Συγκοινωνούντα δοχεία χαρακτήρισε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα το Πακιστάν και το Αφγανιστάν, προκειμένου να δικαιολογήσει την εξάπλωση του πολέμου και στο Πακιστάν. Ενας πόλεμος που ήδη δημιούργησε εκατομμύρια προσφύγων, αφήνει καθημερινά δεκάδες νεκρούς αμάχους, μετατρέποντας την ήδη δύσκολη ζωή του πακιστανικού λαού σε κόλαση. Οι κυβερνήσεις του Πακιστάν από τη δημιουργία του κράτους έδειξαν αδιαφορία για τα συμφέροντα του λαού τους, χαμένες σε παιχνίδια διαφθοράς και υποτέλειας στους ιμπεριαλιστές. Χαρακτηριστικές είναι και οι πρόσφατες έρευνες, τόσο από τα επιτελεία του Ισλαμαμπάντ, όσο και από τα επιτελεία της Ουάσιγκτον, που θέλουν την επιρροή των «Ταλιμπάν» να εξαπλώνεται και στο Πακιστάν, απαιτώντας ενίσχυση και κλιμάκωση του πολέμου...

Η Ισλαμική Δημοκρατία του Πακιστάν ανέκαθεν απασχολούσε τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, αφού βρίσκεται στην περιοχή όπου ενώνονται η Νότια Ασία, η Κεντρική Ασία και η Μέση Ανατολή, βρέχεται από την Αραβική θάλασσα και συνορεύει με το Αφγανιστάν, το Ιράν, την Ινδία και την Κίνα, στην επίσης πρόσφατα πολυσυζητημένη περιοχή της Ζινζιάνγκ. Η χώρα από το 19ο αιώνα κατακτήθηκε από τους Βρετανούς, ως τμήμα των Βρετανικών Ινδιών και ανεξαρτητοποιήθηκε το 1947. Οπως η πλειοψηφία των πρώην αποικιών, δεν έχει αποβάλει το σύνδρομο του διαίρει και βασίλευε, καθώς εξακολουθεί να είναι εχθρός της Ινδίας, από την οποία χωρίστηκε με κριτήριο τη θρησκεία, ενώ παρέμειναν μεταξύ τους γκρίζες ζώνες και διαφιλονικούμενες περιοχές.

Παραδοσιακός σύμμαχος των ιμπεριαλιστών, το Πακιστάν υπήρξε το έδαφος όπου οργανώθηκαν οι Ταλιμπάν από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες τη δεκαετία του 1980, με στόχο την ανατροπή της αφγανικής σοσιαλιστικής κυβέρνησης και την αφαίρεση του ελέγχου της περιοχής από τη Σοβιετική Ενωση. Ουάσιγκτον και CIA μέσω των πακιστανικών αρχών και τραπεζών, κατάφεραν να οργανώσουν, να εξοπλίσουν και να χρηματοδοτήσουν τους Ταλιμπάν, που σήμερα αποκαλούν εχθρούς και στο όνομα της εξολόθρευσής τους σφαγιάζουν ολόκληρα έθνη.

Ο πόλεμος στο Πακιστάν που κλιμακώθηκε τον τελευταίο χρόνο, ξεκίνησε με τις «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» του κυβερνητικού στρατού εναντίον των πληθυσμών των ημιαυτόνομων περιοχών των φυλών στις οποίες πληροφορίες ήθελαν να εκπαιδεύονται «αντάρτες φίλα προσκείμενοι στους Ταλιμπάν, οι οποίοι και ενίσχυαν τους αντάρτες του Αφγανιστάν». Οι ΗΠΑ απαίτησαν ένταση των επιχειρήσεων και αποφασιστικότερες δράσεις με αφορμή την «πάταξη της τρομοκρατίας», υποδεικνύοντας στην πακιστανική κυβέρνηση ότι πληροφοριοδότες των Ταλιμπάν βρίσκονται και στους κόλπους των μυστικών υπηρεσιών της χώρας, γεγονός διόλου απίθανο, αφού, κατά την οργάνωση των Ταλιμπάν το '80, αυτή η συνεργασία επιβαλλόταν.

Παράλληλα με τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του πακιστανικού στρατού άρχισαν να οργανώνονται και να πραγματοποιούνται στο έδαφος του Πακιστάν και επιθέσεις μη επανδρωμένων αεροσκαφών των αμερικανικών δυνάμεων που σιγά σιγά αναλάμβαναν τα ηνία της κατάστασης. Το πολεμικό πεδίο διευρυνόταν πυροδοτώντας και σκληρότερες αντιδράσεις εκ μέρους των «ισλαμιστών ανταρτών», που κλιμάκωσαν τις επιθέσεις τους και έθεσαν «υψηλότερους στόχους».

Τότε ο στρατός της χώρας άδραξε την ευκαιρία υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ και τη «νέα στρατηγική Ομπάμα» για την περιοχή, η οποία απαιτούσε αποφασιστικό πλήγμα των ανταρτών με την πάγια δικαιολογία της τρομοκρατίας, ξεκινώντας έναν πόλεμο ευρείας κλίμακας. Σε τακτά χρονικά διαστήματα η κυβέρνηση του Ισλαμαμπάντ διατρανώνει την «αθωότητά» της σχετικά με τις αμερικανικές επιθέσεις, χωρίς να πείθει, καθώς ενδείξεις και μαρτυρίες αναφέρονται συχνά σε αγαστή συνεργασία και απόλυτη γνώση της πακιστανικής κυβέρνησης στις επιθέσεις που κατά τα άλλα καταγγέλλει.

