»... Σαν να τους ήρθε ξαφνικά κάποια φώτιση, κορυφαίοι εκπρόσωποι αυτής της χώρας, της ηγετικής δύναμης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, μάλιστα και οι επικεφαλής των επιχειρηματικών συνδέσμων, ακούγεται να λένε ότι πρέπει να μπει τέλος στη ναζιστική σκηνή στην ΟΔΓ (σ.σ. Γερμανία).

Ο Στόιμπερ, αρχηγός της CSU (σ.σ. Χριστιανοκοινωνική Ενωση), που βρίσκεται δεξιότερα από τη CDU (Χριστιανοδημοκρατική Ενωση) και είναι και πρωθυπουργός της Βαυαρίας, ο σημαντικότερος κρατικός εκπρόσωπος των συμφερόντων της τράπεζας Φεράινς - Μπανκ της Βαυαρίας, της (αυτοκινητοβιομηχανίας) BMW και της Ζίμενς - και αναφέρω μόνο τις μέγιστες επιχειρήσεις από τον χρηματιστικό και βιομηχανικό κόσμο της Βαυαρίας - αυτός ο Στόιμπερ, γνωστός ως τώρα σαν ένας απ' αυτούς που κρατούσαν προστατευτικό χέρι πάνω από τους δεξιούς, ως και τους λεγόμενους «ακροδεξιούς» - εμφανίστηκε σαν πρώτος πρωθυπουργός ομοσπονδιακού κρατιδίου με την απαίτηση να απαγορευτεί το NPD! (Εθνικό Κόμμα Γερμανίας)...

... Μάλιστα και τράπεζες και ταμιευτήρια έφτασαν στο σημείο να μη διεκπεραιώνουν λογαριασμούς του NPD!

Μπορεί λοιπόν να ζητήσει κανείς ισχυρότερες αποδείξεις για τη σοβαρότητα του νέου «αντιφασισμού από τα πάνω»;

Αχ όχι, γι' αυτό δε χρειάζεται να φοβηθεί κανένας φασίστας... Μάλιστα, αρκετοί ισχυρίζονται ότι στο (χιτλερικό) εθνικοσοσιαλιστικό σύστημα δεν επιτρέπεται να κολλήσουμε την «ετικέτα του φασισμού». Γι' αυτό και τώρα δεν ακούγεται η κραυγή: Αγώνας κατά του φασισμού και των φασιστών(!), αλλά «αγώνας κατά της ακροδεξιάς». Γι' αυτό κι ο τωρινός θόρυβος κατά της λεγόμενης «ακροδεξιάς» είναι μια υποκριτική, ψεύτικη σόου - παράσταση «ένα παιχνίδι αχρείων... κατά το οποίο οι ίδιοι οι εμπρηστές φωνάζουν την πυροσβεστική αντλία» - όπως έγραψε το Σεπτέμβρη η εφημερίδα «Εργατική Φωνή».

Η υποκρισία και ψευδευλάβεια της αντιναζιστικής καμπάνιας από τα πάνω φαίνεται από τα εξής:

Πρώτο: Αποσιωπάται ότι η Ομοσπονδιακή Γερμανία από την ίδρυσή της συνέχισε τις ναζιστικές παραδόσεις και ότι ο κρατικός της μηχανισμός, η δικαιοσύνη της, τα σχολεία της, η αστυνομία της και η Μπούντεσβερ (ο στρατός) επίσης, στο μεγαλύτερο μέρος τους οικοδομήθηκαν από ναζιστές υπαλλήλους και ναζιστές στρατηγούς...

... Δεύτερο: Οι «ακροδεξιοί» με την εχθρότητα προς τους ξένους, με το σεβασμό τους στις αντιδραστικές παραδόσεις από τη γερμανική ιστορία, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και τέτοιες από το Τρίτο Ράιχ, βρίσκονται ολοκληρωτικά στη γραμμή της κρατικής πολιτικής. Για σύγκριση, εδώ λίγα παραδείγματα:

- Ο Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο πρώτος σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος πολέμου και σαν πρώτος καγκελάριος της ΟΔΓ τίμησε στις 3 Σεπτέμβρη τη ρεβανσιστική «Ενωση των εκδιωχθέντων» (BdV), με το ότι τους εκφώνησε τον πανηγυρικό λόγο στο Κοντσέρτ-Χάους (οίκο συναυλιών) στο Βερολίνο...

- Ο κομματικός του σύντροφος και υπουργός Εσωτερικών, ο Σίλι, με τη δήλωσή του ότι «το σκάφος είναι πλήρες» έδωσε στους νεοναζιστές κυνηγούς των ξένων τη δικαιολογία για τις «πατριωτικές» τους δραστηριότητες «παρεμπόδισης της υπερπλήρωσης του σκάφους»...

