-- Στα οικονομικά θέματα που ενδιαφέρουν τον κόσμο. Εσείς πιστεύετε ότι είμαστε στο χείλος της καταστροφής ή όχι;

-- Υπάρχει κρίση στην Ελλάδα. Η κρίση η οικονομική εμείς έχουμε πει ότι αν και χτύπησε την Ελλάδα πιο ύστερα απ' τις άλλες χώρες - ποτέ η κρίση δε χτυπάει ταυτόχρονα όλες τις χώρες, πάει διαδοχικά - αυτή τη στιγμή είμαστε βαθιά μέσα στην κρίση, η οποία απ' ό,τι φαίνεται θα κρατήσει και το 2011 και το 2012.

Τώρα, στο χείλος της καταστροφής; Η αλήθεια είναι ότι είναι μια υπερβολή αυτό, απ' την εξής άποψη: Το σύστημα κάτι θα κάνει για να αντιμετωπίσει το ζήτημα. Π.χ. συζητιέται ο δανεισμός. Ούτε η ΕΕ θα αφήσει την Ελλάδα να καταρρεύσει, ούτε τίποτα. Θα τη δανείσει, με δυσβάσταχτους όρους για τον λαό βεβαίως. Απ' αυτήν την άποψη εμείς το βλέπουμε ενιαία το θέμα. Το κυριότερο είναι ποια είναι η αιτία της κρίσης. Τι να σας πω τώρα; Μη χρησιμοποιήσω ιατρικούς όρους. Οταν έχεις πονοκέφαλο ψάχνεις πρώτα απ' όλα την αιτία. Μπορεί να σου δώσουν ένα παυσίπονο. Αλλά, σου λέει, όταν έχεις δυνατό πονοκέφαλο κάνε μαγνητικές, αξονικές, μπορεί να είναι απ' το πιο απλό μέχρι το χειρότερο.

Επομένως, η κρίση είναι ακριβώς σύμφυτο στοιχείο του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος κι έρχεται πάντα μετά από μια κερδοφορία, από ταχύτερους ρυθμούς ανάπτυξης. Ενα αυτό. Δεύτερο: Ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο; Ο λαός για άλλη μια φορά. Αρα λοιπόν δεν μπορεί να μιλάμε για ένα φαινόμενο απομονωμένο απ' τις αιτίες, απ' τους παράγοντες.

-- Καταρχήν, στον ιδιωτικό τομέα κέρδη υπάρχουν. Αλλά και στον κρατικό τομέα να πάρει μέτρα, να φορολογήσει το κεφάλαιο, να τους βάλει όχι έκτακτους φόρους αλλά πάγιους φόρους. Εγώ καταλαβαίνω ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε μια δύσκολη θέση, με την έννοια ότι έχει μια συγκεκριμένη στρατηγική και δεν μπορεί να βρει γιατροσόφια να αντιμετωπίσει το ζήτημα.

Αυτό το αδιέξοδο δεν το έχει μόνο η Ελλάδα. Το έχουν όλες οι χώρες. Με την αγορά, την καπιταλιστική ανάπτυξη, την απελευθέρωση στις αγορές, το έχουν όλες οι χώρες. Αυτή είναι η αντίφαση: Απ' τη μια μεριά να πρέπει να στηρίξουν τη διέξοδο απ' την κρίση σε βάρος των εργαζομένων. Από την άλλη, τα μέτρα σε βάρος των εργαζομένων δημιουργούν ένα νέο φαύλο κύκλο και αποδεικνύεται ότι από ένα σημείο και μετά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα έχει τέτοιες αντιφάσεις και αντιθέσεις που το λαϊκό κίνημα πρέπει να τις αξιοποιήσει.

Βεβαίως, δεν υπάρχει διέξοδος φιλολαϊκή απ' την κρίση, και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα γερή. Εδώ δε μιλάμε για ένα φυσικό φαινόμενο το οποίο είμαστε ανήμποροι να αντιμετωπίσουμε. Και στο φυσικό φαινόμενο μπροστά, άλλα θα πληρώσει ο πλούσιος κι άλλα ο φτωχός.

Εμείς εδώ και χρόνια έχουμε κάνει μία εκτίμηση η οποία επικρίθηκε από αριστερούς και αριστερούτσικους. Οταν λέγαμε ότι το καπιταλιστικό σύστημα ό,τι είχε να δώσει το έδωσε. Και δε μιλάμε μόνο για την αρχικά προοδευτική του πορεία. Μιλάμε για ό,τι έδωσε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη, στην Ελλάδα κλπ. Τώρα δεν μπορεί να κάνει τις παραχωρήσεις και τις υποχωρήσεις που έκανε. Επομένως, το ζήτημα αυτό που λέμε «δυο δρόμοι ανάπτυξης, πάλη με όρους συνολικής ανατροπής», έρχεται στην επιφάνεια όχι γιατί το ΚΚΕ θέλει να υιοθετεί μια πιο επαναστατική φρασεολογία, αλλά απ' τα ίδια τα πράγματα.

