Στη συγκέντρωση του ΚΚΕ

-- Αρχικά, τι σημαίνει «Banda Bassoti». Πώς ξεκινήσατε;

-- Αντζελο: Στα ιταλικά «μπάντα Μπασότι» είναι ήρωες από τον κόσμο των κόμικς του Ντίσνεϊ. Είναι η ομάδα των λύκων που προσπαθούν να πάρουν τα πλούτη του τσιφούτη Σκρουτζ Μακ Ντακ. Αυτό το όνομα μας το έδωσαν οι φίλοι μας ακριβώς γιατί η ομάδα μας παλεύει για να αφαιρέσει από το κεφάλαιο τον πλούτο που παράγουν οι εργάτες. Αλλωστε προερχόμαστε από την εργατική τάξη και οι ίδιοι - τα τέσσερα ιδρυτικά μέλη του γκρουπ δουλεύαμε στις οικοδομές, σε συνεργείο που έφτιαχνε σκαλωσιές - και η υπόλοιπη παρέα ήταν επίσης εργάτες που γνωριζόμαστε σε συνοικίες της Ρώμης...

Από τη συζήτηση με τους «Λύκους»...

--Βλέπουμε ότι το στυλ της μουσικής που παίζετε είναι πολύμορφο, και έρχεται το ερώτημα από που αντλείτε τα θέματά σας. Τι ζητήματα προβάλλετε, τι εκφράζουν τα τραγούδια σας;

-- Αντζελο: Στα τραγούδια μας μιλάμε και για τις δικές μας ιστορίες, για τις αγωνίες και τους αγώνες της εργατικής τάξης, μιλάμε για τους λαούς που αγωνίζονται για την Παλαιστίνη, την Κούβα, τους άλλους λαούς. Βγάζουμε στο στίχο και τη μουσική - κυρίως σκα, φανκ, ροκ - την αντίθεσή μας στο ρατσισμό και το φασισμό, προσπαθούμε να εκφράσουμε το πώς βλέπουμε εμείς τα πράγματα, ποια είναι η δική μας θεώρηση. Πάντα όταν συμμετέχουμε σε μια εκδήλωση εξηγούμε στην αρχή τους λόγους της συμμετοχής μας, το πλαίσιο που θέλουμε να εκφράσουμε, να συμπαρασταθούμε και να συμμετέχουμε.

-- Τζιαν Πάολο: Πρέπει να πούμε ότι ο συνεταιρισμός που δουλεύαμε ονομαζόταν «25 Απρίλη», μια ημερομηνία που στην Ιταλία του 1945 σήμανε την ήττα του ναζισμού - φασισμού και οι περισσότεροι που δουλεύαμε εκεί θεωρούσαμε ότι πρέπει οι εργάτες να πάρουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής. Οι τρεις που είμαστε τώρα εδώ και ο σύντροφός μας ο Πασκουάλ, συμμετείχαμε σε αρκετές διεθνιστικές μπριγάδες αλληλεγγύης στη Νικαράγουα, μετά τη νίκη της επανάστασης των Σαντινίστας, συμμετείχαμε στην κατασκευή ενός σχολείου και ζήσαμε από κοντά τον αγώνα αυτού του λαού, στις συνθήκες του πολέμου, της προσπάθειας ανατροπής της επανάστασης από τις ΗΠΑ και τους δολοφόνους «Κόντρας».

-- Νταβίντ: Χρειάζεται να τονίσουμε, για να κατανοηθεί η ιστορία αυτής της ομάδας, ότι η μουσική ήρθε μετά από αρκετά χρόνια ζωής και δουλειάς. Δεν ξεκινήσαμε ως μουσικό γκρουπ, μας φάνταζε τότε αστείο. Αυτό ήρθε μετά. Είδαμε ότι με τη συμμετοχή μας σε τόσες εκδηλώσεις αλληλεγγύης θα μπορούσαμε να γράψουμε τη δική μας μουσική. Φτιάξαμε το πρώτο τραγούδι, μετά το δεύτερο, και έτσι στήσαμε τον πρώτο δίσκο (θέμα: «Τέκνα της ίδιας οργής») το 1991. Αυτό προήλθε μέσα από τη δραστηριότητά μας στις συναυλίες αλληλεγγύης με τη γνωριμία μας με άλλα συγκροτήματα μουσικά που ασχολούνται με το πολιτικό τραγούδι.

