Προς επίρρωσιν των διαπιστώσεών μας παραθέτουμε αυτούσια ορισμένα κομμάτια από την ανοιχτή επιστολή: «Η Ελλάδα καλείται για μια ακόμη φορά στη μεταπολιτευτική ιστορία της να επιλέξει το δρόμο της σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής, με άνισο καταμερισμό του κόστους». Γίνεται φανερό ότι η συνδικαλιστική πλειοψηφία του φιλοεργοδοτικού συνδικαλισμού, προσπαθεί με ζήλο να εμφανίσει την κυβέρνηση σαν ένα θύμα, που πιέζεται από τις «αγορές» προκειμένου να λάβει σκληρά αντεργατικά μέτρα. Χρησιμοποιεί τον όρο «αγορές», για να δημιουργήσει ένα νεφέλωμα σε σχέση με το γεγονός ότι τα μέτρα που επείγεται να λάβει η κυβέρνηση, που είναι μονόδρομος για το μεγάλο κεφάλαιο και αποτελούν στρατηγική του επιλογή, προκειμένου το κεφάλαιο να βγει αλώβητο από την κρίση, αλλά και να γίνουν αποδεκτές οι σαρωτικές αλλαγές σε βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων στο όνομα της οικονομικής κρίσης που θα αποκτήσουν όμως μόνιμο χαρακτήρα και στην περίοδο ανάκαμψης για να ενισχυθεί η παραπέρα κερδοφορία της πλουτοκρατίας. Επιχειρούν να συγκαλύψουν το γεγονός ότι τα κόμματα της πλουτοκρατίας αποτελούν οργανικό κομμάτι των μονοδρόμων των μονοπωλίων γιατί οι στρατηγικοί τους στόχοι είναι συνυφασμένοι με τους στόχους των μονοπωλίων, ανεξάρτητα από τις αντιθέσεις που εκδηλώνονται σε ζητήματα διαχείρισης. Το πραγματικό δίλημμα δε βρίσκεται ανάμεσα στα «χρηματοπιστωτικά συμφέροντα και την πολιτικοοικονομική σταθερότητα» που αναφέρει στην επιστολή της η ΓΣΕΕ, αλλά αν οι εργαζόμενοι θα συνειδητοποιήσουν τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα μονοπώλια και το λαό. Το πραγματικό δίλημμα είναι υποταγή στην καπιταλιστική κερδοφορία, ή σύγκρουση και ρήξη με γνώμονα τα λαϊκά συμφέροντα.

Επιχειρούν με μια συντεταγμένη μεθοδολογία να πειστεί η εργατική τάξη ότι στα πλαίσια μιας πολιτικής που υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα και την καπιταλιστική ανάπτυξη μπορούν να προστατευθούν παράλληλα οι κατακτήσεις των εργαζομένων, να αυξηθούν οι θέσεις εργασίας και να πληγεί η ανέχεια. Οι εργαζόμενοι έχουν νωπές μνήμες για το τίμημα που πλήρωσαν από τη ραγδαία εξέλιξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Αλλο σημείο της επιστολής αναφέρεται στις «οικονομικά αναποτελεσματικές φοροαπαλλαγές» εκφράζοντας την πλήρη συμφωνία της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ με τη συνέχιση των προκλητικών φοροαπαλλαγών που απολαμβάνουν οι μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά και με τη θέση του ΠΑΣΟΚ για την επέκταση των φοροαπαλλαγών στα λεγόμενα «επανεπενδυόμενα» κέρδη. Ισχυρίζονται για άλλη μια φορά ότι με φλάμπουρο την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, πρέπει να πορευτούν σύσσωμοι κεφάλαιο και εργαζόμενοι. Αναφέρει: «Στρατηγική δημιουργίας μιας κρίσιμης μάζας δραστηριοτήτων ικανής να αποτελέσει τη βάση μετάβασης της οικονομίας σ' ένα σύγχρονο εξωστρεφή παραγωγικό δυναμικό». Είναι πέρα για πέρα σαφές ότι «ανταγωνιστικότητα» σημαίνει σύνθλιψη δικαιωμάτων συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης κι όλα αυτά στο βάθρο μιας σχεδιαζόμενης πολιτικής προώθησης καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων της συγκεντροποίησης κεφαλαίου με στόχο την ενίσχυση των εγχώριων και μη μονοπωλίων, για να αποκτήσουν εξαγωγικό προσανατολισμό εκμεταλλευόμενα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας σε διατροφικά προϊόντα, ΑΠΕ. κ.λπ. Το μάρμαρο και πάλι θα το πληρώσουν οι εργαζόμενοι και η φτωχή και μεσαία αγροτιά, οι αυτοαπασχολούμενοι.

