Κάποιοι βιάστηκαν να μιλήσουν προχτές. Ηταν εκείνοι που πίσω από ένα μικρόφωνο ή γράφοντας λίγες γραμμές, έσπευσαν να μιλήσουν για «υποτονικό κλίμα της πρώτης μέρας των εκδηλώσεων για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου και την απουσία του κόσμου». Αυτή η... διαπίστωση ήταν το «κερασάκι στην τούρτα», ήταν επιστέγασμα των προσπαθειών από πολλά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης να αποσιωπηθεί και να σβήσει από τη μνήμη του ελληνικού λαού ο 27χρονος γιορτασμός για την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Ομως, εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας πέρασαν χτες τη σιδερένια πύλη του Πολυτεχνείου. Νέοι, μικρά παιδιά, ηλικιωμένοι απέδειξαν, για άλλη μια φορά, ότι ακόμα και η πιο «καλοδουλεμένη» προπαγάνδα είναι αδύνατο να φέρει τη λήθη. Ο λαός δεν ξεχνά.

Και αυτό είναι κάτι που το ακούσαμε από δεκάδες στόματα. Το είδαμε σε δεκάδες βλέμματα που δάκρυσαν μπροστά στο μνημείο. Το απέδειξαν τα κόκκινα γαρίφαλα που «έπνιξαν» το Πολυτεχνείο. Τα παιδιά από νηπιαγωγεία, σχολεία που επισκέφτηκαν χτες τον ιστορικό τόπο εξέγερσης, χαρίζοντας στους «ήρωες τις ζωγραφιές τους». Τα δεκάδες στεφάνια που κατέθεσαν εργατικά σωματεία, παραρτήματα αντιστασιακών οργανώσεων και διάφοροι φορείς.

Εκεί συναντήσαμε και τον 23χρονο Αργύρη Κουτρούπα, ο οποίος είναι πωλητής σε ένα από τα εμπορικά καταστήματα της οδού Πατησίων. «Ηρθα στο διάλειμμα της δουλιάς μου, να καταθέσω ένα λουλούδι και να καθίσω κάποιες ώρες, όπως κάνω κάθε χρόνο. Η 17η Νοέμβρη είναι μια από τις κορυφαίες στιγμές της ιστορίας μας, στην οποία οι νέοι πρέπει να συμμετέχουν ενεργά και να μην επιτρέπουν σε αυτούς που τους συμφέρει να σβήσουν τη μνήμη τους».

«Δεν πρέπει να ξεχνάμε εκείνους που σκοτώθηκαν για να ζούμε εμείς ελεύθεροι. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους χαρίσουμε ένα γαρίφαλο και να μην ξεχάσουμε ποτέ τη θυσία τους. Ισα ίσα, που πρέπει να τη συνεχίσουμε. Να μεταλαμπαδεύσουμε τα ιδανικά τους για ψωμί - παιδεία - ελευθερία στα παιδιά μας, τα εγγόνια μας», υπογράμμισε η Μαρία Φαλκίτση.

«Ακου παιδί μου, ετούτη η ιστορία είναι αληθινή», ήταν η πρώτη κουβέντα που είπε ο Νώντας Σιδέρης στον τετράχρονο εγγονό του, όταν του ζήτησε μπροστά στο μνημείο, να του πει άλλο ένα παραμύθι.

Και φυσικά δεν του μίλησε για τίποτε άλλο, εκτός από εκείνα «τα παλικάρια που είχαν κρεμαστεί σε αυτά εδώ τα κάγκελα φωνάζοντας για δημοκρατία και ελευθερία. Για τον κόσμο που ήταν έξω και τους έφερνε τσιγάρα και τροφή, φωνάζοντας μαζί τους». Του μίλησε για τα τανκ και για το θάνατο που σκόρπισαν. Ενα θάνατο «για τον οποίο αξίζει να πεθαίνεις. Ενας θάνατος για μια καλύτερη ζωή».