- Τον Απρίλη του 1998 - το SPD ήταν ακόμα αντιπολίτευση - η πλειοψηφία του Μπούντεσταγκ - από το SPD, το ΚΟΔΗΣΟ και τους Πράσινους - απαίτησαν να σβηστεί το όνομα του στρατηγού Βέρνερ Μέλντερ απ' όλα τα ιδρύματα της Μπούντεσβερ, γιατί πρόκειται για στρατιωτικό βραβευμένο από τον Χίτλερ με ύψιστα παράσημα και είχε συμμετάσχει και στη ναζιστική επίθεση κατά της Ισπανικής Δημοκρατίας. Ομως επί κυβερνήσεως Σρέντερ ο υπουργός του Αμυνας, Σάρπινγκ, δεν εφάρμοσε την απόφαση του Μπούντεσταγκ και άφησε εκπρόσωπό του να δηλώσει ότι η σύμπραξη του Μέλντερ στο συνολικό σύστημα του εγκληματικού ναζιστικού κράτος δεν ξεπερνούσε τα όρια αυτού που του είχε «διαταχθεί από το πάνω». Ετσι ο Σάρπινγκ φροντίζει ώστε το πρότυπο για τους νεοναζιστές, ο Μέλντερ, να παραμένει πρότυπο και για την Μπούντεσβερ...

Τρίτο: Αν κρίνει κανείς από την προσοχή, την οποία αφιερώνουν ο καγκελάριος, οι υπουργοί, οι κομματικοί και οικονομικοί ηγέτες και τα μίντια τους τελευταίους μήνες στα ναζιστικά μουντζουρώματα, τις βεβηλώσεις εβραϊκών συναγωγών και νεκροταφείων, αντιφασιστικών επιγραφών και τόπων, στις ναζιστικές επιθέσεις και τους φόνους ξένων, αντιφασιστών και άλλων προσώπων, αποκομίζει την εντύπωση ότι όλα αυτά γίνονται στη Γερμανία για πρώτη φορά αυτό το καλοκαίρι... Ομως τέτοιες δολοφονικές επιθέσεις από το καστανόχρωμο περιβάλλον δεν είναι τίποτα το νέο. Αυτά συνέβαιναν χρόνια ολόκληρα πριν, αλλά από τα ΜΜΕ πήραν τη μορφή μεγάλων γεγονότων μετά το 1990 και τότε μόνο, όταν συνέβαιναν στην «Ανατολή». Κι αυτό για να συμβάλουν στη δυσφήμιση της ΓΛΔ. Οταν όμως στη Δύση καίγονταν ζωντανοί άνθρωποι, όπως το 1996 στο Λίμπεκ, τότε άφηναν ελεύθερους τους ύποπτους νεαρούς από το ναζιστικό περιβάλλον και προσπαθούσαν με δυο δίκες να αποδείξουν ότι το έγκλημα διαπράχτηκε από ξένον, τον Σαφράν Αϊντ. Ο αριθμός των δολοφονημένων από τους νεοναζιστές από το 1990 ως το 2000 ανέρχεται σε 130...

Γιατί όμως αυτή η «αντιδεξιοεξτρεμιστική» καμπάνια και γιατί ακριβώς τώρα; Μπορεί, είναι μάλιστα αρκετά σωστό, ότι οι νεοναζιστές τα τελευταία χρόνια είχαν ισχυρότερη προσέλκυση ανθρώπων. Αυτό δα το γνωρίζουμε από την ιστορία: η μαζική ανεργία, η απώλεια της προοπτικής για το μέλλον, η αφαίρεση κοινωνικών παροχών, μέχρι του σημείου της φτώχειας, δημιουργούν ακριβώς ιδεώδεις συνθήκες για να καρποφορήσει σε μαζική κλίμακα η σπορά των φασιστών δημαγωγών, ιδιαίτερα σε νέους που τους έκαναν να χάσουν την ελπίδα και τον προσανατολισμό.

