Τότε η κρίση στρατηγικής του πρόβαλε ανάγλυφα κι ας μην την έβλεπαν ορισμένοι (και ας μην ήθελαν να τη δουν άλλοι) που ...καλούσαν την καθοδήγηση του ΚΚΕ να προβληματιστεί (!), επειδή, όπως έλεγαν, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εκτοξευόταν, ενώ το ΚΚΕ έμενε στάσιμο ή και κινδύνευε να συρρικνωθεί από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ!... Αρκετοί μάλιστα άθροιζαν τα ποσοστά του ΚΚΕ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, για να δείξουν ότι η Αριστερά (!) ξεπερνούσε το 24,42% που είχε πάρει (συγκυριακά) η ΕΔΑ το 1958! Για να αποδείξουν μέχρι πού μπορούσε να ανυψώσει τη λεγόμενη Αριστερά η ενότητά της...
Ναι, η κρίση στρατηγικής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ήταν ολοφάνερη τότε που οι αστικοί μηχανισμοί πριμοδοτούσαν την εκλογική (δημοσκοπική) έκρηξή του, προκειμένου να μη διοχετευθούν προς το ΚΚΕ τα δυσαρεστημένα στρώματα που έφευγαν (ή δήλωναν ότι φεύγουν) από το ΠΑΣΟΚ. Ακριβώς τότε οι αστικοί μηχανισμοί ήταν που απαιτούσαν επιτακτικά από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντάς του επί της ουσίας: Σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία έχεις, η στρατηγική σου συμπίπτει με του ΠΑΣΟΚ, όλοι οι όμοιοί σου στην Ευρώπη βλέπουν κεντροαριστερά, ξεκαθάρισε λοιπόν τι θα κάνεις!
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επέμενε να μην το ξεκαθαρίζει, επέμενε δηλαδή σε θέση άρνησης να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ, επομένως αρνούνταν να πράξει το φυσικό και αυτονόητο, επειδή είχε το φόβο του ΚΚΕ. Υπολόγιζε λοιπόν ότι ήταν δυνατό να υπερφαλαγγίσει το Κόμμα μας, ώστε να πάει στο ΠΑΣΟΚ με μεγαλύτερη προίκα...
Στο μεταξύ οι αστικοί μηχανισμοί επανέρχονταν, λέγοντας στην ηγεσία του: Δεν είσαστε ΚΚΕ, άρα δεν έχετε τη δική του στρατηγική. Από την άλλη δε θέλετε να πράξετε εκείνο που απορρέει από τη φύση και την πολιτική σας. Τι θέλετε λοιπόν; Αριστερή κυβέρνηση, απαντούσαν οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ! Και αναπολώντας τα χρόνια που ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ και διέλυσε την τότε Ενωση Κέντρου, ονειρεύονταν τα κλέη του Ανδρέα...
Το πράγμα άρχισε να προκαλεί θυμηδία. Και συνακόλουθα οδηγούσε σε προβληματισμό τα μικροαστικά στρώματα που είχαν στρέψει το βλέμμα προς τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, υπολογίζοντας ότι έτσι θα πιέσουν το ΠΑΣΟΚ να βελτιώσει (!) την πολιτική του, υπολογίζοντας δηλαδή σε μία κεντροαριστερή σύμπραξη που θα έφερνε κάτι καλύτερο. Μάταιο, αλλά έτσι σκέφτονταν. Κι έβλεπαν ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν παρείχε το σχετικό αντίκρισμα στην προτίμηση που του έδειχναν. Μετάνιωσαν, λοιπόν, και οι περισσότεροι πήραν το δρόμο της επιστροφής προς το ΠΑΣΟΚ. Το τελικό χτύπημα δόθηκε το Δεκέμβρη 2008, όταν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, τελείως αυτογελοιοποιούμενος, ανακάλυπτε στην κουκούλα και στις σπασμένες τζαμαρίες το νέο επαναστατικό υποκείμενο!...
Με αυτή την έννοια, λοιπόν, η κρίση στρατηγικής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ήταν πιο φανερή τότε που «μεσουρανούσε». Σήμερα γίνεται φανερή κυρίως εκ του αποτελέσματος.
Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε εδώ και αρκετό καιρό να ξετυλίγεται μπροστά μας. Και που επιβεβαιώνει πανηγυρικά ότι ο οπορτουνισμός έχει δεχθεί ισχυρότατο πλήγμα. Η αποφασιστική σταθερότητα του ΚΚΕ στη στρατηγική ρήξης και ανατροπής και η ασίγαστη πάλη του κατά του οπορτουνισμού συνέβαλαν ουσιαστικά σε αυτό που ήταν βέβαιο ότι θα ερχόταν. Η σταθερότητα στη συγκεκριμένη γραμμή και όχι το να βρεθεί κάποιος νέος Απόλλων που θα ηγηθεί για να ...ανανεωθούμε!... Πρέπει να συμπεριληφθεί και αυτό στην αποτελεσματικότητα της κομμουνιστικής πάλης για τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα.