Μετά και τις τελευταίες προβεβλημένες απαιτήσεις του επικεφαλής των αμερικανο - ΝΑΤΟικων δυνάμεων κατοχής, αμερικανού στρατηγού Στάνλεϊ ΜακΚρίσταλ, για μία γενναία ενίσχυση των στρατευμάτων στο Αφγανιστάν, ήρθε στο φως η «εναλλακτική στρατηγική» των ΗΠΑ, που αφορά κυρίως το Πακιστάν. Η «εναλλακτική» αλλά εξίσου επικίνδυνη λύση για τους λαούς των δύο χωρών, προβλέπει αντιμετώπιση της «τρομοκρατίας», όχι με αύξηση του κατοχικού στρατού στο Αφγανιστάν, αλλά με κλιμάκωση των επιθέσεων με μη επανδρωμένα αεροσκάφη, σε περιοχές που υπάρχουν στρατόπεδα εκπαίδευσης των Ταλιμπάν και κυρίως στο Πακιστάν, που θεωρείται ως το «ασφαλές τους προπύργιο».

Οι καταγγελίες τέτοιου είδους επιθέσεων σχετικά με τις τέτοιου είδους επιθέσεις - ειδικά μετά το θάνατο του επικεφαλής των Ταλιμπάν, Μπαϊτουλάχ Μεχσούντ, που θεωρήθηκε ως μεγάλη επιτυχία - από την πακιστανική κυβέρνηση, πλέον είναι σχεδόν ανύπαρκτες, ενώ ακόμα και όταν υπάρχουν δείχνουν υποκρισία, αφού δεν καταδικάζει τη φύση των αμερικανικών επιθέσεων και τις σφαγές αμάχων, αλλά σημειώνει ότι στρέφει εναντίον της κυβέρνησης και των Αμερικανών την κοινή γνώμη.

Ο πόλεμος και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε συνδυασμό με την οικονομική πολιτική που ακολουθούν οι κυβερνήσεις της διαφθοράς του Πακιστάν οδηγούν το λαό λόγω των άθλιων συνθηκών διαβίωσης να πουλούν ακόμα και τα ζωτικά τους όργανα για να ζήσουν. Με το καθεστώς των εγχειρήσεων να ισορροπεί στα όρια της νομιμότητας, καθώς μέχρι πρόσφατα το εμπόριο οργάνων ήταν νόμιμο για το Πακιστάν, ένας ολόκληρος λαός, οδηγείται σε ιδιωτικά σφαγεία, χωρίς να τηρούνται οι κανόνες υγιεινής με τις επεμβάσεις να χαρακτηρίζοντας εξαιρετικά επικίνδυνες και οι περισσότεροι άνθρωποι κινδυνεύουν να χάσουν ακόμα και τη ζωή τους. Με το κυριότερο όργανο προς πώληση να είναι τα νεφρά, η αγοραπωλησία γίνεται κυρίως με εύπορους ασθενείς δυτικών χωρών.

Οι «δότες», παρά την κυριολεκτική θυσία αίματος ποτέ δεν καταφέρνουν να βγουν από την ανέχεια και εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το φάσμα της φτώχειας, προσθέτοντας ακόμα ένα πρόβλημα στη ζωή τους αφού είναι τόσο αδύναμοι που δεν μπορούν καν να κυκλοφορήσουν στο σπίτι τους και φυσικά ούτε να δουλέψουν. Η έλλειψη χρημάτων δεν τους επιτρέπει να έχουν ιατρική περίθαλψη, με αποτέλεσμα να επιδεινώνεται η υγεία τους τη στιγμή που αναπτύσσεται ένας «μεταμοσχευτικός τουρισμός», από κυνηγούς κεφαλών.

Σε αυτό το κλίμα της ανέχειας και της κυριολεκτικής εξαθλίωσης ο λαός του Πακιστάν καλείται να αντεπεξέλθει και στον εξαπλούμενο πόλεμο, που υποτίθεται ότι γίνεται στο όνομα της ασφάλειας και της σταθερότητας της περιοχής.

Η κατάσταση στην περιοχή εξελίσσεται σε ένα παιχνίδι με «περισσότερους παίκτες», καθώς όλο και περισσότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μπαίνουν στο χορό, στη βάση της έντασης της διαπάλης και των αντιθέσεων των ηγετικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τη διανομή των σφαιρών επιρροής, για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών, των ενεργειακών οδών και των αγορών σε διάφορες περιοχές της Γης, με επίκεντρο την Ευρασία.

Σε αυτό το παιχνίδι των ανταγωνισμών και των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων μόνιμο θύμα είναι οι λαοί της περιοχής, που προσπαθούν να επιβιώσουν εγκλωβισμένοι μεταξύ φτώχειας, «ενόπλων ισλαμιστών» και ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, που τους αναγνωρίζουν μόνο ως παράπλευρες απώλειες.