Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ κατέχει επάξια τον τίτλο του εργοδοτικού συνδικαλισμού και του «εργατοπατερισμού» για το λόγο ότι μοναδικός της στόχος είναι να ποδηγετήσει το εργατικό κίνημα, να προσαρμόσει τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις του στην ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων. Οπως χτες κατά τη συνεδρίαση του Γενικού της Συμβουλίου παρουσίασε τις θέσεις της, υποταγμένες στις ανάγκες του κεφαλαίου για φθηνότερη εργατική δύναμη, έτσι και «τα έργα και οι ημέρες» της αποδεικνύουν ότι αντιπαλεύει με κάθε τρόπο την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Θέλει συναίνεση των εργατών με τους εργοδότες και αυτό επιχειρεί. Το χέρι βοήθειας που απλώνει στις κυβερνήσεις και τους μεγαλοεργοδότες είναι ότι φροντίζει σε κάθε κρίσιμη στιγμή να φανούν ως συνδικαλιστικά αιτήματα οι αξιώσεις των βιομηχάνων. Δεν υπάρχει αντεργατικό μέτρο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που να μην «έχει βάλει το χέρι της» η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Ιδού, λοιπόν, μερικά από «τα έργα και οι ημέρες» της τα τελευταία 12 χρόνια:

• Ανοιξη 1997: Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, «Αυτόνομη Παρέμβαση») συμμετέχει στον πρώτο κοινωνικό διάλογο που διοργανώνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τους μεγαλοεργοδότες. «Καρπός» του διαλόγου είναι το «Σύμφωνο Εμπιστοσύνης κυβέρνησης και κοινωνικών εταίρων στην πορεία προς το 2000», που υπογράφει μόνο η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ. Για την υπογραφή του Σύμφωνου, μάλιστα, χρειάστηκε η διπλή ψήφος του τότε προέδρου της ΓΣΕΕ, Χρ. Πολυζωγόπουλου.

Αυτό το «Σύμφωνο» μνημονεύει η εισηγητική έκθεση του νόμου 2639/98, όπου αναφέρεται: «Τα μέτρα του νομοσχεδίου αποτελούν προϊόν του κοινωνικού διαλόγου που κατέληξε στο "Σύμφωνο Εμπιστοσύνης προς το 2000"». Πρόκειται για το νόμο με τον οποίο θεσπίζονται: Τα stage και η ανασφάλιστη εργασία, η «εκ περιτροπής εργασία», τα τριήμερα και τετραήμερα, το χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας με τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας ακόμα και σε ετήσια βάση. Οι ταξικές δυνάμεις, από την πρώτη στιγμή, είχαν καταδικάσει το «διάλογο» και διοργάνωσαν κινητοποιήσεις εναντίον του. Αντίθετα, οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΑΠ στη ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ συμμετείχαν. Προς το τέλος του «διαλόγου», ΔΑΚΕ και ΑΠ αποχώρησαν, αρνούμενες να υπογράψουν το «Σύμφωνο», αφού πρώτα είχαν νομιμοποιήσει το «διάλογο».

• Καλοκαίρι 1998: Κατατίθεται το νομοσχέδιο - τερατούργημα, που οδήγησε στον παραπάνω νόμο (2639). Η «πρασινογάλαζη» πλειοψηφία της ΓΣΕΕ αναλαμβάνει να εξωραΐσει στα μάτια των εργατών το αντεργατικό έγκλημα. Λέει «ναι»: Στις άτυπες μορφές απασχόλησης, στη μερική απασχόληση, στην κατάργηση του οχτάωρου και στη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, στα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης και στην κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων εργασίας.
• Ο νόμος 2956/01 για την ενοικίαση εργαζομένων: Αρχικά η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ επιδίδεται σε λεονταρισμούς για το παράνομο αυτό σύγχρονο δουλεμπόριο. Πολύ γρήγορα αλλάζει «γνώμη». Με νέα ανακοίνωσή της το Γενάρη του 2001, επαναφέρει πρότασή της για νομοθετική ρύθμιση του «δανεισμού» εργαζομένων. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ θέλει την «ενοικίαση» ή «δανεισμό», αλλά με νομοθετική ρύθμιση, όχι παράνομη.
• Φλεβάρης 2002: Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ καταθέτει τις προτάσεις της για τον αντιασφαλιστικό νόμο Ρέππα, «διεκδικώντας» ό,τι ακριβώς ζητούν οι βιομήχανοι. Συμφωνεί - μεταξύ άλλων - με τα «επαγγελματικά ασφαλιστικά ταμεία» σε επίπεδο επιχείρησης και κλάδου, τάσσεται υπέρ στα «κίνητρα παραμονής στην εργασία» κ.ά. Κάθεται στο τραπέζι του διαλόγου για να βάλει και τη σφραγίδα των εργατών στα παραπάνω μέτρα...
• Φλεβάρης 2009: Η κυβέρνηση της ΝΔ ζητά από τους εργαζόμενους με το πρόσχημα της κρίσης να «σφίξουν κι άλλο το ζωνάρι» για να βγουν τα μονοπώλια πιο ισχυρά από την κρίση. Η ΓΣΕΕ σπεύδει - που είναι υπεράνω ...κυβερνήσεων - να απλώσει χέρι βοήθειας προς τους βιομηχάνους και τους τραπεζίτες και μετά από συνάντηση με τον ΣΕΒ καταλήγουν σε «11 σημεία σύγκλισης για τη διαμόρφωση κοινού μετώπου των κοινωνικών εταίρων προς αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης». Αυτά τα 11 σημεία προβλέπουν μεταξύ άλλων ότι οι ομαδικές απολύσεις είναι καθ' όλα νόμιμες και αποδεκτές, αρκεί ο εργοδότης να μπορεί να τις «δικαιολογήσει», ότι ο εργοδότης δε θα καταβάλλει για τον εργαζόμενο τις ασφαλιστικές εισφορές που αντιστοιχούν στο πραγματικό ύψος του μισθού του, αλλά στο ύψος του κατώτερου βασικού μισθού, επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών του εργοδότη, μείωση της φορολογίας των κερδών των επιχειρήσεων, δημιουργία ταμείου αναχρηματοδότησης επιχειρήσεων με κεφάλαια τραπεζών κ.ά.
• Από το 2000 μέχρι σήμερα υπογράφτηκαν πέντε διετείς Συμβάσεις.Με αυξήσεις κάτω από το ένα ευρώ στο μεροκάματο. Που ταυτόχρονα, έθεταν τεράστια εμπόδια στη διεκδίκηση των κλαδικών Συμβάσεων.Είναι χαρακτηριστική η τελευταία ΕΓΣΣΕ των ετών 2008-2009 που έδωσε μεσοσταθμική αύξηση 98 λεπτά για το 2008 και 87 λεπτά για το 2009. Ολες αυτές οι συμβάσεις, όχι μόνο δεν κάλυπταν τον πληθωρισμό, όπως θέλει ηυ αστική πολιτική, αλλά ήταν κάτω από τις πραγματικές αυξήσεις στο κόστος ζωής, ενώ μείωναν δραστικά την ικανότητα κάλυψης στοιχειωδών αναγκών της εργατικής οικογένειας.