Αλλά: Οι ναζιστές και τα εγκλήματά τους ανησυχούν τους κρατικούς και οικονομικούς μας τιμονιέρηδες μόνο τότε, όταν βάζουν σε κίνδυνο το παναγιότατο πράγμα της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων - την απόκτηση κέρδους. Ναι μεν αυτό δεν το ομολογούν ανοιχτά, αλλά βγαίνει από τις δηλώσεις τους. Ετσι ο Χανς-Ολαφ Χένκελ, πρόεδρος του BDI (Ομοσπονδιακού Συνδέσμου Γερμανικής Βιομηχανίας) δήλωσε στις 24 Σεπτέμβρη σε συμπόσιο του συνδέσμου ότι η γερμανική βιομηχανία στον αγώνα κατά της εχθρότητας προς τους ξένους θέλει «να δείξει τη σημαία της». Η Γερμανία, είπε, πρέπει να μείνει ανοιχτή στον κόσμο, γιατί οικονομικά εξαρτάται από το εξωτερικό, μια στις τρεις θέσεις εργασίας (στη Γερμανία) εξαρτάται από τις εξαγωγές και λόγω της ανάγκης σε εργασιακές δυνάμεις πρέπει να ενισχυθεί η αποδοχή μεταναστών.

Κι ο σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός της Σαξωνίας - Ανχάλτης είπε: «Πρέπει να προσέξουμε ώστε (τα νεοζαστικά) επεισόδια να μη γίνουν κίνδυνος για τον οικονομικό μας τόπο» (Γερμανία).

... Αυτή η «αντιδεξιοεξτρεμιστική» καμπάνια δεν άρχισε συμπτωματικά την ώρα που ο γερμανικός ιμπεριαλισμός ήταν (και είναι) αναγκασμένος να εξαλείψει σκεπτικισμό και δυσπιστία στο εξωτερικό εναντίον των συνθηκών στη Γερμανία και εναντίον της γερμανικής πολιτικής. Αυτό έγινε αναγκαίο αφ' ενός λόγω της δικαιολογημένης αγανάκτησης στο δυτικό και στο γειτονικό ανατολικό εξωτερικό για τους ξεδιάντροπους, εκβιαστικούς ελιγμούς της γερμανικής πλευράς κατά τις διαπραγματεύσεις αποζημίωσης των ανθρώπων που σύρθηκαν ή εκβιάστηκαν για καταναγκαστική εργασία από τις κατεχόμενες περιοχές, κατά κύριο λόγο για τις γερμανικές μεγαλοεπιχειρήσεις...

Εγινε αναγκαίο επίσης γιατί ο γερμανικός ιμπεριαλισμός στην άμιλλα, ιδιαίτερα με τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, καθυστέρησε ανέλπιδα στον τομέα της ηλεκτρονικής... Και τώρα ψάχνει να βρει όπως - όπως ξένους ειδικούς.

Αλλά πρόκειται, αν ψάξει κανείς βαθύτερα, για κάτι περισσότερο. Πρόκειται πρώτο για το ότι ο γερμανικός ιμπεριαλισμός επιδιώκει να καταστήσει τη θέση του σαν ηγετική ευρωπαϊκή δύναμη αδιαμφισβήτητη και γι' αυτό αισθάνεται σαν εμπόδιο το καθετί που είναι αντίθετο σ' αυτό, και δεύτερο πρόκειται για το ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση που κυριαρχείται από τη Γερμανία βρίσκεται σε αγώνα εξουσίας με τις ΗΠΑ, που εξωτερικά παραμένει ακόμα κρυφός στα μάτια του κόσμου.

Σ' αυτόν τον αγώνα ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ ζητάει να διατηρήσει με όλα τα μέσα τη θέση του της παγκόσμιας ηγεμονίας απέναντι και στην ΕΕ. Ανάμεσα σ' αυτά τα μέσα είναι τόσο οι αποκτήσεις, που εγέρθηκαν από τις ΗΠΑ με κακοήθη υπολογισμό μόνο μετά την εξαφάνιση των ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών χωρών και με μαζική πίεση, για την αποζημίωση των καταναγκαστικών εργατών - γιατί τα χρήματα θα ρεύσουν κυρίως στις ΗΠΑ και όχι στις ανατολικές γειτονικές χώρες της Γερμανίας - όσο επίσης και ο νομισματικός πόλεμος των ΗΠΑ κατά του Ευρώ.

Κοντολογίς: Ο ξαφνικός «τρόμος για το κύμα δεξιο-εξτρεμιστικών πράξεων βίας» και η «αποφασιστικότητα να αντιδράσουν εναντίον τους με όλη την αυστηρότητα, για να υπερασπιστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις αξίες του δυτικού κόσμου» είναι ένα κακοπαιγμένο θέατρο κολακείας. Αυτό για το οποίο ενδιαφέρονται με όλα αυτά οι κυρίαρχοι σ' αυτή την καπιταλιστική τάξη πραγμάτων δεν είναι τίποτα άλλο από την εξασφάλιση των όρων ανενόχλητης αποκόμισης μέγιστου κέρδους.

