Καζάνι που κοχλάζει θυμίζει η δυτικοαφρικανική Γουινέα - Κόνακρι, μετά το αποτρόπαιο αιματοκύλισμα συγκέντρωσης που πραγματοποίησε η αντιπολίτευση την περασμένη Δευτέρα σε στάδιο της πρωτεύουσας ενάντια στα σχέδια του (δικτάτορα) λοχαγού Μούσα Νταντίς Καμαρά να συμμετάσχει στις εκλογές του ερχόμενου Γενάρη.

Ο απολογισμός της απρόκλητης σφαγής των υποστηρικτών της αντιπολίτευσης είναι περίπου 160 νεκροί (ανάμεσά τους και έφηβοι 15 ετών), δεκάδες γυναίκες που βιάστηκαν από τις κάννες των οργάνων της «τάξης» και πάνω από 1.250 τραυματίες. Παράλληλα, το αιματοκύλισμα της συγκέντρωσης φόρτισε με ακόμη περισσότερη πολιτική ένταση την κατάσταση σε μία χώρα που μολονότι στο υπέδαφός της φιλοξενεί τα μισά αποθέματα του πλανήτη σε βωξίτη (από τον οποίο παράγεται το αλουμίνιο) και διαθέτει πλούσια κοιτάσματα χρυσού, σιδήρου, χαλκού και διαμαντιών έχει το 40% των 10.000.000 κατοίκων της βυθισμένο στη φτώχεια και την ανέχεια...

Αυτά τα γεγονότα, που καταδικάστηκαν στα λόγια άμεσα από την πρώην αποικιοκράτειρα Γαλλία, τον ΟΗΕ, την Αφρικανική Ενωση και την ΕΕ, επανέφεραν τη Γουινέα στο προσκήνιο της διεθνούς επικαιρότητας. Παράλληλα, πολλές ιμπεριαλιστικές και περιφερειακές δυνάμεις παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις, μεταξύ άλλων και γιατί πολλοί είναι αυτοί που εποφθαλμιούν τα στρατηγικά αποθέματα της χώρας σε βωξίτη και άλλο ορυκτό πλούτο. Καθόλου τυχαία, πολλοί Δυτικοί αναλυτές έσπευσαν να επισημάνουν πως οι από δω και πέρα εξελίξεις στη Γουινέα είναι κρίσιμες όχι μόνον για την ίδια τη χώρα, αλλά και για την ευρύτερη περιοχή της δυτικής Αφρικής, εκτιμώντας ότι ένας πιθανός εμφύλιος στη χώρα αυτή θα σημάνει ταραχές και αποσταθεροποίηση ευρύτερα. Διατυπώνοντας αυτές τις «ανησυχίες», προέβλεπαν ως πιθανή ακόμη και μία στρατιωτική επέμβαση υπό τη μορφή «ειρηνευτικής δύναμης» μεταξύ άλλων και από τον δυτικοαφρικανικό οργανισμό «ECOWAS» («Οικονομική Κοινότητα ΔυτικοΑφρικανικών Χωρών») που έχει άλλωστε παίξει στο παρελθόν ανάλογο ρόλο σε Λιβερία και Ακτή Ελεφαντοστού.

Ο επικεφαλής της χούντας στη Γουινέα, σαραντάρης λοχαγός Μούσα Νταντίς Καμαρά, φαίνεται πως είναι έτοιμος να διατηρήσει, πάση θυσία, την καταδυνάστευση του λαού της χώρας και να επωφεληθεί προσωπικά απ' τη δράση ξένων εταιρειών που εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο της χώρας. Απέδωσε την ευθύνη για τους δεκάδες νεκρούς αφ' ενός στα «ανεξέλεγκτα στοιχεία του στρατού», αφ' ετέρου στις δυνάμεις της αντιπολίτευσης τις οποίες κατηγόρησε για ...«υποκίνηση» της βίας. Ισχυρίστηκε, ακόμη, πως ηγετικά στελέχη της αντιπολίτευσης πλήρωσαν τους νεολαίους για να συμμετάσχουν στη συγκέντρωση της Δευτέρας. Ομως, ο Καμαρά ξέχασε πως ο λαός της χώρας του έχει αγωνιστική ιστορία και εμπειρία (από το 1958 έως το 1984, οπότε η χώρα κυβερνήθηκε από την πρώτη ανεξάρτητη κυβέρνηση του μαρξιστή Προέδρου Αχμέντ Σεκού Τουρέ) και δε χρειάζεται μία χούφτα δολάρια για να φωνάξει και να παλέψει στους δρόμους... Ας θυμηθούμε εδώ τη μαχητική δίμηνη γενική απεργία που πραγματοποίησαν εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες της Γουινέας το Γενάρη και το Φλεβάρη του 2007, διεκδικώντας αξιοπρεπείς μισθολογικές αυξήσεις και ελευθερίες από την προηγούμενη χούντα του «προέδρου» Λανσάνα Κοντέ. Η απεργία όχι μόνον έγινε παρά την τότε βίαιη καταστολή των κινητοποιήσεών τους απ' τις δυνάμεις του στρατού με αποτέλεσμα (και τότε...) δεκάδες νεκρούς, αλλά έληξε με νίκη των συνδικάτων...