Ενας αχταρμάς όλων των οπορτουνιστικών ρευμάτων του 1968 και του 1989-91, μαζί με άλλα πάσης φύσεως και προέλευσης ρεύματα, όλα τους εκφραστές ενός μικροαστισμού που ντύνεται με τα ρούχα του κομμουνιστή, άλλοι του πρώην και άλλοι του νυν, για να διεκδικήσει τη βελτίωση της θεσούλας του στο σύστημα. Κι από δω παν οι άλλοι...
Εννοείται ότι το ΚΚΕ δεν ανακατεύεται στις εσωτερικές λειτουργίες κανενός άλλου κόμματος. Αν γίνονται οι παραπάνω αναφορές, είναι για να θυμόμαστε και για να γνωρίζουν οι νεότεροι που δεν έζησαν τα γεγονότα του 1989-1991, τότε που επιχειρήθηκε η διάλυση του ΚΚΕ από τους του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Να γνωρίζουν ότι η διάλυση του ΚΚΕ επιχειρήθηκε με τα συνθήματα της «ανανέωσης». Ποια ήταν η «ανανέωση»; Αυτή που βλέπει καθένας μπροστά στα μάτια του σήμερα, πιο καθαρά από άλλες φορές.
Σαράντα ένα χρόνια (από το 1968) αλλάζουν! Σαράντα ένα χρόνια προβληματίζονται για το πώς θα αλλάξουν. Κι αλλάζοντας μένουν πάντα ίδιοι, ανεξάρτητα από το τρίχωμα. Σαράντα ένα χρόνια αποτελούν το μέλλον, όπως ισχυρίζονται, και σαράντα ένα χρόνια ψάχνουν για την αριστερά του μέλλοντος. Ολα αυτά δείχνουν παραστατικά ότι η «ανανέωση» του 1968 και εκείνη του 1989-1991, όψεις του ίδιου νομίσματος, έχουν χρεοκοπήσει. Πιο σωστά, το σπέρμα που τις γέννησε ήτανε παθογόνο.
Οι δρόμοι ανάπτυξης της κοινωνίας είναι μόνο δύο. Δε γίνεται να αιωρείται ένα κόμμα πάνω και από τους δύο, ενώ στην πράξη η πολιτική του εξυπηρετεί τα μονοπώλια και όχι το λαό.
Αποδείχθηκε ουτοπία το σύνθημα «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη», δηλαδή ο στόχος για έναν ανθρώπινο καπιταλισμό, που ονομάζεται σοσιαλισμός στην οπορτουνιστική ορολογία. Ουτοπία αποδείχθηκε και η πολιτική που θεωρεί ότι η κλασική σοσιαλδημοκρατία μπορεί με πίεση να γίνει σύμμαχος για ριζοσπαστικές εξελίξεις, ότι στον οργανωμένο κορμό της υπάρχουν και ριζοσπαστικές δυνάμεις. Εξίσου αποδείχθηκε πονηριά η άποψη ότι αλλαγές υπέρ του λαού θα έρθουν από πάνω, πολύ περισσότερο με σεβασμό στην καπιταλιστική ιδιοκτησία.
Ο οπορτουνισμός διαχέεται σε όλη την κοινωνία και δηλητηριάζει πλατιά στρώματα της εργατικής τάξης. Γεννιέται καθημερινά από την εργατική αριστοκρατία και τα μικροαστικά στρώματα που χάνονται ή κινδυνεύουν και συμπορεύεται με αυθόρμητες αντιδράσεις μαζών ή με χίμαιρες για εύκολες και από τα πάνω λύσεις των λαϊκών προβλημάτων. Μπορεί, λοιπόν, να επιδράσει στις λαϊκές μάζες που δεν πιστεύουν ακόμα στη μεγάλη δύναμη της οργανωμένης και με καθαρούς στόχους εργατικής - λαϊκής δράσης. Δίχως τη συντριβή του οπορτουνισμού, η πάλη για τη λαϊκή εξουσία θα συναντά μεγαλύτερες δυσκολίες. Ομως η απόκρουση και η αποδυνάμωσή του αποτελεί ρεαλιστικό στόχο, αντίστοιχο της συνεχιζόμενης ανοδικής πορείας του ΚΚΕ.