--Σήμερα πώς είναι τα πράγματα στην Ιταλία με το επαναστατικό κίνημα ; Τι δραστηριότητα αναπτύσσεται;

-- Τζιαν Πάολο: Υπάρχει επαναστατικό κίνημα στην Ιτάλια; Γιατί εμείς ζούμε εκεί και είναι αυτό που λείπει περισσότερο...

-- Ωστόσο η κολεκτίβα σας υπάρχει...

-- Νταβίντ: Εμείς παλεύουμε τώρα, έχοντας ως όπλο τη μουσική μας. Και τουλάχιστον μπορούμε να βλέπουμε τον κόσμο με ψηλά το κεφάλι. Να το πούμε έτσι, είμαστε καθαροί, έχουμε τα χέρια μας καθαρά κάτι που δεν μπορούν να πουν οι πολιτικοί, και οι πολιτικοί της Αριστεράς. Δυστυχώς η απώλεια της κομμουνιστικής ταυτότητας είναι πολύ βαριά.

Μετά τη διάλυση του Ιταλικού ΚΚ, τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης χάθηκε η όποια κομμουνιστική αναφορά, θα λέγαμε ότι χάθηκε η έννοια, να λέει κάποιος ότι είναι αριστερός. Παγιώθηκε η εντύπωση ότι όλοι τρώνε από το ίδιο τραπέζι. Τα τελευταία 15 χρόνια έγινε ένα πείραμα με την Κομμουνιστική Επανίδρυση. Εμείς στην αρχή συνεργαζόμασταν, είμαστε μια ομάδα και δεν είμαστε γκρουπ κάποιου κόμματος, θέλουμε να εκφράζουμε τους ανθρώπους του δρόμου. Αυτή η εμπειρία όμως μας απογοήτευσε γιατί αρχικά ενθουσιαστήκαμε ότι μπορεί να ξαναδημιουργηθεί το κομμουνιστικό κόμμα. Αλλά στην πραγματικότητα δε δημιουργήθηκε κάτι νέο, εφάρμοσαν την ίδια πολιτική με τις κυβερνητικές συνεργασίες με τη σοσιαλδημοκρατία για τη διαχείριση του συστήματος.

--Σε ό,τι αφορά το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στην οργανωμένη του μορφή, τι θα λέγατε;

-- Αντζελο: Τα περισσότερα συνδικάτα (οι ηγεσίες τους) στη χώρα μας, στο πλαίσιο της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων δουλεύουν για το κεφάλαιο. Το μοναδικό συνδικάτο που σηκώνει φωνή αντίστασης είναι αυτό των μεταλλεργατών (FIOM) και κάποια μικρότερα σωματεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι ήταν οι μόνοι που σήκωσαν κεφάλι και κατήγγειλαν το γνωστό δημοψήφισμα, όπου οι κεντρικές συνδικαλιστικές ηγεσίες κάλεσαν τους εργάτες σε δημοψήφισμα για να συμφωνήσουν ότι πρέπει να αυξηθούν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.

-- Τζιαν Πάολο: Υπάρχουν κινητοποιήσεις σε διάφορους τομείς, τελευταία από τους δάσκαλους, αλλά δεν υπάρχει συντονισμός. Επίσης στη Νάπολη υπάρχουν κάποια βήματα από μικρά σωματεία τεχνικών με ταξικό προσανατολισμό, σε μια πόλη που έχει μεγάλο πρόβλημα ανεργίας, ενώ επίσης αλωνίζουν οι μαφιόζοι. Για παράδειγμα, το σωματείο των εργαζομένων στα εργαστήρια, που υπάρχει εδώ και δύο χρόνια και αναπτύσσεται. Ενώ πολλοί είναι οι εργάτες και οι εργαζόμενοι που θέτουν ακριβώς το ζήτημα της δημιουργίας ενός πραγματικού κομμουνιστικού κόμματος.

-- Αυτά τα σύνθετα προβλήματα εκφράζετε και με τα τραγούδια σας;

-- Αντζελο: Προσπαθούμε να εκφράσουμε τις αγωνίες των εργατών, των αγροτών, των νέων προσπαθώντας να τους μεταδώσουμε τα κομμουνιστικά ιδανικά, την ανάγκη της πάλης, της κινητοποίησης. Για παράδειγμα, σε έναν από τους δίσκους μας θελήσαμε να διασκευάσουμε τραγούδια επαναστατικά, απ' όλο τον κόσμο, να μεταφέρουμε μηνύματα που δυναμώνουν την πάλη της τάξης μας.

