Ανήμερα της απεργίας, Παρασκευή, έτρεχε να φτάσει εγκαίρως στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα. Καθ' οδόν κι ασθμαίνοντας μπήκε στο πρώτο μαγαζί ηλεκτρονικών ειδών που συνάντησε μπροστά του. Μέρες τώρα χρειαζόταν έναν φορτιστή κινητού. Δαγκώθηκε που το κατάστημα δε μετείχε στο μέτωπο των ΕΒΕ, που οι μαγαζάτορες δεν ήταν στην απεργία, που ο ίδιος ουσιαστικά επιβράβευε την αδιέξοδη αποχή τους από τον αναγκαίο αγώνα. Αλλά παρασυρμένος από την καθημερινότητα βιάστηκε να ψωνίσει για να μην το έχει μπροστά του.

Καλημέρισε το ζευγάρι ηλικιωμένων που καθόταν πίσω από τον πάγκο ανάμεσα σε εκατοντάδες είδη τελευταίας τεχνολογίας, όλα στοιβαγμένα σε 20 τ.μ. «Εναν φορτιστή για το τάδε κινητό», ζήτησε. Εσκυψε η γυναίκα να ψάξει στα ράφια. Εβγαλε τον «επίσημο», ωραία συσκευασμένο και τεχνολογικά αξιόπιστο. Ο πελάτης παρέκαμψε αυτές τις λεπτομέρειες με το μάτι να πέφτει κατ' ευθείαν στην τιμή. 15 ευρώ. «Υπάρχει κάτι οικονομικότερο;». Κατάλαβε η γυναίκα και ξαναέσκυψε στο κάτω ράφι. «Υπάρχει κι αυτό, στα 10 ευρώ, είναι κόπια αλλά καλή, δεν θα στο κάψει». «Σίγουρα;». «Σίγουρα, μα για 5 ευρώ γιατί δεν παίρνεις τον ορίτζιναλ; Θα 'χεις το κεφάλι σου ήσυχο». «Είμαι μισθωτός με παιδιά και δάνειο σε καιρούς γενικευμένης ανασφάλειας. Κόβω από παντού», ξέφυγε από το στόμα του η απάντηση, λες και πάλευε μέρες να εκφραστεί.

Τι ήταν να το πει; Ανοιξε η ψυχή της και χείμαρρος ανάβλυσε όλη η στεναχώρια που βίωναν καθημερινά. Από το «σε καταλαβαίνω» μέχρι εκμυστηρεύσεις που δύσκολα γίνονται σε αγνώστους, με ταχύτητα μάλιστα πυροβόλου - όλα ειπωμένα μέσα στο πεντάλεπτο (δείγμα κι αυτό της καθημερινής πίεσης που δέχεται ο άνθρωπος του μόχθου): «Ο άντρας μου, μετά από 42 χρόνια εισφορές, παίρνει μια σύνταξη ΤΕΒΕ των 900 ευρώ. Εγώ τίποτα. Το δε μαγαζί είναι με ενοίκιο ...καταλαβαίνεις. Τώρα από Δευτέρα ανεβάζουν το ΦΠΑ 2 μονάδες, ποιος θα μπει εδώ μέσα; Στο 19% είμαστε και με το ντουφέκι ψάχνουμε πελάτη. Εχω και δυο παιδιά στα τριάντα, άνεργα. Και σπουδαγμένα, ξέρεις τι έξοδα κάναμε να τα μορφώσουμε; Αυτά τα χρήματα θα κάνουν ποτέ απόσβεση; Ποτέ, το 'χουμε καταληγμένο, αλλά τουλάχιστον να μην κάθονται, να έχουν μια δουλειά, να στηρίξουν μια οικογένεια. Πότε, πες μου πότε, θα κάνουν οικογένεια; Πότε θα δούμε εμείς εγγόνια; Παράλογα πράγματα ζητάμε; Μου λένε "μάνα να το παλέψουμε όλοι μαζί, όσο περισσότερες ώρες να είναι το μαγαζί ανοικτό". Βρε, άνθρωπος δεν μπαίνει μέσα! Τζάμπα να καίμε το ρεύμα; Κι εντάξει τώρα, που είμαστε ακόμα στα πόδια μας οι γονείς, μετά; Ποιος θα τα στηρίξει μετά;».

Κοίταξε τον άνδρα που σιωπηλός αργοκουνούσε το κεφάλι επιβεβαιώνοντας τη γυναίκα του. Ανοιξε το πορτοφόλι. Μέτρησε σε ψιλά 8 ευρώ. Του τα 'δωσε κάνοντάς του νόημα να μην «χτυπήσει» απόδειξη. Τέλος, τους το 'ριξε, έτσι αυθόρμητα όπως αυθόρμητα είχαν ειπωθεί όλα τα προηγούμενα: «Και τι διάβολο κάνετε κλεισμένοι εδώ μέσα τέτοια μέρα;».