Η απάντηση είναι απλή. Οι τιμές θα πρέπει να μειωθούν, χωρίς να θιγούν τα κέρδη του κεφαλαίου και η κυριαρχία των πολυεθνικών και των μεγάλων επιχειρήσεων. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Με τη μείωση άλλων παραγόντων που συμμετέχουν στη διαμόρφωση των τιμών. Σε πολύ γενικές γραμμές, οι συντελεστές, που συμμετέχουν στη διαμόρφωση των τιμών, είναι οι τιμές στις πρώτες ύλες - βοηθητικά υλικά, οι μισθοί των εργαζομένων και το κέρδος (υπεραξία) που τσεπώνουν οι επιχειρηματίες. Από τους τρεις αυτούς παράγοντες, που διαμορφώνουν τις τιμές των εμπορευμάτων, ο μόνος που «προσφέρεται» για περικοπή, είναι οι μισθοί, δεδομένου ότι οι δύο άλλοι, σύμφωνα πάντα με την κυρίαρχη οικονομική λογική, εμφανίζονται ως «ανελαστικοί».

Οταν, επομένως, μιλούν για αποπληθωρισμό, εννοούν αποκλειστικά τη μείωση των μισθών. Και μάλιστα σε πολύ μεγάλα επίπεδα, καθώς οι τελευταίοι θα πρέπει να απορροφήσουν κάθε αύξηση των πρώτων και βοηθητικών υλών, αλλά και, μέσω της μείωσής τους, να στηρίξουν την κεφαλαιοκρατική κερδοφορία. Με δεδομένο ότι ο επίσημος πληθωρισμός «τρέχει» σήμερα με 3,9%, η δημιουργία συνθηκών αποπληθωρισμού, ανάλογα με το επιδιωκόμενο επίπεδο ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, μπορεί να κυμανθεί σε διάφορα επίπεδα. Σε κάθε περίπτωση, σημαίνει άμεση, βίαιη και ραγδαία μείωση των μισθών των εργαζομένων. Για παράδειγμα, για τη μείωση του λεγόμενου κόστους παραγωγής κατά 10%, από κλάδο σε κλάδο της οικονομίας η μείωση των μισθών ισοδυναμεί με μείωση του γενικού επιπέδου των μισθών 20% και 30%!

Είναι φανερό ότι ο αποπληθωρισμός, η μείωση δηλαδή των μισθών, θα ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Ταυτόχρονα, όμως, η ραγδαία μείωση του λαϊκού εισοδήματος θα επιδράσει στην παράταση και στο βάθεμα της οικονομικής κρίσης, στην αύξηση της ανεργίας. Θα οξύνει τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό για το μοίρασμα της αγοράς, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν σε κλείσιμο και χρεοκοπία οι πιο αδύνατες επιχειρήσεις. Το κεφάλαιο θα συγκεντροποιηθεί σε λιγότερα χέρια, θα έχουμε κάποια στιγμή ανάκαμψη, αλλά αναιμική, δηλαδή γρήγορο ξαναπέρασμα στην κρίση, ενώ η ζωή των εργατών του λαού θα έχει γίνει κόλαση, αφού πλέον η μείωση των μισθών θα είναι μόνιμη, όπως και οι άλλες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις (ελαστική εργασία, κατεδάφιση της Ασφάλισης).