«Το τέλος της Ιστορίας δεν έφτασε ακόμα. Το μέλλον θα είναι σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό» έγραφε ένα απ' τα πολλά όμορφα ταμπλό του 35ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» στην Πάτρα. Στολίστηκε για δυο μέρες το Κάστρο της πόλης, ενώ «περίσσευαν» οι όμορφες μελωδίες και οι γόνιμες συζητήσεις μεταξύ των νέων που το επισκέφθηκαν.

Το Σάββατο η κεντρική σκηνή ξεκίνησε με αφιέρωμα στα τραγούδια για τους μετανάστες από το συγκρότημα της ΚΝΕ. Ακολούθησε η κεντρική ομιλία της Ελένης Μπέλλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Μετά, το λόγο πήραν τα τραγούδια με τον Μανώλη Μητσιά και τον Χρήστο Θηβαίο, ενώ στη νεανική σκηνή μαθητικά και ερασιτεχνικά συγκροτήματα έπαιζαν στους δικούς τους ήχους.

Η Ελένη Μπέλλου στην ομιλία της, μεταξύ άλλων, τόνισε: «Κάθε εκλογική μάχη μπορεί να φέρει το εργατικό κίνημα, το λαό ένα βήμα μπροστά αποκλειστικά και μόνο αν φέρει ένα βήμα πιο πάνω το ΚΚΕ. Μόνο με ψήφο στο ΚΚΕ χαλάνε τα σχέδια του συστήματος για νέα σταθερή αντιλαϊκή κυβέρνηση, μονοκομματική ή συνεργασίας με τα παλιά ή και νέα κόμματα. Μόνο με ψήφο στο ΚΚΕ μπορεί να αναζωογονηθεί το ηθικό περισσότερων εργατοϋπαλλήλων για να εγκαταλείψουν τις πουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες του "ευρωμονόδρομου", να ενθαρρυνθεί η συμμετοχή στη διεκδίκηση, στην πάλη. Με ψήφο στο ΚΚΕ παίρνει δύναμη το κίνημα για να αποκόψει με το σπαθί του το πέρασμα νέων αντιλαϊκών μέτρων για τους μισθούς, τα ωράρια, την κυριακάτικη αργία, τις συμβάσεις.

Ψήφος στο ΚΚΕ σημαίνει λαϊκή δύναμη για να ελαφρύνει το βάρος της αντιλαϊκής πολιτικής, σημαίνει προετοιμασία στη μάχη για την ανατροπή της, σημαίνει δύναμη για να γείρει τη ζυγαριά του κοινωνικού και πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων προς τη μεριά του Λαϊκού Μετώπου, της μάχιμης συμμαχίας εργατοϋπαλλήλων - αυτοαπασχολούμενων - αγροτιάς που πλήττονται από τα μονοπώλια. Μόνο όταν συγκροτηθεί το ορμητικό λαϊκό ποτάμι και συνταχθεί σε αυτό μια μάχιμη, λαϊκής καταγωγής, πλειοψηφία μαθητών - σπουδαστών - φοιτητών, μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για αλλαγή στην εξουσία και όχι για μια απατηλή κομματική κυβερνητική εναλλαγή.

Το ΠΑΣΟΚ ούτε θέλει ούτε μπορεί να γίνει φορέας στον άλλο δρόμο της λαϊκής οικονομίας και της λαϊκής εξουσίας. Συνειδητά κλέβει από το ΚΚΕ το σύνθημα των 2 δρόμων, το αδειάζει από το κοινωνικοταξικό περιεχόμενό του προκειμένου να το χρησιμοποιήσει ως παγίδα, ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση, στην ιδεολογική και πολιτική χειραφέτηση εργατοϋπαλλήλων, νέων μισθωτών επιστημόνων, αγροτών, που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε ένα υποφερτό βιοτικό επίπεδο. Καμιά λαϊκή ψήφος δεν πρέπει να πάει χαμένη και θα πάει χαμένη αν δεν πάει στο ΚΚΕ, αν σκορπίσει σε κόμματα που έχουν ιδεολογικές και πολιτικές συγγένειες είτε με τη ΝΔ, όπως είναι το κόμμα του ΛΑ.Ο.Σ., είτε με το ΠΑΣΟΚ, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, ή αν πάει στην αποχή».

