Μόνο δύο είδη ωοτόκων θηλαστικών ζουν πάνω στη Γη σήμερα: Ο ορθνιθόρυγχος ή πλατύπους, με το χαρακτηριστικό ράμφος σαν της πάπιας και ο ακανθωτός μυρμηγκοφάγος (έχιδνα). Αυτά τα παράξενα μονοτρήματα (όπως ταξινομούνται βιολογικά) ήταν κυρίαρχα στη σημερινή Αυστραλία, μέχρι την εμφάνιση των μαρσιποφόρων ξαδέρφων τους, πριν από 71 έως 54 εκατομμύρια χρόνια. Νέες έρευνες υποδείχνουν ότι αυτά τα δύο είδη κατάφεραν να επιβιώσουν χάρη στο ότι οι πρόγονοί τους μην μπορώντας να τα βγάλουν πέρα με τον ανταγωνισμό στη στεριά, στράφηκαν προς το νερό.

Τα μαρσιποφόρα, πριν κυριαρχήσουν στην Αυστραλία πέρασαν από την Ασία στην Αμερική και μετά στην Ανταρκτική (που τότε δεν ήταν παγωμένη). Αναγκασμένα να ανταγωνίζονται για την τροφή τους τα ντόπια ζώα κάθε ηπείρου, φαίνεται να προσαρμόστηκαν εξελικτικά, να δυνάμωσαν, να «σκληραγωγήθηκαν». Το ερώτημα, λοιπόν, είναι πώς κατάφεραν να επιβιώσουν οι πρόγονοι του ορθνιθόρυγχου και του ακανθωτού μυρμηγκοφάγκου και δεν εξαφανίστηκαν όπως οι πρόγονοι τόσων άλλων ζώων της Αυστραλίας; Το κατάφεραν πηγαίνοντας εκεί που δεν μπορούσαν να πάνε τα μαρσιποφόρα, πηγαίνοντας στο νερό, υποστηρίζουν οι επιστήμονες. Τα νεογνά των μαρσιποφόρων μετά τη γέννησή τους παραμένουν στο μάρσιπο, όπου θηλάζουν επί βδομάδες και θα πνίγονταν αν οι μητέρες τους έπρεπε να κολυμπήσουν για αρκετή ώρα.

Για τους ορνιθόρυγχους, που είναι αμφίβια, η εξήγηση φαίνεται επαρκής, αλλά πώς μπορεί να έχει εφαρμογή για τις έχιδνες, που ζουν αποκλειστικά στη στεριά; Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τη γενετική για να βρουν απάντηση. Διαπίστωσαν ότι οι έχιδνες απέκλιναν από τους ορνιθόρυγχους μόλις 19 έως 48 εκατομμύρια χρόνια πριν, πράγμα που σημαίνει ότι οι ακανθωτοί μυρμηγκοφάγοι είχαν μέχρι «πρόσφατα» αμφίβιους προγόνους και μόνο όταν απομακρύνθηκαν βιολογικά απ' αυτούς και τον ορθνιθόρυγχο αποίκισαν και πάλι τη στεριά. Η αεροδυναμική μορφή του σώματός τους, τα πίσω πόδια που προεξέχουν από το σώμα και ίσως στο παρελθόν χρησιμοποιούνταν σαν τιμόνι και το περίγραμμα ενός ράμφους σαν της πάπιας που εμφανίζουν τα έμβρυα του ακανθωτού μυρμηγκοφάγου σε μια φάση της ανάπτυξής τους, είναι σημαντικές ενδείξεις παλιότερης πιο στενής σχέσης με το νερό. Οι επιστήμονες δεν έχουν βρει ακόμα απολιθώματα των μεταβατικών προγόνων του ακανθωτού μυρμηγκοφάγου, αλλά θεωρούν πολύ πιθανό η τύχη τους να αλλάξει καθώς πρόκειται το επόμενο διάστημα να εξετάσουν τοποθεσίες με απολιθώματα ηλικίας 20 έως 25 εκατομμυρίων ετών, δηλαδή γύρω στην εποχή που έγινε η μετάβαση της έχιδνας από τη μορφή του ορνιθόρυγχου στη σύγχρονη μορφή.