-- Τζιαν Πάολο: Ταυτόχρονα θέλουμε να τονώσουμε το ηθικό του κόσμου, ενάντια στα φαινόμενα συντηρητικοποίησης και του φασισμού που σηκώνει ξανά κεφάλι. Ενάντια στην προσπάθεια που κάνουν να αναστήσουν τον Μουσολίνι, να ξαναγράψουν παραποιημένη την ιστορία του Β' Παγκόσμιου πολέμου, να σβήσουν την προσφορά της Σοβιετικής Ενωσης. Ηδη ορισμένοι «παλιάτσοι» νεοφασίστες με στολές κάνουν την εμφάνισή τους στους δρόμους της Ιταλίας, αλλά φαίνεται ότι αυτό δεν το θέλει ούτε η δεξιά. Γιατί δε θέλει να προκληθεί η αντίδραση προοδευτικών και αριστερών ανθρώπων, που όπου βρουν αυτούς τους «παλιάτσους», τους παίρνουν στο κυνήγι.

-- Αντζελο: Βεβαίως πρέπει να πούμε ότι υπάρχει και η θεσμοποιημένη δεξιά και η εγκληματική δεξιά. Τώρα ποια είναι πιο επικίνδυνη; Είναι και οι δύο, και ο Μπερλουσκόνι και ο Φίνι. Πιστεύω ότι ο εκφασισμός είναι εδώ, έχει όλα τα μέσα. Και εκφράζεται και στη λεγόμενη κεντροαριστερά...

-- Νταβίντ: Αλλωστε ένας από τους λόγους της ανόδου του Μπερλουσκονισμού είναι η απαξίωση του Κομμουνιστικού Κόμματος. Για παράδειγμα, τις δεκαετίες του '70 και του '80 αποκοίμισε το λαό, αποδιοργάνωσε το εργατικό κίνημα και υποτίμησε τις τάσεις ενδυνάμωσης του συντηρητισμού, τον αυταρχισμό και την κρατική καταστολή. Με τις κεντροαριστερές συμμαχίες που στήριξαν τα συμφέροντα του κεφαλαίου απογοήτευσαν κόσμο. Σήμερα το κεφάλαιο ελέγχει τα πάντα, τα ΜΜΕ σχεδόν τα ελέγχει όλα ο Μπερλουσκόνι.

-- Μια τελευταία ερώτηση. Εχετε έρθει πολλές φορές στη χώρα μας συμμετέχοντας σε εκδηλώσεις της ΚΝΕ. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας;

-- Αντζελο: Για παράδειγμα χτες (σ.σ. 19/9) που παίξαμε στη συγκέντρωση νεολαίας που διοργάνωσε το ΚΚΕ, είδαμε ότι οι νέοι ήρθαν για να ακούσουν...

-- Νταβίντ: Μας έκανε εντύπωση ότι κανένας δεν έπινε αλκοόλ, φυσικά δεν είναι κακό να διασκεδάζεις, αλλά είναι χαρακτηριστικό ότι οι νεολαίοι της ΚΝΕ δείχνουν ότι είναι δοσμένοι στον αγώνα. Και στην Ιταλία υπάρχει αυτό το στοιχείο, αλλά όχι στον ίδιο βαθμό. Εδώ βλέπουμε αυτό το πάθος του αγωνιστή, του κομμουνιστή. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί οι νέες γενιές πρέπει να έχουν αγωνιστικά πρότυπα.

-- Τζιαν Πάολο: Το σημαντικότερο είναι ότι εδώ στην Ελλάδα υπάρχει ένα Κομμουνιστικό Κόμμα σταθερό, συνεπές και αληθινό από όπου μπορούν να εμπνευστούν οι νέοι. Και οι νέοι είναι το μέλλον!

Απρόοπτοι όμως οι Ιταλοί συνομιλητές μας, μας φύλαγαν για το τέλος μια δική τους ερώτηση: «Πώς βλέπουμε εμείς την "Μπάντα Μπασότι";». Η απάντησή μας: Ως ένα δυναμικό συγκρότημα που προσπαθεί να προτρέψει τους ακροατές του στον αγώνα για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Ως μια κολεκτίβα που εκπέμπει αλήθεια.