Ακολούθως επισήμανε: «Δύο επίκαιρα κοινωνικά προβλήματα δείχνουν πως αντικειμενικά συγκρούονται οι δυο δρόμοι, στην οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, ο δρόμος της σύγχρονης καπιταλιστικής βαρβαρότητας με το δρόμο της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, με το δρόμο του σοσιαλιστικού μέλλοντος, αν θέλετε να τον προσδιορίσουμε με μεγαλύτερη επιστημονική και ταξική ακρίβεια, όπως μπαίνει και στο σύνθημα του Φεστιβάλ.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την υπάρχουσα επιδημία ενός ιού γρίπης, τον κίνδυνο να εξελιχθεί σε πανδημία, προσβάλλοντας ιδιαίτερα παιδιά και νέους. Είναι πρόβλημα φυσικό ή είναι πρόβλημα κοινωνικό - πολιτικό; Η πείρα και η γνώση, έστω και ανεπαρκής, φτάνει για να κατανοηθεί ο βαθιά ταξικός χαρακτήρας του προβλήματος. Το γεγονός ότι δεν υπάρχουν Κέντρα Υγείας, νοσηλευτικό προσωπικό, η τραγική κατάσταση στα νοσοκομεία, οι ανεπαρκείς υπηρεσίες καθαριότητας στα σχολεία με απλήρωτες τις εργαζόμενες και τόσα άλλα, σχετίζονται με την κυβερνητική πολιτική των περικοπών στα κρατικά έξοδα και για την Υγεία και για την Παιδεία και την Πρόνοια.

Το ίδιο είχε κάνει το ΠΑΣΟΚ, όπως κάθε κόμμα του "ευρωμονόδρομου", γιατί αυτό σημαίνει στρατηγική της ΕΕ, να μειωθούν τα δημόσια έξοδα, να ευνοηθεί η επιχειρηματικότητα στην Υγεία, στην Παιδεία. Τόσο η πρόληψη όσο και η αποκατάσταση χρειάζονται κεντρικό σχεδιασμό και μάλιστα όχι μόνο όσον αφορά τις καθεαυτό υγειονομικές υπηρεσίες αλλά και τις υποδομές και τις συνθήκες λειτουργίας σε σχολεία, κτίρια επαγγελματικής και πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, παιδικούς σταθμούς, χώρους εργασίας, κλπ.

Χρειάζεται σχεδιασμός και για την εκπαίδευση, όχι μόνο στο συνολικό αριθμό των γιατρών αλλά και στην κατανομή στις ειδικότητες, στους νοσηλευτές, στην έρευνα και στην παραγωγή. Η αιτία της τραγικής κατάστασης στο σύστημα Υγείας είναι η εμπορευματοποίηση της Υγείας, το γεγονός ότι παράγεται το ιατρικοφαρμακευτικό υλικό από τα μονοπώλια με κίνητρο το καπιταλιστικό κέρδος, ελέγχεται η έρευνα από τα μονοπώλια. Τα τελευταία χρόνια πυκνώνουν οι ενδείξεις ότι διάφοροι τύποι ιών προέρχονται από τα ερευνητικά εργαστήρια των μονοπωλίων της φαρμακοβιομηχανίας, ενώ, αντίθετα, καθυστερεί η δοκιμασία εμβολίων και φαρμάκων, η μαζική παραγωγή και διάθεσή τους, γιατί καθορίζεται από το αν φέρνει ή όχι το μέγιστο καπιταλιστικό κέρδος.

Τι δείχνει όλο αυτό το πρόβλημα; Οτι είναι υπερώριμη η ανάγκη να καταργηθεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία σε όλο το φάσμα της Υγείας, από την έρευνα και την παραγωγή του υλικού μέχρι τη συγκρότηση και λειτουργία όλων ανεξαιρέτως των υγειονομικών υπηρεσιών, πρόληψης και αποκατάστασης, ατομικής και δημόσιας υγείας, να εξασφαλίζονται πρώτ' απ' όλα στα σχολεία και στους τόπους εργασίας οι πιο σύγχρονες υπηρεσίες, να παρέχονται δωρεάν σε όλους, εργαζόμενους και μη, μικρούς και μεγάλους, ντόπιους και ξένους, μετανάστες, κλπ., ανεξάρτητα από το βαλάντιό τους ή τον ασφαλιστικό τους φορέα».

