Η ποίηση της Μ. Γ. κλείνει μέσα της έναν πεζό, σχεδόν λόγο, αφηγηματικό, με γνήσια ποιητικά στοιχεία. Θέματά της η φθορά και παρακμή του σημερινού κόσμου, που βασανίζουν το άτομο και το σύνολο, μικρές συγκινήσεις, ανθρώπινοι καημοί, τιθασευμένοι σε αξιοπρεπείς λυγμούς, «ψευδαισθήσεις» που δεν είναι ψευδαισθήσεις αλλά ονειροπολήσεις για «ένα σώμα ελαφρό/ χωρίς βάρη καθημερινά/ ικανό να πετάξει/ (...) απλώνοντας τα χέρια σα φτερά...».

Και αμέσως η επίγνωση: «Ολο πληθαίνουν οι ονειρικές εικόνες/ κι όλο πιο μέσα προχωράνε τα καρφιά/ που σε ζωή ασάλευτη/ μας έχουν από χρόνια καθηλώσει...».

Και οι στίχοι που τιτλοφορούν τη συλλογή, σε συνδυασμό με υποβλητικές εικόνες μπροστά στην προοπτική του τέλους: «Κάποια απογεύματα μ' αέρα πολύ/ κατεβαίνω στα βράχια./ Ν' ακούσω θέλω τη μυστική φωνή της θάλασσας./ Ενας άντρας χρόνια πνιγμένος/ βγαίνει απ' το νερό ολόστεγνος/ με ρωτάει τα νέα της πόλης, του κόσμου.../ (...) Φίλος βυθού ή μήπως σύνδεσμος στεριάς με θάλασσα;/ Ή μήπως πάλι ένας χάροντας νερένιος που...».

Κι ένα πεζό ποίημα στη μνήμη του πατέρα: «Οπως κάθε χρόνο, ο πατέρας αόρατος πάνω στο λόφο παρακολουθεί τα παιδιά. Μονάχα εγώ τον βλέπω. (...) Οταν φύγουν όλοι, μαζεύει τους πεσμένους αετούς... Ο πατέρας κρατάει όλους τους σπάγκους με τα χέρια του... Οι χαρταετοί θα υψώνονται πάνω του ακτινωτά, ώσπου να τον σηκώσουν ψηλά και να χαθούν όλοι μαζί σαν πρωινό ήλιο». (Εκδόσεις «Μανδραγόρας»).