Την τελευταία δεκαετία οι ερευνητές είχαν υποθέσει ότι το τεράστιο κεφάλι που είναι ιδιαίτερα χρήσιμο για να σχίζει σάρκα και να σπάει κόκαλα, τα μικροσκοπικά μπροστινά πόδια και τα μεγάλα δυνατά πίσω πόδια που χρειάζονται για το τρέξιμο, έπρεπε να συνδέονται με το μεγάλο σώμα, αφού δεν παρατηρούνται σε αυτές τις αναλογίες σε μικρότερους δεινόσαυρους. Ο Ράπτορεξ ήρθε να αλλάξει αυτήν τη θεωρία. Πρόκειται για ένα δεινόσαυρο - απολιθώματά του βρέθηκαν στη Μογγολία - ο οποίος ζούσε πριν από 125 εκατομμύρια χρόνια (60 εκατομμύρια χρόνια νωρίτερα από τον Τυραννόσαυρο Ρεξ). Αν και το σώμα του έμοιαζε καταπληκτικά με του μεγάλου Ρεξ, είχε μόλις το ένα εκατοστό του μεγέθους του και βάρος περίπου όσο το βάρος ενός ανθρώπου. Οι παλαιοντολόγοι ανέκαθεν αναρωτιόνταν γιατί να έχει τόσο δυνατά πίσω πόδια ο Τ. Ρεξ, αφού έτσι κι αλλιώς το μεγάλο μέγεθός του, έκανε δύσκολο το τρέξιμο. Σύμφωνα με τους ειδικούς, ο Ράπτορεξ αποδεικνύει ότι τα πόδια για τρέξιμο ο Τ. Ρεξ τα κληρονόμησε εξελικτικά από ένα μικροσκοπικό πρόγονό του.
Ομως, δεν ακολούθησαν όλα τα μέλη της οικογένειας των τυραννόσαυρων την ίδια πορεία όσον αφορά τη διατήρηση των σωματικών χαρακτηριστικών. Μια δεύτερη ανακάλυψη από τη Μογγολία, αυτή τη φορά απολιθωμένων οστών του δεινόσαυρου που ονομάστηκε Αλιόραμους αλτάι, δείχνει ότι υπήρξαν και τυραννόσαυροι πολύ διαφορετικοί. Το ηλικίας 65 εκατομμυρίων ετών δείγμα προέρχεται από ζώο βάρους 350 κιλών και παρότι εκτιμάται ότι όταν επήλθε ο θάνατος του συγκεκριμένου Αλιόραμους αλτάι, δεν πρέπει να ήταν περισσότερο από 9 χρόνων, ήταν ήδη πιο βαρύς από τον Ράπτορεξ, αλλά πολύ πιο μικρόσωμος από τον Τ. Ρεξ (που έφτανε στο μέγιστο μέγεθος σε ηλικία 18 ετών). Επιπλέον, το νέο είδος τυραννόσαυρου έχει εντελώς διαφορετικό σχήμα κρανίου, πιο μακρύ και ελαφρύ, μοιάζοντας αρκετά με εκείνο του κροκόδειλου. Δεν είχε δόντια σε σχήμα μπανάνας, ούτε και τις αναλογίες που επέτρεπαν στους τυραννόσαυρους να έχουν πολύ δυνατό δάγκωμα. Αντίθετα, είχε 8 μικρά κέρατα που προεξείχαν προς το πλάι. Αν και μικρά σε σχέση με τα κέρατα δεινοσαύρων, όπως ο Τρικεράτοψ, τα κέρατα του Αλιόραμους είναι απρόσμενα για τυραννόσαυρο.
Παρότι ο Αλιόραμους φαίνεται πιο αδύναμος, ίσως είναι ακριβώς τα πιο ντελικάτα χαρακτηριστικά του που του επέτρεψαν να τα βγάλει πέρα δίπλα στο μεγαλύτερο και πιο «κακό» αδερφό του, τον Ταρμπόσαυρο, σε μια συμβίωση στην ίδια περιοχή, όπως συμβαίνει σήμερα στην αφρικανική σαβάνα με τα τσιτάχ και τα λιοντάρια. Ενώ ο Ταρμπόσαυρος κυνηγούσε μεγαλύτερα θηράματα, ο Αλιόραμους λόγω μεγαλύτερης ταχύτητας και ευελιξίας ίσως ήταν σε καλύτερη θέση να κυνηγήσει μικρά θηράματα (κυρίως μικρούς δεινόσαυρους).