Το αίτημά μας, το αίτημα όλων των πραγματικών αντιφασιστών από το 1945 ήταν: Ποτέ πια φασισμός! Ποτέ πια να επιτραπούν φασιστικές οργανώσεις!

Αυτό δεν ήταν μόνο αίτημα των αντιφασιστών, αυτό μετά τις δίκες της Νυρεμβέργης και τη Συμφωνία του Πότσνταμ ήταν - και μάλιστα για τη Γερμανία - ισχύον διεθνές δίκαιο.

Αυτό το όριζε και το άρθρο 7 του Συντάγματος της 7ης Οκτώβρη 1949 της ΓΛΔ, όπως επίσης και το άρθρο 139 του (δυτικο)γερμανικού συντάγματος.

Εμείς τώρα λέμε: Αν εσείς (σ.σ. οι κυβερνώντες) θέλετε να απαγορεύσετε μόνο μια από τις πολλές ναζιστικές και νεοναζιστικές οργανώσεις (σ.σ. το NPD) αυτό αποτελεί στάχτη στα μάτια του κόσμου. Εμείς απαιτούμε την τήρηση του άρθ. 139 και του διεθνούς δικαίου και γι' αυτό την απαγόρευση όλων των ναζιστικών οργανώσεων, δηλαδή και της DVU (σ.σ. Γερμανική Λαϊκή Ενωση) και των Ρεπουμπλικάνων, την «Καμερέντσαφτ», της ναζιστικής μουσικής και όλων των αναπληρωματικών και καμουφλαρισμένων οργανώσεων. Γιατί ο φασισμός δεν είναι έκφραση γνώμης, είναι έγκλημα. Αλλά μόνο η απαγόρευση δεν αποτελεί λύση του προβλήματος. Ριζική λύση είναι δυνατή μόνο όταν από το κοινωνικό έδαφος κοπούν οι ρίζες από τις οποίες μεγαλώνει ο φασισμός. Αλλά ως τότε πρέπει να βρούμε μέσα και δρόμους ώστε να εμποδίσουμε οι φασίστες να ξανατραβήξουν πίσω τους, όπως στη δεκαετία του '30, εκατομμύρια ανθρώπων δυσαρεστημένων, απαγοητευμένων, ανθρώπων που ζητάνε διέξοδο από το τέλμα μιας κοινωνίας διεφθαρμένης, η οποία κάνει τους πλούσιους διαρκώς πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους...

Το παρελθόν δίνει στους κομμουνιστές το δικαίωμα να μπουν σε ένα πλατύ αντιφασιστικό κίνημα με αυτοπεποίθηση και σιγουριά, για να βοηθήσουν να γίνει αυτό τόσο δυνατό, τόσο γιγαντιαίο, ώστε να μην έχει ο φασισμός στη Γερμανία και δεύτερη φορά ελπίδα επιτυχίας.

Ως εδώ οι απόψεις του Κουρτ Γκόσβατλερ. Οσα αναφέρει επιβεβαιώνονται και από τα εξής περιστατικά: Η συντηρητική εφημερίδα του Βερολίνου «Der Tagesspiegel» έγραφε στις 11 Νοέμβρη - δύο μέρες μετά τη μεγάλη διαδήλωση στη γερμανική πρωτεύουσα και άλλες γερμανικές πόλεις: «Το παράσημο προσφοράς υπηρεσιών σε πρώην μέλος των Ες-Ες» (στον τίτλο) και στην είδηση το εξής. «Στο πρώην μέλος των Ες-Ες και πρώην νομαρχιακό στέλεχος της πόλης Στάντε της Κάτω Σαξωνίας (Δυτ. Γερμανία) Χάιντς Εκοφ, θα απονεμηθεί στις 13 Νοέμβρη το παράσημο προσφοράς υπηρεσιών προς την πόλη».

Στην ίδια εφημερίδα ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Ράφαελ Σέλιγκμαν διαπιστώνει: «Ας μην έχουμε αυταπάτες. Η εχθρότητα προς τους ξένους και ο αντισημιτισμός φωλιάζουν σε τμήματα της κοινωνίας μας σαν τα κύτταρα του καρκίνου. Δεν εξαφανίζονται με μεμονωμένες δυναμικές πράξεις όπως είναι οι αλυσίδες με κεριά ή οι μεγάλες διαδηλώσεις. Οι ξένοι θα περιφρονούνται και θα κακοποιούνται και μελλοντικά, εβραϊκά νεκροταφεία θα βεβηλώνονται και στο μέλλον... Πρέπει με νηφαλιότητα να ερευνήσουμε για τις αιτίες της απανθρωπιάς...».