Σάλο έχει προκαλέσει στο χώρο του τένις, η αποκάλυψη του Αγκάσι ότι έκανε αρκετές φορές χρήση «σκληρών» ναρκωτικών. Ο κάτοχος των οκτώ Γκραν Σλαμ παραδέχθηκε ότι προέβη σε χρήση μετανφεταμίνης το 1997, επειδή διαπίστωνε ότι η απόδοσή του είχε ξεκινήσει την κατιούσα και εκείνος ήθελε να επιστρέψει στην κορυφή. Μάλιστα, ο Αγκάσι παραδέχεται ότι όταν εντοπίστηκε θετικός στον έλεγχο ντόπινγκ, «ξεγέλασε» τις αθλητικές αρχές, υποστηρίζοντας ότι ήπιε απλά βότκα. Επίσης, σε άλλο σημείο ενδιαφέρον έχουν οι δηλώσει τους ότι ορισμένες φορές «σιχαινόμουν να παίζω τένις. Ενιωθα αναγκασμένος και ήμουν δυστυχισμένος».

Οι αποκαλύψεις του Αγκάσι μπορεί να σόκαραν την κοινή γνώμη ωστόσο δεν αποτελούν τίποτε άλλο από τη σκληρή και απάνθρωπη πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από τη λάμψη του επαγγελματικού αθλητισμού. Εκεί όπου η πίεση για την επιτυχία, αφού τα επιχειρηματικά συμφέροντα (χορηγοί, πολυεθνικές, επενδυτές, διαφημίσεις) που κινούν τα νήματα πίσω από την βιτρίνα την επιβάλουν ως αυτοσκοπό (αφού μόνο έτσι θα έχουν κέρδος), οδηγεί τους αθλητές σε δρόμους πολλές φορές δίχως γυρισμό (αναβολικά, ναρκωτικά, ψυχολογικά προβλήματα).

Οι ίδιοι οι αθλητές άλλωστε εγκλωβισμένοι στη ...χρυσή φυλακή των παχυλών συμβολαίων τους είναι αναγκασμένοι ανεξαρτήτως της κατάστασής τους (ψυχολογικής, σωματικής) να παραμείνουν όρθιοι σε αυτό το χορό συμφερόντων. Αλλωστε, σε αυτό το παιχνίδι τίποτε (και ιδιαίτερα η αποτυχία) δε συγχωρείται από αυτούς που επενδύουν και περιμένουν να απολαύσουν τα κέρδη τους...