Μνήμες από την πύρινη τραγωδία του καλοκαιριού του 2007 άρχισαν να φέρνουν στο μυαλό του λαού οι φωτιές που ξεσπούν, η μία μετά την άλλη, σε όλη τη χώρα και τη φετινή θερινή περίοδο. Κατά ...σύμπτωση μάλιστα και οι πυρκαγιές του φετινού καλοκαιριού ξεσπούν σχεδόν στις ίδιες περιοχές (Υμηττός, Εύβοια, Ηλεία κ.α.), σαν κάποιοι να θέλουν να ολοκληρώσουν το καταστροφικό έργο που έμεινε στη μέση πριν ακριβώς από δύο χρόνια!

Το «γιατί» συμβαίνει αυτό, είναι κάτι παραπάνω από προφανές. Γιατί ποτέ δεν υλοποιήθηκε στην πράξη η κατηγορηματική διαβεβαίωση του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή, όπως άλλωστε και όλων των προκατόχων του είτε της ΝΔ είτε του ΠΑΣΟΚ, όταν δήλωνε πως «όπου ήταν δάσος θα ξαναγίνει δάσος».

Γιατί συνεχίζεται η πολιτική που αποχαρακτηρίζει δασικές εκτάσεις. Γιατί ζουν και βασιλεύουν ακόμη όλοι οι δασοκτόνοι νόμοι και η δασοκτόνα τροποποίηση του άρθρου 24 του Συντάγματος που έγινε επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και εφαρμόζεται επί κυβέρνησης ΝΔ.

Γιατί, όπως φάνηκε και από τα 62,5 στρέμματα του καζίνου της Πάρνηθας, εξακολουθεί να ισχύει το «κόλπο» της εξαίρεσης από την αναδάσωση καμένων εκτάσεων. Γιατί τα κονδύλια για αναδασώσεις και άλλα έργα υποδομής για την προστασία των δασών χορηγούνται με το σταγονόμετρο (ο κρατικός προϋπολογισμός προβλέπει μόλις 0,4% για επενδύσεις στη δασοπονία και βέβαια είναι συζητήσιμο ακόμη και από αυτά τα χρήματα πόσα χορηγούνται τελικά). Γιατί ακόμη δεν έχει συνταχθεί το Δασολόγιο και δεν έχει κυρωθεί κανένας δασικός χάρτης.

Γιατί το μόνο έργο που γίνεται σε αυτό το επίπεδο είναι αυτό της οριοθέτησης των δασών στο πλαίσιο του Εθνικού Κτηματολογίου, με μέθοδο που μπορεί να οδηγήσει σε αποχαρακτηρισμό ακόμη και του 30% του δασικού μας πλούτου.

Με αυτή την πολιτική που οδηγεί στην εμπορευματοποίηση της δημόσιας δασικής γης, πώς να μην ανοίγει κάθε καλοκαίρι η όρεξη των κάθε είδους εμπρηστών, καταπατητών και οικοπεδοφάγων;

Σύμφωνα με στατιστική καταγραφή που πραγματοποίησε το Εργαστήριο Δασικής Πολιτικής της Σχολής Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, οι δασικές πυρκαγιές «αυξάνονται και πληθύνονται» κατά τη διάρκεια των προεκλογικών περιόδων. Ειδικότερα το 1981 κάηκαν περίπου 800.000 στρέμματα, το 1985 πάνω από 1 εκατομμύριο στρέμματα, όπως και το 1988 (την περίοδο μάλιστα που η τότε κυβέρνηση ψήφισε το νόμο περί ...«βοσκοτόπων»). Την περίοδο 1992-1993 κάηκαν περίπου 700.000 στρέμματα, το 1998 πάνω από 1 εκατομμύριο στρέμματα, το 2000 (χρονιά της συνταγματικής αναθεώρησης) κάηκαν πάνω από 1,4 εκατομμύριο στρέμματα, ενώ το αποκορύφωμα ήταν τη χρονιά του 2007, οπότε υπολογίζεται ότι κάηκαν πάνω από 2,5 εκατομμύρια στρέμματα.

Οι φωτιές αυξάνονται λοιπόν, όπως αυξάνονται και οι προσδοκίες των καταπατητών. Υπενθυμίζουμε ότι, σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, η δημόσια γη που έχει καταπατηθεί από ιδιώτες ανέρχεται σε πάνω από 3.500.000 στρέμματα, ενώ πολλές από τις εκτάσεις αυτές είναι δασικές.

Αξίζει επίσης να σημειώσουμε ότι επίσημος απολογισμός του κράτους για τις καταστροφές που άφησαν πίσω τους οι πυρκαγιές του 2007 δεν υπάρχει, γιατί απλούστατα δεν έγινε ποτέ! Υπάρχουν μόνο κάποιοι επιμέρους απολογισμοί που έγιναν με πρωτοβουλία κάποιων οργανώσεων και εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, σαν αυτόν του Γεωπονικού Πανεπιστημίου που αναφέρεται στην Εύβοια. Σύμφωνα με αυτόν κάηκαν συνολικά 247.000 στρέμματα, τα 135.000 από τα οποία ήταν δάση και φυσική βλάστηση.

Οσον αφορά το τι άφησαν πίσω τους οι πυρκαγιές του 2007 στην Πελοπόννησο, ανεπίσημες μελέτες ανεβάζουν τις καμένες εκτάσεις σε 1.772.000 στρέμματα, εκ των οποίων το 55% ήταν δάση και δασικές εκτάσεις με φυσική βλάστηση. Μάλιστα, περισσότερα από 300.000 στρέμματα αφορούν προστατευόμενες περιοχές του δικτύου ΝΑΤΟΥΡΑ και ειδικότερα τις περιοχές: Δάσος και Λίμνη Καϊάφα, Ολυμπία (περιοχές που είχαν μπει στο στόχαστρο επιχειρηματικών ομίλων πριν τις πυρκαγιές), Οροπέδιο Φολόης, Ορος Ταΰγετος, Ορος Πάρνωνας, Ορη Μπαρμπάς και Κλωκός, Φαράγγι Σελινούντα, Φαράγγι Βουραϊκού.