Μετά τη συνάντηση οι Εύα Μελά, Γιάννης Σκαρπερός, εκ μέρους του Κόμματος, μας είπαν:

«Το ζητούμενο για μια τέτοια ανώτατη σχολή είναι ένα όραμα ανάπτυξης, που να εξασφαλίζει στους σπουδαστές, τους αυριανούς καλλιτέχνες, όλες εκείνες τις υποδομές οι οποίες να τους "ανοίξουν τα παράθυρα" στη γνώση της πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου μας, αλλά και των άλλων λαών. Να δώσουν όλα εκείνα τα εφόδια για την προσέγγιση της σύγχρονης κοινωνικής εξέλιξης, της εξέλιξης των τεχνών. Να τους προσφέρουν τα "εργαλεία" τεχνικής γνώσης του αντικειμένου της τέχνης, ώστε σήμερα μέσα από τη γνώση της παράδοσης, της σύγχρονης εξέλιξης και τεχνολογίας και της κοινωνικής λειτουργίας της τέχνης, να γράψουν τη δική τους ιστορία, εκφράζοντας τη συνείδηση, την καρδιά και τις σύγχρονες ανάγκες του λαού μας».

«Στο πλαίσιο των κατευθύνσεων της διακήρυξης της Μπολόνια, οι εξελίξεις στο χώρο της ανώτατης Παιδείας συνοδεύτηκαν με: Υποχρηματοδότηση των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Ενίσχυση της "ανταγωνιστικότητας" στο χώρο της εκπαίδευσης και υπαγωγή της στις βασικές κατευθύνσεις της ΕΕ που αντιμετωπίζουν την εκπαίδευση ως εμπόρευμα. Υποβάθμιση των σπουδών και εμπορευματοποίηση της γνώσης. Σ' αυτά προστίθεται η προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της Παιδείας, η διείσδυση των μεγάλων επιχειρήσεων στη διακίνηση και "παραγωγή" της τέχνης, αλλά και η υποκατάσταση της υποχρέωσης του κράτους για ενίσχυση της Παιδείας, της Τέχνης και του Πολιτισμού, από τους χορηγούς, οι οποίοι καθορίζουν την ιδεολογία, το είδος και το περιεχόμενο των παραγόμενων καλλιτεχνικών έργων. Ολα τα παραπάνω δεν άφησαν έξω και την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών».

«Ετσι, σήμερα, αντί να είναι στο "τραπέζι" η συζήτηση για ένα όραμα ανάπτυξης και εκτίναξης της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών στο χώρο της γνώσης και της καλλιτεχνικής δημιουργίας, τα ασφυκτικά πλαίσια υποχρηματοδότησης της Παιδείας - υλοποιώντας η κυβέρνηση τη στρατηγική της ΕΕ, την πολιτική των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, τη μείωση των δημόσιων δαπανών με στόχο τη διείσδυση στην εκπαίδευση των ιδιωτικών συμφερόντων - οδηγούν την ΑΣΚΤ στο να μην μπορεί να λειτουργήσει, κυρίως, λόγω έλλειψης προσωπικού. Και βέβαια η λύση δε θα είναι η πρόσληψη - ακόμα μια φορά - κάποιων συμβασιούχων, αλλά η διεκδίκηση μόνιμου προσωπικού με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Το μεγάλο ζήτημα το οποίο έχουν να αντιμετωπίσουν οι δάσκαλοι και η πρυτανική αρχή της σχολής είναι το αν θα λειτουργούν "εντός πλαισίου" της Συνθήκης της Λισαβόνας, που καταδικάζει τη σχολή σε μαρασμό και χορηγική επαιτεία, ή αν θα διεκδικήσουν τους όρους εκείνους που είναι απαραίτητοι, όπως, γενναία χρηματοδότηση, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία, ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση, Παιδεία και Τέχνη που λογίζονται ως κοινωνικά αγαθά και όχι σαν ένας χώρος κερδοσκοπίας των μεγάλων επιχειρήσεων».