Η ουσία του είναι τόσο βίαιη και τόσο επιθετική όσο οι βόμβες που θερίζουν τους λαούς όπου το μακρύ δυτικό ιμπεριαλιστικό χέρι απλώνεται ν' ανοίξει αγορές. Θέλουν να πουν πότε με διαβουλευτικό, πότε με διορθωτικό, πότε με απολογητικό περιτύλιγμα λόγων πως θα κληθούμε να πληρώνουμε σε λίγο τέλη ύπαρξης.
Δεν είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε εργαζόμενοι, δεν είμαστε παρά μηχανές παραγωγής ενός αόρατου πλούτου που χάνεται στη χοάνη του καπιταλιστικού συστήματος, αφήνοντας ένα ίζημα χρεών, υποχρεώσεων, αδυναμιών, φτώχειας για την πλειονότητα. Θέλουν να πουν πως είμαστε συλλήβδην εισόδημα προς σύλληψη, με οποιοδήποτε τρόπο και μέσον. Εκείνο το προεκλογικό ΚΚΕδικο «έρχεται θύελλα», τόσο σαφές και ειλικρινές, μετατρέπεται ως δήθεν πολιτικός αντίλογος σε «ερχόμαστε καταπάνω σας εργαζόμενοι για να σας... σώσουμε αφανίζοντάς σας...».
Ετσι ξαναγυρίζουμε, κι αυτό πρέπει να το θεωρούμε πρόοδο, στην προμαρξιστική διαχωριστική γραμμή που θέλει να κόβει τον κοινωνικό ιστό στα δύο.
Επιβίωση - Ζωή. Την πρώτη, τώρα την πλασάρουν ως μοναδικό σκοπό της εργατικής τάξης. Η άλλη, η ζωή, είναι προνόμιο των αστών. Που για να ζουν όπως θέλουν καθορίζουν και την επιβίωση ως εκμεταλλευτές, των ταξικών τους αντιπάλων.
Αυτό το καλεντάρι που ανοίγει κάθε 365 μέρες είναι στην πραγματικότητα μια προκαθορισμένη ημερομηνία ετήσιας τακτοποίησης συμφερόντων, προθεσμιών, κίνησης της αγοράς, υπενθύμισης του ποιος έχει το πάνω χέρι στη μετεξέλιξη πανάρχαιων εορτών συνδυασμένων με τη φύση και την οργανωμένη ζωή.
Είναι οι μέρες που πλουτίζουν οι πωλητές ονείρων, οι διαχειριστές της επιβίωσης και οι επενδυτές της συναισθηματικής ανάγκης του ανθρώπου να γιορτάζει και να θυμάται σε παρέες, σε ευρύτερα από τον πυρήνα της επιβίωσης σχήματα. Κυριαρχεί η ψευδαίσθηση του νέου, του καινούριου, της έμφυτης ελπίδας που μπορεί να υπάρχει χωρίς τη μετατροπή της σε εμπορεύσιμο είδος με ημερομηνία έκλυσης επιθυμιών.
Πάλης ξεκίνημα. Γι' αυτούς που θέλουν να ζουν κι όχι να επιζούν κι όταν το λένε τους καταγγέλλουν ως... κομμουνιστές. Καλή χρονιά αγωνιστική.