Αποκαλυπτικός ο λαλίστατος κ. Παναγόπουλος. Λέει επί της ουσίας ότι οι εργαζόμενοι της χώρας έχουν κι αυτοί ευθύνη στην κρίση και επιβάλλεται να βάλουν πλάτη για τη συγκράτηση της όποιας πτώσης των κερδών του κεφαλαίου, για τη στήριξη των πολιτικών που θα ανοίξουν το δρόμο για να βρουν επενδυτικό διέξοδο τα υπερσυσσωρευμένα κέρδη του. Εγκαλεί εμμέσως πλην σαφώς το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ για την αταλάντευτη στάση τους να καταγγέλλουν και να αποκαλύπτουν τους υπαίτιους της κρίσης που δεν είναι άλλοι από το μεγάλο κεφάλαιο και όσους το διακονούν. Στηλιτεύει τη γραμμή αναμέτρησης και σύγκρουσης του μετώπου των εργαζομένων και των συμμάχων τους με το μαύρο μπλοκ κυβέρνησης, κομμάτων της πλουτοκρατίας, ΕΕ και εργοδοτικού συνδικαλισμού με στόχο την ανατροπή του συνόλου αυτής της πολιτικής. Καλλιεργεί αυταπάτες ότι με τη γραμμή του ταξικού συμβιβασμού μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση. Είναι πασιφανές ότι η συνδικαλιστική πλειοψηφία εργάζεται αδιάκοπα για να ρετουσάρει την εικόνα της κυβέρνησης, αλλά και για να βάλει φρένο σε οποιοδήποτε βήμα και μορφή ριζοσπαστικοποίησης των λαϊκών συνειδήσεων. Κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να καλλιεργηθεί η αντίληψη στους εργαζόμενους ότι πρέπει να συμβάλουν στο έργο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που δήθεν προσπαθεί να αντισταθεί στις πιέσεις των «αγορών» για τη συμπίεση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, επιχειρώντας να υιοθετηθεί το σύνθημα «οι άνθρωποι πάνω από τις αγορές», το παρεμφερές που προβάλλουν οι δυνάμεις του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη».

