Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι οπορτουνιστές αναπέμπουν ύμνους στον ευρωενωσιακό καπιταλισμό και αναθεματίζουν το ΔΝΤ, τροφοδοτώντας τη συζήτηση γύρω απ' το κάλπικο και αποπροσανατολιστικό για το λαό δίλημμα: Βοήθεια απ' την ΕΕ ή προσφυγή στο ΔΝΤ; Σύσσωμος ο πολιτικός τους χώρος την περασμένη βδομάδα βγήκε με «κοινή γραμμή», που αναπαράχθηκε απ' τον επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και στη Βουλή τη Δευτέρα, στην προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση για το «Πρόγραμμα Σταθερότητας» και την οικονομία.

• Ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε την Κυριακή στο «Βήμα»: «Το σενάριο για ΔΝΤ είναι εφιαλτικό και η διακίνησή του εγκληματικά αφελής. Το απεργάζονται ακραίοι συντηρητικοί και νεοφιλελεύθεροι κύκλοι (...) Για μας η Ευρώπη είναι το πεδίο των ταξικών κοινωνικών αγώνων (...)». Την ίδια μέρα, ο Αλ. Αλαβάνος έλεγε: «Aς αφήσει λοιπόν η κυβέρνηση το θέατρο με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, γιατί υπάρχει στο τέλος και ο κίνδυνος να γίνει "αυτοεκπληρούμενη προφητεία" (...) Αν ο κ. Παπανδρέου δεν μπορεί να κυβερνήσει χωρίς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ας παραιτηθεί. Θα είναι πολύ καλύτερη μια Ελλάδα χωρίς Παπανδρέου, παρά μια Ελλάδα με ΔΝΤ».
• Την Κυριακή επίσης, στο κύριο άρθρο της «Αυγής» σημειωνόταν: «ΔΝΤ: Θηλιά για την Ελλάδα! ΔΝΤ και ΕΕ δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι η Σκύλλα και η Χάρυβδη όπως αμήχανα δογματίζει το ΚΚΕ, συντασσόμενο εξ αντικειμένου με τους πιο επιθετικούς κύκλους του ευρωπαϊκού κεφαλαίου». Στα παραπάνω, πρόσθετε η «Εποχή»: «Η αναζήτηση λύσης στην κλίμακα της Ευρώπης μπορεί να μην είναι μονόδρομος. Είναι, ωστόσο, μια στρατηγική με περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας».
• Τη Δευτέρα ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, επανήλθε απ' το βήμα της Βουλής και χρέωσε στον πρωθυπουργό «τάση αυτοχειριασμού» επειδή επικαλείται το ενδεχόμενο προσφυγής στο ΔΝΤ, στο οποίο είχε πολλά να καταμαρτυρήσει, τίποτα όμως στην ΕΕ. Γι' αυτήν δήλωσε: «Εμείς ξέρετε ότι έχουμε το όραμα μιας διαρκούς διεκδίκησης και αναζήτησης επιλογής λύσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο». Και στη συνέχεια απήγγειλε και το οπορτουνιστικό «ποιηματάκι», για τη δυνατότητα δήθεν μεταστροφής της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, αν υπάρξει «πολιτική εμβάθυνση, πολιτικός έλεγχος της αγοράς, πολιτικός έλεγχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας». Συνοψίζοντας, είπε: «Δεν είναι αυτή τη στιγμή λύση η εθελούσια έξοδος. Τουλάχιστον εμείς δεν το προκρίνουμε».