Οπως και τότε, έτσι και σήμερα, ένα σημαντικό κομμάτι του λαού της Γουινέας, βλέποντας τον επικεφαλής της χούντας να προλειαίνει το τελευταίο διάστημα το έδαφος για «παγιοποίηση» της παρούσας στρατιωτικής κυβέρνησης με τη γνωστή μέθοδο της διεξαγωγής εκλογών νοθείας και βίας, έσπευσε να ανταποκριθεί στο αίτημα της αντιπολίτευσης για συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Γι' αυτό και την περασμένη Δευτέρα, πάνω από 50.000 κόσμου συγκεντρώθηκαν στο μεγαλύτερο στάδιο της πρωτεύουσας, Κόνακρι, παρά τις «προειδοποιήσεις» της χούντας για την άμεση καταστολή οποιωνδήποτε αντικυβερνητικών εκδηλώσεων.

Μετά το αποτρόπαιο φονικό εις βάρος των αντιχουντικών διαδηλωτών στο Κόνακρι και έως το τέλος της βδομάδας, ο λοχαγός Καμαρά προσπάθησε να εκτονώσει την ένταση κάνοντας μικρούς τακτικούς ελιγμούς. Ετσι στην αρχή κατηγόρησε την αντιπολίτευση, στη συνέχεια απαγόρευσε όλες τις δημόσιες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις «τουλάχιστον έως το τέλος της (σ.σ. περασμένης) βδομάδας». Ακολούθως (περασμένη Πέμπτη) ζήτησε τη μεσολάβηση ενός «σοφού Αφρικανού ηγέτη» με στόχο την εκτόνωση της κρίσης. Παράλληλα, υποστήριξε την πραγματοποίηση έρευνας απ' τον ΟΗΕ για την εξακρίβωση των συνθηκών της σφαγής των διαδηλωτών. Επειτα πρότεινε το σχηματισμό μίας κυβέρνησης «εθνικής ενότητας με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων» μέχρι τη διεξαγωγή των προεδρικών εκλογών της 31ης Γενάρη 2010.

Προφανής σκοπός του Καμαρά είναι να κερδίσει χρόνο παραμένοντας στο πολιτικό παιχνίδι μέχρι τις εκλογές, ώσπου να μηχανευτεί άλλο τρόπο για να παραμείνει στην εξουσία, την οποία προφανώς δεν κατέλαβε το Δεκέμβρη του 2008 (αμέσως μετά το θάνατο του δικτάτορα Κοντέ) για να «προετοιμάσει», όπως έλεγε τότε, τη διεξαγωγή εκλογών «εντός 60 ημερών».

Εντούτοις, πέρα απ' τις όποιες προθέσεις του Καμαρά, ένα είναι βέβαιο: ο πραγματικός ρυθμιστής των εξελίξεων θα είναι ο λαός. Εάν οργανώσει και πυκνώσει την αντίστασή του ενάντια στα ντόπια και ξένα στοιχεία που επιδιώκουν την καταδυνάστευσή του θα μπορέσει να απαλλαχθεί από κάθε λογής δικτάτορες και να ανοίξει τον πραγματικό δρόμο που θα τον απελευθερώσει από τη μάστιγα της φτώχειας και της εκμετάλλευσης.