Η Ελένη Μπέλλου υπογράμμισε ακόμη: «Ενα άλλο κοινωνικό πρόβλημα επίκαιρο, στο οποίο συγκρούονται οι δύο δρόμοι, είναι οι τεράστιες καταστροφές στο περιβάλλον, στα δάση, στα νερά, στις ακτές, στον αέρα που αναπνέουμε. Δεν είναι το περιβάλλον πάνω από τα κέρδη, έξω από τις κυρίαρχες σχέσεις ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, στη γη, όπως βολεύονται και βολεύουν το σύστημα να το εμφανίζουν κόμματα, όπως το επονομαζόμενο Οικολόγων - Πράσινων. Ας μη γελιόμαστε από κάποιες υποκριτικές οικολογικές ευαισθησίες, γιατί σίγουρα υπάρχουν και ειλικρινείς. Προστασία του περιβάλλοντος δεν είναι ο εξορκισμός της βιομηχανικής παραγωγής, παρά το γεγονός ότι τα απόβλητά της είχαν αρνητικές επιπτώσεις στη δημόσια υγεία.

Ομως, δε φταίει η υλικοτεχνική βάση της βιομηχανικής παραγωγής, αλλά το γεγονός ότι το τι και πώς χρησιμοποιείται ως τεχνολογία καθορίζεται από το κίνητρο του κέρδους, του καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Η αιτία του κακού είναι το κίνητρο της εμπορευματοποίησης και της αλλαγής στη χρήση γης προκειμένου για δάση και ακτές. Σε αυτό το κίνητρο κυριαρχεί η μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία, που στηρίχθηκε με νόμους, ακόμα και συνταγματική αλλαγή και από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι το οικόπεδο που θα γίνει βίλα. Είναι και αυτό, και μαζί του, παραδίπλα του κάτι μπορεί να κερδίσει και κάποιος με μικρότερο.

Πάνω απ' όλα είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη όπως τη σχεδίασαν και την υλοποίησαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ από το 2004 έως σήμερα και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ προηγούμενα, που ήθελαν και άλλη γη για ξένο χειμερινό τουρισμό, συνεδριακό και άλλα. Αφού ο ανταγωνισμός έκανε στη λεκάνη της Μεσογείου πιο έκδηλη την κρίση του ξένου θερινού τουρισμού στα νησιά - κράχτες, σήμερα επαναλαμβάνεται το φαινόμενο της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης με θύμα την εγχώρια κτηνοτροφική, γεωργική αλλά και βιομηχανική παραγωγή, όπως καλά γνωρίζετε εδώ στην πόλη σας.

Και μη φανταστείτε ότι γίνεται καλύτερη η ζωή μας επειδή βρίσκουμε στο σούπερ μάρκετ φθηνότερο το εισαγόμενο από το εγχώριο κρέας, το αρνί, την ντομάτα ή άλλα εισαγόμενα βιομηχανικά προϊόντα. Τα χρυσοπληρώνουμε με τους φόρους, άμεσους, έμμεσους, τέλη, κλπ. Ολα τα πληρώνει η λαϊκή πλειοψηφία, μέσα σ' αυτήν και οι μετανάστες εργάτες».

«Απ' όλα - συνέχισε - κερδίζει η πλουτοκρατία, εγχώρια και ξένη. Τι προκύπτει ως μοναδική αναγκαιότητα και απάντηση σε αυτή τη σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα; Η ανάγκη αντεπίθεσης, σύγκρουσης, ρήξης μέχρι την ανατροπή των μονοπωλίων, της πολιτικής εξουσίας τους, κομμάτι της οποίας είναι η μία ή άλλη κυβέρνηση, της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ ή κάποιου συμμαχικού τους σχήματος. Τι προβάλλει επιτακτικά:

• Η ανάγκη να περάσουν στην κοινωνική ιδιοκτησία τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής στη βιομηχανία, να γίνει κοινωνική ιδιοκτησία η γη και οι φυσικοί πόροι.
• Να γίνει κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής με κριτήριο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, την ολόπλευρη ανάπτυξη του ανθρώπου.
• Να διασφαλισθεί ο ουσιαστικός εργατικός και κοινωνικός έλεγχος της διεύθυνσης.
• Να στηριχθεί η συνεταιριστική ιδιοκτησία σε όποιο τμήμα της παραγωγής και της αγροτικής υπάρχει ακόμη καθυστέρηση στην ομαδική χρησιμοποίηση των μηχανών».