Σε αυτή τη λογική εντάσσονται και οι εξαγγελίες για απεργία για το τρίτο δεκαήμερο του Φλεβάρη της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, που προχώρησε, ελισσόμενη, κάτω από την πίεση της δυναμικής που εκφράστηκε από την απεργία του ΠΑΜΕ στις 17 του Δεκέμβρη, αλλά φυσικά κι από την προκήρυξη νέας απεργίας στις 10 του Φλεβάρη. Επιχειρεί να συγκρατήσει τη διευρυνόμενη επιρροή των συνεπών ταξικών δυνάμεων μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα και να θολώσει τα νερά για το περιεχόμενο του πλαισίου δράσης που είναι ευθυγραμμισμένο με τις επιταγές της πλουτοκρατίας. Επιτίθεται σφόδρα στο ΠΑΜΕ με κραυγές περί «ενότητας» της εργατικής τάξης, εστιάζοντας την αντιπαράθεση σε θέματα οργανωτικών σχημάτων, «θεσμοθετημένων» οργάνων και μη για να κρύψει ότι η διαπάλη στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος βρίσκεται στους δύο δρόμους που βρίσκονται μπροστά στους εργαζόμενους. Από τη μια ο δρόμος της ταξικής συναίνεσης και της κοινωνικής ειρήνης, που συνθλίβει τη ζωή των λαϊκών οικογενειών, κι από την άλλη ο δρόμος της αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος, με στόχο την ανάσχεση των σαρωτικών αλλαγών και ταυτόχρονα τη δημιουργία προϋποθέσεων για την οικοδόμηση του αντιμονοπωλιακού μετώπου που θα δρομολογήσει εξελίξεις για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, όπου τον παραγόμενο πλούτο θα τον καρπώνονται αυτοί που τον παράγουν. Στο μέτωπο, δηλαδή, που πρέπει να συστρατευτούν οι εργαζόμενοι με τ' άλλα λαϊκά στρώματα για να βρουν δικαίωση τα συμφέροντά τους. Πρόκληση συνιστά, επίσης, και το δελτίο Τύπου που εξέδωσε η ΓΣΕΕ για τα κουπόνια που προορίζονται για τους ανέργους, λέει: «Η ΓΣΕΕ χαιρετίζει κάθε μέτρο και πρωτοβουλία που μπορεί να ανακουφίσει και να ενισχύσει το πενιχρότατο εισόδημα των ανέργων. Η χορήγηση εκπτωτικού κουπονιού για τα βασικά είδη διατροφής και τα μέσα μαζικής μεταφοράς ΕΘΕΛ και ΜΕΤΡΟ αποτελούν μια θετική χειρονομία, που όμως δεν είναι επαρκής»...

Για την ΕΓΣΣΕ η συνδικαλιστική πλειοψηφία ήδη έχει στρώσει το έδαφος για μια συμφωνία με τον ΣΕΒ που θα δίνει αυξήσεις πτωχοκομείου στα κατώτερα μεροκάματα. Προβάλλει σαν αίτημα τη χορήγηση ενός πενιχρού εφάπαξ ποσού στις κατώτερες αποδοχές κι από εκεί και πέρα ισχυρίζεται ότι θα συζητήσει με τους «εταίρους» της κάποια αύξηση. Προοιωνίζεται δηλαδή άλλο ένα ψίχουλο γι' αυτούς που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, σύμφωνα πάντα με τα κριτήρια που θέτει η κυρίαρχη τάξη για το τι είναι φτώχεια. Κανένας εργάτης δεν πρέπει να τρέφει αυταπάτες ότι οι πλειοψηφίες ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ μπορεί να αλλάξουν ρότα. Επιβάλλεται να καταδικαστούν στην πολιτική και συνδικαλιστική απομόνωση. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν να αναμένουν τίποτα θετικό από τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες παρά μόνο το να φορτωθούν νέα βάρη στις πλάτες τους. Η συστράτευση των εργαζομένων με το ΠΑΜΕ είναι επιτακτική ανάγκη για να αναπτύξει τις δυνάμεις του το εργατικό κίνημα. Με σταθμό την απεργία στις 10 του Φλεβάρη, κόντρα στους κρωγμούς των πολιτικών εκφραστών του κεφαλαίου και των πάσης φύσεως υπηρετών τους, κόντρα στις υπονομευτικές ενέργειες των συμβιβασμένων πλειοψηφιών για να πληγεί η επιτυχία της απεργιακής κινητοποίησης, οι εργαζόμενοι πρέπει με τη στάση τους, κλιμακώνοντας την πάλη και ισχυροποιώντας το ΚΚΕ, να διορθώσουν την ψήφο τους στις πρόσφατες εκλογές της 4ης Οκτώβρη, που έδωσε δύναμη στις πολιτικές δυνάμεις του ευρωμονόδρομου έστω και προσωρινή. Απαιτείται η εργατική τάξη σε συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα και τη φτωχή και μεσαία αγροτιά να κάνει υπόθεσή της την ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος.