Με στόχο τη συγκάλυψη της νέας παγίδας που στήνουν από κοινού για την εργατική τάξη, η κυβέρνηση και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες επιχειρούν να αποκοιμίσουν τους εργαζόμενους, βάζοντας πλάτη για την προώθηση των αντιασφαλιστικών σχεδίων που επιβάλλει η «ανταγωνιστικότητα» του κεφαλαίου. Σ' αυτή τη βάση και αμέσως μετά την προχτεσινή έναρξη του «κοινωνικού διαλόγου» για το Ασφαλιστικό, όπου η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας ξεκαθάρισε ότι «το ασφαλιστικό σύστημα χρειάζεται οπωσδήποτε δομικές αλλαγές», η ΓΣΕΕ βγήκε πρώτη και έδωσε πλήρη κάλυψη στην κυβέρνηση, καλλιεργώντας την εντύπωση ότι υπήρξαν «δεσμεύσεις» για να μην πειραχτούν οι κατακτήσεις των εργαζομένων. Οπως φαίνεται, οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ δε θεωρούν ότι προκύπτει καν λόγος ανησυχίας από:

• Τη θέσπιση «εθνικής σύνταξης» ύψους 500 ευρώ που θα προσφέρει ως μόνη εγγύηση το κράτος απέναντι στο συνταξιούχο (σύμφωνα με το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, αλλά και τις εξαγγελίες που ο σημερινός πρωθυπουργός είχε κάνει από το βήμα της φετινής ΔΕΘ).
• Την εφαρμογή των δύο πυλώνων - ιδιωτικής και επαγγελματικής ασφάλισης - που προτάσσει η ΕΕ και ο ΣΕΒ ζήτησε προχτές να συμπεριληφθεί στη συζήτηση.
• Τις εργοδοτικές προτάσεις όπως τη μελέτη που παρουσίασε το Εμπορικό και Βιοτεχνικό Επιμελητήριο Αθηνών στις αρχές της εβδομάδας, επισημαίνοντας μεταξύ άλλων ότι το σύστημα συντάξεων επιβάλλει υψηλό κόστος στους εργοδότες και ζητώντας μεταρρυθμίσεις που θα υπαγορεύονται από τις «αντοχές» των επιχειρήσεων.

Το δικό του ρόλο στο «παιχνίδι» της ταξικής συναίνεσης παίζει και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αφού καταδίκασε κι αυτός την «αντιδημοκρατική» συμπεριφορά των ταξικών δυνάμεων, επειδή μπλόκαραν το «διάλογο», κατέφυγε ξανά σε θεατρινισμούς. Συναντήθηκε πρώτα με τους υπόλοιπους «εταίρους» και δήλωσε μετά ότι ...αποχωρεί.

Σε προχτεσινή εκδήλωση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, όπου παρουσιάστηκαν οι θέσεις του για το Ασφαλιστικό, επιβεβαίωσε ότι σταθερή του επιδίωξη είναι να στριμώξει τους εργάτες στη λογική της «διαχείρισης» και του «εφικτού» που θεωρεί αυτονόητη την κυριαρχία των συμφερόντων των πολυεθνικών. Χαρακτηριστική της αντίληψής του για την αντιμετώπιση των δαπανών των Ταμείων είναι η πρόταση για «επαναδιαπραγμάτευση όλων μαζί των ταμείων με τις φαρμακευτικές εταιρείες και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις υγείας για τις τιμές των φαρμάκων και των παρεχόμενων ιατρικών και νοσηλευτικών υπηρεσιών».

Οπως δηλαδή ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποιεί το «διάλογο» με τους βιομήχανους, έτσι συμβουλεύει και τους εργάτες να επιχειρήσουν με την πειθώ να κάμψουν την κερδοσκοπική λαιμαργία των φαρμακοβιομηχάνων. Αντίστοιχα προτείνει «ανάληψη από τις ιδιωτικοποιημένες και δημόσιες επιχειρήσεις, τις τράπεζες και το δημόσιο, του κόστους που προκύπτει για τα ασφαλιστικά ταμεία από τις χιλιάδες πρόωρες εθελούσιες ή αναγκαστικές συνταξιοδοτήσεις προσωπικού»! Δηλαδή νομιμοποιεί τις εκβιαστικές τακτικές με τις οποίες το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του απολύουν εργαζόμενους μεθοδεύοντας την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, φορτώνοντας ταυτόχρονα το «κόστος» στις τσέπες και των ίδιων των εργαζομένων. Στο απυρόβλητο μένει η ρίζα του προβλήματος, γι' αυτό και οποιαδήποτε πρόταση «για τις ανάγκες των εργαζομένων» μόνο να ρίχνει στάχτη στα μάτια των εργαζομένων καταφέρνει. Σ' αυτή την κατεύθυνση, άλλωστε, οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ μίλησαν για «δεινή ήττα» της κυβέρνησης Σημίτη όταν επιχειρήθηκε η προώθηση των μέτρων Γιαννίτση. Προσπερνώντας ότι τις προτάσεις Γιαννίτση ακολούθησε ο «διάλογος» με το νέο υπουργό της ίδιας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, «διάλογος» στον οποίο έσπευσαν και οι δικές του δυνάμεις και από όπου προέκυψε ο νόμος Ρέππα. Ο νόμος που εκβιαστικά ανεβάζει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια.