Παραμερίστε να περάσει ο Ποιητής. Κάτι θέλει να μας πει. Ας σιωπήσουμε κι ας του δώσουμε το λόγο. Ας τον ακούσουμε κι ας αναρωτηθούμε, τι, τάχα μου, θέλει να πει ο ποιητής.

Ο Ποιητής δεν είναι ένα αβλαβές εικόνισμα, δεν είναι μια σφραγίδα στο κούτελο, έχει τη δική του μεθοδολογία προσέγγισης, γνώσης κι ανάλυσης των πραγμάτων. Καταγράφει με διορατικότητα και ευαισθησία τα σημαντικότερα γεγονότα της εποχής του, τα κριτικάρει και τα στοχοποιεί υποδεικνύοντας ή κι ακόμα προσφέροντας λύση.

Η πίστη και η αντίληψη γύρω από τη ζωή δοκιμάζεται πολλές φορές από τα πισωγυρίσματα της ιστορίας. Ο Ποιητής πρέπει να είναι εκεί, πρέπει πρώτος να δώσει το «παρών» στο κάλεσμα της εποχής του.

Να αγρυπνά με βλέμμα ίσιο κι αθόλωτο.

Η ποίηση και η κάθε δημιουργία μάχεται κάθε ανασταλτική κίνηση. Η ενότητα της ζωής και του πνεύματος είναι νομοτελειακό επακόλουθο πολιτισμού και προόδου και προάγει τη διαλεκτική κίνηση της ιστορίας.

Η τέχνη προηγείται, η τέχνη μάς δείχνει το δρόμο κι εμείς οι άλλοι πρέπει ν' ακολουθούμε, πρέπει να προσπαθούμε ν' ανέβουμε στο ύψος της.

Η αίθουσα ήταν λιτή μα κατάμεστη, πλημμυρισμένη από τη φυσιογνωμία, τη φωνή και την ψυχή του. Πλήθος οι πιστοί. Οι νεολαίοι - κυρίως - οι εργάτες, οι διανοούμενοι, οι άνθρωποι της Τέχνης και του Πνεύματος. Επώνυμοι κι ανώνυμοι... Κι όσοι διψούν για γνώση και για μάθηση. Ολοι ήταν εκεί. Οπως του άξιζε κι όπως τους άξιζε. Καταλήγοντας... «Γιε - μας - εσύ δεν χάθηκες, μέσα στις φλέβες μας είσαι, μέσα στις φλέβες ολωνών έμπα βαθιά και ζήσε...».