Η μάχη της περιφρούρησης, η αποφασιστικότητα και η πειθαρχία, με την οποία την έδωσαν χιλιάδες εργάτες από θάλασσα και στεριά, από όλη την Αττική, ήταν μάθημα για όλους
Από τα ξημερώματα της 17ης Δεκέμβρη μέχρι αργά το βράδυ ολόκληρο το λιμάνι μετατράπηκε σε τόπο γιορτής της εργατικής τάξης. Αξημέρωτα και τα εργατικά «ποτάμια» άρχιζαν να «εισβάλλουν» κατά κύματα στο λιμάνι και εργάτες από κάθε κλάδο της στεριάς να καταλαμβάνουν τις θέσεις τους στους καταπέλτες, να συμπαρατάσσονται δίπλα στους απεργούς ναυτεργάτες που έδιναν παλικαρίσια τη μάχη της απεργίας.
Από τις 3.30 το μεσημέρι και μετά, οπότε και ήταν προγραμματισμένος ο μεγαλύτερος όγκος των αναχωρήσεων των πλοίων, μέχρι αργά το βράδυ ολόκληρο το λιμάνι από το ύψος του ηλεκτρικού σταθμού μέχρι και την περιοχή της Δραπετσώνας, κοντά δυόμισι χιλιόμετρα, είχε κατακλυστεί από απεργούς εργάτες της στεριάς, της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης, φοιτητές, σπουδαστές, ανθρώπους του μόχθου.
Ενα μεγάλο τμήμα εργατών μπήκε στο λιμάνι από τα Λεμονάδικα. Ο μεγαλύτερος όγκος συνέχισε την πορεία και κατέληξε στην πύλη Αγίου Διονυσίου του λιμανιού μπροστά από τα κρητικά καράβια. Στη συνέχεια οι εργάτες, με υποδειγματική οργάνωση, χωρίστηκαν κατά κλάδους και με τον ίδιο τρόπο που κατέφτασαν στην πύλη του λιμανιού, δηλαδή, συγκροτημένα και περιφρουρημένα και βροντοφωνάζοντας ασταμάτητα συνθήματα παρατάσσονται μπροστά από τα καράβια και ενώνονταν με τους ήδη εκεί συγκεντρωμένους. Το εργατικό τείχος που είχε σχηματιστεί μπροστά από κάθε καράβι είχε γίνει πλέον αδιαπέραστο. Η απεργία είχε κριθεί. Η απαγόρευση είχε στραπατσαριστεί. Η ταξική ενότητα, σε συνδυασμό με την γραμμή πάλης του ΠΑΜΕ, είχε αναδειχθεί σε κάθε ναυτεργάτη, σε όλους τους εργαζόμενους, σε δύναμη ακατανίκητη.