Ευχαριστημένη; Από τι; Από το μέγεθος της απεργίας;

Μα, αυτό σημαίνει ότι όλο και μεγαλύτερος είναι ο αριθμός εκείνων που η απειλή της ανεργίας και των περικοπών μεγάλωσε, όπως και ο αριθμός εκείνων που περιμένουν να πέσει πάνω τους η ίδια απειλή της ανεργίας και της ακρίβειας.

Πριν ανοίξω το κομπιούτερ μου, πήρα τη συλλογή Ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη και άρχισα να διαβάζω. Δεν αποζητούσα κανένα βάλσαμο, γιατί τα δικά του ποιήματα δεν το στάζουν, αλλά για την οικονομία του ποιητικού του λόγου.

Το θείο δώρο της ποίησης είναι ότι υπάρχουν, από τον Ομηρο μέχρι σήμερα, στίχοι που μπορούν να επαναληφθούν και να είναι επίκαιροι, να αντανακλούν στη διάθεση του αναγνώστη, να λειτουργούν διανοητικά και αισθηματικά, όπως ο στίχος του Σεφέρη:

«Αν είναι ανθρώπινος ο πόνος δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε...».

Σούλα, να σου διαβάσω κάποιους στίχους του Σεφέρη...

Αυτό είναι μια ψυχική και σωματική πολυτέλεια ύστερα από τόσες ώρες στο δρόμο.

Ο διάλογος συνεχίζεται χρόνια τώρα.

Η ανάγνωση λογοτεχνίας ή ποίησης, ο κινηματογράφος, το Μέγαρο Μουσικής, όπου μπορούμε να ακούσουμε Μότζαρτ και Μπετόβεν από τους καλύτερους Ελληνες και ξένους μουσικούς, υπό τη διεύθυνση παγκόσμια γνωστών διευθυντών ορχήστρας, το θέατρο, η επίσκεψη σε μουσεία και γκαλερί ζωγραφικής, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς είναι πολυτέλεια;

Μήπως οι δημιουργοί τους δεν είναι και αυτοί εργαζόμενοι άνθρωποι, σαν εκείνους που κατασκευάζουν σκαριά καραβιών, που χτυπάνε με σφυριά το μέταλλο, ράβουν ρούχα σε χειροκίνητες ή ηλεκτρικές ραπτομηχανές, σκύβουν πάνω από χαρτιά, σκάβουν τη γη;

Ο πολιτισμός δεν είναι μια διαχρονική ανθρώπινη έκφραση;

Θα σου διαβάσω ακόμα ένα στίχο του Σεφέρη, είπα στην αδελφή μου πριν κλείσει το τηλέφωνο...

Αθήναι. Ανελίσσονται ραγδαίως/ τα γεγονότα που ήκουσε με δέος/ η κοινή γνώμη. Ο κύριος υπουργός/ εδήλωσεν, Δεν μένει πλέον καιρός...

-- Τον έχουν πει, αστό ποιητή...

-- Τόσο το καλύτερο όταν ένας αστός ποιητής μιλάει δημόσια με τέτοια λόγια.

-- Ποιητικά;

-- Που ταιριάζουν σήμερα.