Μεγάλη ευλογία να 'σαι ταγμένος να διαβάζεις καθημερινά. Να χαίρεσαι την τάξη των λέξεων, πολύ περισσότερο όταν το νόημά τους είναι τρανό. Η επικοινωνία με τον πολυγραφότατο τεχνίτη του λόγου Μπάμπη Τσικληρόπουλο έγινε τώρα τελευταία, με δυο μυθιστορήματά του. (Ο συγγραφέας έχει γράψει πολλά θεατρικά έργα, σενάρια, μυθιστορήματα, παιδικά). Το πρώτο: «Μην ξεχαστώ και δε γυρίσω», το άλλο: «Στην άκρη της πόλης».

Στο πρώτο, τρέχουν ξέφρενα τα γεγονότα αποκαλύπτοντας μιαν από τις πιο θλιβερές πτυχές της φτωχής πατρίδας μας. Τη μετανάστευση που έχει μεγάλη διάρκεια: τελευταίες δεκαετίες του 18ου αιώνα ως και τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Χώρος, η χώρα που έχει θεό της το «μάνι», η απάνθρωπη, μαφιόζα, εγκληματική ΗΠΑ. Μας θυμίζει τον τίτλο βιβλίου αγαπημένης συναδέλφου: «Αμερική μου γιατί;».

Λόγια φτωχά για να χαρακτηρίσουν την αθλιότητα των συνθηκών, τη συμπεριφορά των αφεντάδων, που εύστοχα, με νευρώδη γραφή κι ανθρωπισμό ο συγγραφέας απέδωσε. Μια οικογένεια, μέσα σ' αυτούς τους δυο αιώνες, φεύγοντας από τη Μάνη καταφέρνει να επιβιώσει, αφού κατεργάστηκαν σκληρά το πετσί της, κι εν μέρει το έλιωσαν οι κάκιστες συνθήκες ζωής, η μαφία, η διαφθορά: «Με τον καιρό και βλέποντας να μεταβάλλονται διαρκώς τα όνειρά τους σε εφιάλτες άρχισε σιγά σιγά να τσακίζει μέσα στους ανθρώπους αυτούς η υπομονή και να γίνεται πότε απελπισία και πότε μίσος. Υποταγμένοι μια ζωή, αγνοώντας τι θα πει διαμαρτυρία, δεν ήξεραν πώς να ξαναποχτήσουν τη χαμένη τους ανθρωπιά. Παρέμεναν βουβοί, μόνοι, νιώθοντας μέσα τους να κοχλάζει μια δύναμη, που δεν ξέρανε τι να την κάνουνε. Η φύση, όμως, πανούργα και σοφή, μάζεψε όλη αυτή τη δύναμη σε ένα σημείο, έκανε την ανάγκη νόμο και μια μέρα, απρόσμενα αυτή η ανθρώπινη αθλιότητα στασίασε».

Το δεύτερο: «Στην άκρη της πόλης» πέρα το χαρακτηρισμό του ως μυθιστορήματος, είναι εμμέσως θέατρο, το οποίο καλύπτει αριστοτεχνικά και τις τρεις ενότητες για το θεατρικό έργο του Αριστοτέλη.

Η πλοκή κυλάει αβίαστα, με εκπλήξεις, φωτίζοντας τα εκρηκτικά εσωτερικά πάθη. Τρεις μόνο οι πρωταγωνιστές και το ενδιαφέρον από την πρώτη σκηνή φλογίζει την περιέργεια για το κρυμμένο, τρυφερό κι ανθρώπινο τέλος. (Εκδόσεις «Πατάκη»).