Από περσινή διαδήλωση του ΚΚΕ ενάντια στην Ευρωσυνθήκη και την ΕΕ

Στόχος, όπως πολλάκις έχει δηλώσει τόσο ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο οποίος και ηγήθηκε της εκστρατείας της επιβολής του Σχεδίου D, όπως ξεκίνησε να πλασάρεται η Νέα Συνθήκη πριν καταλήξει στο κείμενο που υπέγραψαν οι ηγέτες της ΕΕ, στις 13 Δεκέμβρη του 2007, στη Λισαβόνα, είναι η βελτίωση της λειτουργίας της ΕΕ. Δηλαδή η αμεσότερη και αδιαμφισβήτητη πλέον επιβολή των αποφάσεων της Ενωσης στα κράτη - μέλη, εφ' όλων των ζητημάτων και η «καλύτερη αντιμετώπιση μελλοντικών προκλήσεων», που αντανακλά την πρόθεση ακόμα μεγαλύτερης στρατικοποίησης και αστυνομοκρατίας, με στόχο τα λαϊκά κινήματα, ελευθερίες και δικαιώματα, που αφορούν το σύνολο των εκφάνσεων της ζωής των Ευρωπαίων και όχι μόνο...

Αφού υπερκεράστηκαν και οι τελευταίες διαφωνίες, με το δεύτερο εκβιαστικό δημοψήφισμα της Ιρλανδίας, προκειμένου να αποσπαστεί η απαραίτητη έγκριση από την κυβέρνηση, αλλά και οι αντικομμουνιστικές πατριωτικές κορόνες του Τσέχου προέδρου Βάτσλαβ Κλάους, που ισχυριζόταν ότι η Συνθήκη «οδηγεί στη σοβιετικοποίηση της ΕΕ», δόθηκε το πράσινο φως για την εφαρμογή της. Οι «27» προχώρησαν και στο μοίρασμα νέων αξιωμάτων, για την αποτελεσματικότερη επιβολή των μέτρων. Στην περισσότερο αόριστη θέση του προέδρου της ΕΕ, τοποθετήθηκε ο Βέλγος πρωθυπουργός Χερμάν Βαν Ρομπέ, που χαρακτηρίστηκε το πρόσωπο των «ισορροπιών και των συμβιβασμών».

Τη «μαριονέτα» της ευρωπαϊκής διπλωματίας, δηλαδή το λεγόμενο υπουργό Εξωτερικών, διεκδίκησε και κέρδισε στα σημεία η Βρετανία, ελέγχοντας πλέον την εξωτερική πολιτική και έχοντας ισχυρότερο βήμα για επιβολή των ιδιαίτερων συμφερόντων της στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που αναπτύσσονται και ενδημούν στην ΕΕ, αναδεικνύοντας ως «καλύτερη για το ρόλο του υπουργού Εξωτερικών της Ενωσης», τη βαρόνη Κάθριν Αστον.

Στη θέση του προέδρου της Επιτροπής παρέμεινε τεχνιέντως ο Ζοζέ Μανουέλ Ντουράο Μπαρόζο, που έσπευσε να ανανεώσει τη θητεία του με τα παλιά δεδομένα, πριν ισχύσει η νέα Συνθήκη, καθώς ενδεχόταν να πέσει από το θρόνο του...

Το στίγμα τού πώς θα κινηθούν οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ εναντίον των λαών έδωσε και η τελευταία Σύνοδος Κορυφής, που αναφέρθηκε στους τρόπους επιβολής της Συνθήκης της Λισαβόνας και της ενσωμάτωσης των ευρωπαϊκών αποφάσεων στις εθνικές νομοθεσίες.

Ακρως αποδεικτική είναι η Στρατηγική 2020 που θα διαδεχθεί τη Στρατηγική της Λισαβόνας, κάνοντας το επόμενο βήμα στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Η «πράσινη ανάπτυξη» και η κερδοσκοπική ματιά της «ανησυχίας για το περιβάλλον», συνδέονται με την ανάγκη εξεύρεσης φτηνού εργατικού δυναμικού χωρίς δικαιώματα και απαιτήσεις. Η Στρατηγική 2020 παραμένει πιστή στις αρχές της Στρατηγικής της Λισαβόνας, που στην εξέλιξή της διαμορφώνεται ακόμα πιο αντιδραστική και επιθετική.

Συγκεκριμένα απαιτεί εξασφάλιση φτηνού εργατικού δυναμικού στη λογική της ευελφάλειας και την ολοκληρωτική διαδοχή της δουλειάς από την απασχολησιμότητα, που μειώνει τυπικά την ανεργία και θεμελιώνει τον εργασιακό μεσαίωνα. Ενισχύει ακόμα περισσότερο τις προβλέψεις του Μάαστριχτ για την άρση και των τελευταίων περιορισμών των μονοπωλίων. Απαιτεί αποτελεσματικότερη ενσωμάτωση των ευρωενωσιακών οδηγιών στην εθνική νομοθεσία, με τη συναίνεση των κοινωνικών εταίρων, προκειμένου να ελαχιστοποιηθούν οι αντιδράσεις, ενώ γίνεται σαφής και ο ασφυκτικότερος έλεγχος των καλούμενων ως «προβληματικών οικονομιών», όπως είναι η Ελλάδα.