Οι εκπρόσωποι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έραψαν για τον ευρωενωσιακό καπιταλισμό το «κοστουμάκι» του καλού, που όμως «παραπλανήθηκε» απ' τις «επιλογές της δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας», όπως ισχυρίστηκε ο Αλ. Τσίπρας. Ζητούν απ' το λαό να τον επαναφέρει στον «ίσιο δρόμο». Προβάλλουν την αυταπάτη ενός φιλολαϊκού καπιταλισμού, την ώρα που γιγαντώνεται η ανάγκη ο λαός να οικοδομήσει στέρεα αντιιμπεριαλιστικά θεμέλια στην ανάπτυξη της πάλης του, να ριζοσπαστικοποιήσει τους αγώνες του, να ετοιμαστεί για γενικευμένη αναμέτρηση με την εξουσία των αστών, με όποια διακρατική ένωση ή μηχανισμό αυτή εκφράζεται.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κρύβει συνειδητά ότι τόσο η ΕΕ όσο και το ΔΝΤ είναι τα χαλκεία όπου χαλκεύονται ήδη νέα δεσμά για το λαό, με τη σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης. Εχει ωστόσο αποστολή να συσκοτίσει το σύμφυτο με την ΕΕ αντιλαϊκό χαρακτήρα της. Γι' αυτό τη βγάζει «λάδι», συγκρίνοντάς την με το πέραν του Ατλαντικού ιμπεριαλιστικό κέντρο: «Παλινδρομήσατε κατ' εξακολούθηση ανάμεσα στον ευρωπαϊκό και τον υπερατλαντικό δρόμο», είπε ο Αλ. Τσίπρας, υπονοώντας ότι ο πρώτος είναι αυτός που συμφέρει το λαό, όταν και οι δύο είναι δρόμοι που ωφελούν αποκλειστικά την πλουτοκρατία.

Το ευρωενωσιακό, καπιταλιστικό οικοδόμημα πασχίζει να εξωραΐσει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, σε μια περίοδο μάλιστα που ο αντιδραστικός του χαρακτήρας αποκαλύπτεται πιο καθαρά στα μάτια των λαϊκών στρωμάτων. Είπε ο Αλ. Τσίπρας απ' το βήμα της Βουλής: «Εμείς από την πρώτη στιγμή είπαμε ότι για την έξοδο από την κρίση υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο ένας, αυτός που ακολουθείτε (...) Ο άλλος δρόμος θέλει όρθια την κοινωνία και προϋποθέτει ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης, ένα άλλο παραγωγικό μοντέλο. Η επιμονή στο σημερινό θνησιγενές μοντέλο παραγωγής και ανάπτυξης δεν αποτελεί επιλογή εξόδου από την κρίση. Γιατί η πραγματική δομική στρέβλωση του παραγωγικού και αναπτυξιακού μοντέλου δεν έχει να κάνει μόνο με την εγκληματική, όντως, διαχείριση της τελευταίας πενταετίας. Εχει να κάνει με το βασικό πυρήνα της πολιτικής και των επιλογών που ασκήθηκαν την τελευταία εικοσαετία (...) Μια Ελλάδα με σύγχρονη παραγωγική βάση, με παραγωγική εξειδίκευση, με επένδυση στη νέα γενιά, στην Παιδεία, στο κοινωνικό κράτος, στην απασχόληση. Αυτό όμως προϋποθέτει άλλο μοντέλο ανάπτυξης. Αυτό προϋποθέτει αυτό που εμείς ονομάζουμε οικονομία των αναγκών».

Θέλει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να πιστέψει ο λαός ότι η «γκαρνταρόμπα» του καπιταλισμού, της εξουσίας των μονοπωλίων δηλαδή, είναι γεμάτη από «μοντελάκια». Οτι υπάρχουν άφθονες επιλογές, ανάμεσά τους κι αυτή που υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες, και διαγράφει απ' τον ορίζοντα την καπιταλιστική κρίση, που όμως είναι στο DNA του συστήματος.

Ψεύδεται για να συσκοτίσει την προσήλωσή του στο σύστημα της εκμετάλλευσης και στη διαχείρισή του. Που δεν είναι δυνατόν να ασκηθεί απ' τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων. Αντικειμενικά ασκείται όπως προστάζουν οι ανάγκες αυτών που έχουν την εξουσία, τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους. Η διαχείριση διαμορφώνεται με βάση τις αδήριτες εσωτερικές ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Δεν υπάρχουν πολλά «μοντέλα» ανάπτυξης. Η ανάπτυξη είτε θα υπηρετεί τα κέρδη των μονοπωλίων και θα είναι καπιταλιστική, είτε θα υπηρετεί τους εργαζόμενους και το λαό και θα είναι σοσιαλιστική. Αυτή τη θεμελιώδη αλήθεια προσπαθεί συνειδητά να συσκοτίσει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ο ρόλος του έχει ανατεθεί στο πλαίσιο του αστικού πολιτικού συστήματος, το οποίο αντικειμενικά υπηρετεί.

