντιλαϊκές επιλογές που πλέον έχουν καταστεί αναγκαστικός δρόμος για το κεφάλαιο. Κι ακόμα χειρότερα, αυτό το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να εμποδίσει την καλλιέργεια αντικαπιταλιστικής συνείδησης. Ηδη, παρά το μπαράζ συκοφαντίας, το ΚΚΕ όχι μόνο παραμένει όρθιο αλλά κι εκεί που είναι το κρίσιμο, στους χώρους δουλειάς, ενισχύει τη θέση του. Μαζεύτηκαν ήδη αρκετές κατακτήσεις το τελευταίο διάστημα: Από τη Ζώνη των ναυπηγοεπισκευών ως του «Παπουτσάνη», από το Μον Παρνές ως και τους μετανάστες που οργανωμένοι στα ταξικά σωματεία αποκτούν ταξική συνείδηση. Οι κομμουνιστές καταγράφουν οργανωτικά αποτελέσματα όπου Ελληνες και μετανάστες απολαμβάνουν μαζί και καλύτερα μεροκάματα και καλύτερες συνθήκες δουλειάς και δημοκρατικά δικαιώματα. Μια ματιά στο Συνδικάτο Οικοδόμων λέει πολλά...