Αλλωστε οι εθνικοί νόμοι παύουν να αποτελούν προτεραιότητα, σύμφωνα και με τις απαιτήσεις της Στρατηγικής 2020 και τα σκήπτρα καταλαμβάνουν οι διατάξεις της Συνθήκης της Λισαβόνας, καθώς υπογραμμίζεται «οι Συνθήκες και οι νόμοι οι οποίοι υιοθετούνται από την Ενωση πάνω στη βάση των Συνθηκών, έχουν προτεραιότητα έναντι των νόμων των εθνικών κρατών».

Η νέα Συνθήκη δεν παραβλέπει την ανάγκη της ως προς την επιβολή των αντιλαϊκών - αντιδραστικών αποφάσεων, αλλά και των εκτός συνόρων ιμπεριαλιστικών της βλέψεων για περαιτέρω στρατικοποίηση της ΕΕ. Συγκεκριμένα θεσμοθετεί το δικαίωμα επέμβασης στρατιωτικά και πολιτικά σε όλο τον κόσμο, με το δόγμα του «προληπτικού πολέμου» και το προκάλυμμα της τρομοκρατίας. Στα δήθεν «επιχειρήματα» εντάσσονται η πρόληψη και διαχείριση κρίσεων», οι ανθρωπιστικές αποστολές και ο μηχανισμός της «μόνιμης διαρθρωμένης συνεργασίας».

Εισάγεται το Πρόγραμμα της Στοκχόλμης, που έχει σαν στόχο την ενίσχυση στο μέγιστο βαθμό των κατασταλτικών μηχανισμών της ΕΕ. Γίνεται σαφής η προώθηση του καθολικού φακελώματος, με στόχο την πλήρη κατάργηση δικαιωμάτων και ελευθεριών, επιτυγχάνοντας παράλληλα ακόμα στενότερη συνεργασία των μηχανισμών καταστολής, χαφιεδισμού και παρακολούθησης με κατευθύνσεις «μηδενικής ανοχής». Ανθρωποκυνηγητό αλλά και ενίσχυση της κατάστασης ομηρίας προωθείται και για τους μετανάστες, απέναντι στους οποίους η ΕΕ δηλώνει ότι θα φανεί «αμείλικτη».

Παράλληλα οι κατασταλτικοί μηχανισμοί όπως η EUROPOL και η FRONTEX αποκτούν θεσμική υπόσταση και ενδυναμώνονται, με τελευταίο εύρημα την Ευρωεισαγγελία, που τελεί υπό σύσταση. Σχεδιάζεται αποφασιστικό χτύπημα των ιδεών και των κινημάτων που θεωρείται ότι δρουν εναντίον των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων της ΕΕ, με τον ευρωτρομονόμο να κάνει λόγο πλέον για καταπολέμηση της «βίαιης ριζοσπαστικοποίησης», με αιχμή τις «ριζοσπαστικές ιδεολογίες», ενώ διώκονται πλέον ποινικά η «παρακίνηση σε τρομοκρατικά εγκλήματα», η «στρατολόγηση και εκπαίδευση τρομοκρατών», που κάτω από ψευδεπίγραφους τίτλους έχουν σαφείς επιδιώξεις.

Στις βασικές αρχές της Συνθήκης καταργείται το δικαίωμα βέτο των κρατών μελών σε όλες τις αποφάσεις της ΕΕ, ιδιαίτερα στους τομείς της αστυνομικής και δικαστικής συνεργασίας, στις ποινικές υποθέσεις, στην κοινωνική προστασία και την ασφάλεια.

Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ από την αρχή στήριξαν και εξακολουθούν να βάζουν πλάτη στις επιδιώξεις της ΕΕ, επιχειρώντας να αποπροσανατολίσουν το λαό, παρουσιάζοντάς το ως «μονόδρομο» χωρίς επιστροφή. Δικαιολογούν τη διάλυση του Ασφαλιστικού, των εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση του όποιου εναπομείναντος κοινωνικού κράτους και την απώλεια των δικαιωμάτων που οι λαοί κέρδισαν με αίμα, υποστηρίζοντας ότι μόνο έτσι είναι δυνατή η επιβίωση της χώρας.

Ξεκάθαρη και σαφής ήταν από την αρχή η στάση και η θέση του ΚΚΕ, που αποκάλυψε το χαρακτήρα της διαδικασίας αυτής, ξεκινώντας από το Μάαστριχτ ως την Ευρωσυνθήκη. Το ΚΚΕ αντέταξε διπλό ΟΧΙ και στην Ευρωσυνθήκη και στην ΕΕ, απαιτώντας δημοψήφισμα για την Ελλάδα και ζητώντας να βαθύνει η ενημέρωση, η συζήτηση γύρω από το χαρακτήρα και τη φύση της ΕΕ. Επιδίωξε να σπάσει τη συνωμοσία σιωπής που επιβάλλουν τα αστικά μέσα ενημέρωσης, οι αστικές και οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις, και πάλεψε και παλεύει να εκφραστεί η αντίθεση των εργαζομένων στην ίδια την ΕΕ.

Το ΚΚΕ ευθέως υποστηρίζει την πολιτική της απειθαρχίας και ανυπακοής στις πολιτικές της ΕΕ, που φτάνει μέχρι την αποδέσμευση, αποκαλύπτοντας ότι είναι αποπροσανατολιστική και επικίνδυνη η άποψη που ζητά περισσότερη Ευρώπη, δηλαδή ισχυροποίηση των μονοπωλίων. Μόνο μια σοσιαλιστική Ευρώπη, όπου οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα θα έχουν απαλλαγεί από τους κεφαλαιοκράτες, μπορεί να είναι ενωμένη και ειρηνική.