Ο «άλλος δρόμος» που προτείνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καμία σχέση δεν έχει με τον άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα έχει ως γνώμονα αποκλειστικά και μόνο τις λαϊκές ανάγκες. Μια ματιά στο πρόγραμμά του, που εγκρίθηκε πέρυσι τέτοια εποχή, το επιβεβαιώνει. Ο συντάκτης του Γ. Δραγασάκης ομολογούσε («Αυγή» 17/2/2009): «Πρόγραμμα ώριμων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων προτείνουμε. Θα το προτείναμε αν πιστεύαμε ότι ο καπιταλισμός δε μεταρρυθμίζεται;».

Προτείνουν μερική αναδιανομή, κρατικό έλεγχο και ρύθμιση και καθώς γνωρίζουν ότι αυτά προσκρούουν στην ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, στις απελευθερωμένες αγορές, στις ανάγκες του καπιταλισμού, τα συναρτούν με τον ...εξανθρωπισμό του!

Κάνουν λόγο για «διαφορετικό πρότυπο παραγωγής και διανομής του πλούτου που θα στηρίζεται σε νέες δομές», για μια «νέα αντίληψη για τις σχέσεις ανάμεσα στο κοινωνικό, το κρατικό και το ιδιωτικό, στο δημόσιο και την αγορά, που δε θα εκλαμβάνει την κρατικοποίηση ως πανάκεια ούτε θα θεωρεί το κράτος ως αποκλειστικό εκφραστή του δημοσίου αλλά θα ενσωματώνει την κρατική παρέμβαση σε ένα συνολικό πολιτικό σχέδιο που θα αναδεικνύει, θα στηρίζει, θα εκσυγχρονίζει και θα διευρύνει μια αποεμπορευματοποιημένη και αποκρατικοποιημένη δημόσια σφαίρα αγαθών και αξιών, ανάγοντάς τη στο βασικό υπόβαθρο που θα επιτρέψει την ανασυγκρότηση της οικονομίας και της κοινωνίας ολόκληρης».

Με απλά λόγια, επαναφέρουν τον ισχυρισμό που προβάλλει από συστάσεώς του ο οπορτουνισμός, ότι δηλαδή εργάτες και κεφαλαιοκράτες μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά, άρα δεν υπάρχει ανάγκη ανατροπής της αστικής εξουσίας.

Στο ενδιάμεσο απ' την έγκριση του προγράμματος αυτού, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχει καταθέσει προτάσεις που ξεκινούν από τη θέσπιση ελεημοσύνης για τους φτωχούς (βλέπε ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα), απ' την εκπόνηση προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και την «πράσινη ανάπτυξη» και φτάνουν μέχρι την επιβολή πολιτικού ελέγχου στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα! Η πρότασή του μάλιστα για τις τράπεζες μέχρι πριν λίγους μήνες ζητούσε γι' αυτές «μια νέα αρχιτεκτονική» και σήμερα ζητά την «εθνικοποίησή» τους.

Σε λίγους μήνες ο ΣΥΝ θα εγκρίνει νέο πρόγραμμα (αν και το προηγούμενο μόλις που πρόλαβε να χρονίσει). Στις θέσεις, που κατά πάσα πιθανότητα θα εγκριθούν αυτό το Σαββατοκύριακο απ' την ΚΠΕ, διακηρύσσει τη συνυπευθυνότητα του λαού για την κρίση και τον καλεί να παζαρέψει με την πλουτοκρατία πόσα ακόμα θα χάσει. Ακριβώς αναφέρει: «Αγωνιζόμαστε για τη δίκαιη κατανομή του κόστους της κρίσης»! Κι αυτό γιατί, όπως αναφέρεται, «δεν συνιστούν διέξοδο οι ευχές του τύπου "Να πληρώσει η πλουτοκρατία"»!

Είναι προφανές ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ «ενσαρκώνει με τον πιο αυθεντικό τρόπο την ουσία του οπορτουνισμού, ως δύναμη στήριξης του αστικού πολιτικού συστήματος και της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης του καπιταλισμού, ανάχωμα της τάσης ριζοσπαστικοποίησης λαϊκών δυνάμεων» (Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 18ο Συνέδριο).