Ο Ζακυνθινός ποιητής Δ. Φ. αποδεικνύει με τους στίχους του πόσο λιτή μπορεί να είναι η ποίηση, γεμάτη απλότητα και αλήθεια.

Στη συλλογή του «Καφές σε χρόνο ενεστώτα», με αφαιρετική μορφή και ρεαλιστικά στοιχεία, ιχνηλατεί την πορεία του μέσα στο χώρο και το χρόνο.

«Το φετινό φθινόπωρο/ στη Ναζαρέτ ταξίδεψα Πανσέληνος/ Μπήκα στο εργαστήρι του Μνήσταρος/ και φωτογράφισα τον Ελκόμενο/ να πριονίζει αμέριμνος».

Λόγος σφιχτός και στοχασμός βαθύς από έναν ποιητή που καταθέτει με ειλικρίνεια τη στάση του στη ζωή. Στίχοι ανθρώπινοι, που αγγίζουν θετικά τον αναγνώστη του. (Εκδόσεις «Περίπλους»).

Υμνος στον έρωτα είναι η συλλογή της Ν. Κ. Λυρική, χυμώδης η Ν. Κ. σ' έναν ποιητικό μονόλογο τραγουδάει το μικρό φτερωτό έρωτα, με τις φαρέτρες έτοιμες για τα «θύματά» του. Ενα από αυτά είναι και η Ν. Κ., η οποία σε 75 σελίδες τραγουδάει, γελάει, κλαίει και πονάει για το θεό Ερωτα. Τα μηνύματα όλα ο Ερωτας, η απουσία του και τα αισθήματα που προκαλεί.

«Είσαι ο Ερως που μεθάει/ το κορμί μου που σε πίνει/ το δωμάτιο που γδύθηκε άντρας αγαπημένος/ κι εγώ λυγισμένη γοητεία που σ' ανέθρεψε./» (Εκδόσεις «Ιωλκός»).