-- Εδώ δυσκολεύομαι να καταλάβω ποια είναι η δική σας η πρόταση. Αν υπάρχει πρόταση μέσα σ' αυτό το καθεστώς πέρα απ' την αυτονόητη θέση σας για ανατροπή του καπιταλισμού. Τι να κάνει η κυβέρνηση σήμερα; Τι προτείνετε εσείς να κάνει;

-- Μας παρακολουθείτε και μας διαβάζετε. Πάρτε το σημερινό «Ριζοσπάστη» και θα δείτε με τι ασχολείται. Ασχολούμαστε γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να ασχολούμαστε με την καθημερινότητα και μέσα στην καθημερινότητα δεν μπορεί εσύ να απογειώνεσαι και να λες, ξέρεις, «εγώ σου υπόσχομαι αύριο».

Η λύση στα προβλήματα, η αισθητή ανακούφιση, η βελτίωση, η αλλαγή υπέρ των εργαζομένων, για όλα αυτά δεν μπορεί να υπάρξει πρόταση θεωρώντας όλα τα άλλα πράγματα στατικά, εντός των ορίων της σημερινής πολιτικής. Οχι γιατί δε θα θέλαμε να υπάρχει βελτίωση. Γιατί να μη θέλουμε; Κι αν θέλετε, να φανεί ακόμα περισσότερο ο ρόλος του ΚΚΕ σε μια άμεση βελτίωση και να καταγραφεί έτσι. Θα έπρεπε να είμαστε πολιτικά ηλίθιοι για να μην το θέλουμε αυτό.

Ομως, αντικειμενικά δε γίνεται. Εγώ θα σας το πάρω και αλλιώς. Η κυβέρνηση της ΝΔ, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επιθυμεί να πάρει μέσα σε έξι μήνες τόσο δραστικά και αντιλαϊκά μέτρα; Οχι. Επιθυμεί να τα πάρει σε ορίζοντα 4 - 5 χρόνων, και αν μπορεί και κάτι να αποφύγει. Ομως, ακριβώς εμείς την κατηγορούμε γιατί έχει μια συγκεκριμένη στρατηγική που την υποχρεώνει να κινηθεί μέσα σε αυτή τη στρατηγική.

Σας το λέω καθαρά: Δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο το ΠΑΣΟΚ, όπως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο η ΝΔ, πέρα από τις αλλαγές διαχείρισης, δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο πέρα από αυτά τα μέτρα που παίρνει. Είναι αναπόφευκτα αυτά τα μέτρα, γιατί είναι κόμματα του κεφαλαίου, γιατί είναι κόμματα του αστικού πολιτικού συστήματος.

Γιατί επικρίνουμε, λ.χ., τον ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα τα στελέχη του βγαίνουν και λένε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει τη δημοκρατική νομιμοποίηση του εκλογικού σώματος, ότι άλλα είπε στο προεκλογικό του πρόγραμμα και άλλα κάνει; Ε, όχι κύριοι. Το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, η βασική του φιλοσοφία, υλοποιείται σήμερα. Βεβαίως κάθε προεκλογικό πρόγραμμα έχει αιχμές, έτσι ή αλλιώς ανάλογα και με τη συγκυρία.

-- Αρα τουλάχιστον απαλλάσσεται το ΠΑΣΟΚ από την κατηγορία της ασυνέπειας.

-- Βεβαίως. Είναι συνεπέστατο με την πολιτική του. Επομένως, εμείς λέμε στο λαό: Ακουσε να δεις, εφόσον αυτή τη στιγμή, όσο δεν αμφισβητείς - συνειδησιακά τουλάχιστον, να κάνεις το πρώτο βήμα - την κυρίαρχη πολιτική, τη στρατηγική και όχι τη διαχείριση - τώρα τι λέει η κ. Διαμαντοπούλου, τι λέει ο κ. Πανάρετος, αν η κ. Κατσέλη λέει έτσι, ο κ. Παπακωνσταντίνου λέει αλλιώς... - τότε σημαίνει ότι δεν μπορείς ουσιαστικά να αντισταθείς και να βάλεις ένα φραγμό σε αυτή την πολιτική.

Λέμε λοιπόν: Τι θα κάνεις; Πρώτον. Θα διαμορφώσεις το πλαίσιο πάλης. Πάρε την υπόθεση στα χέρια σου. Να αντισταθείς, να διεκδικήσεις. Αυτό αν γίνει από μια συνολικά διαφορετική πολιτική αντίληψη μπορεί να παρεμποδίσεις ορισμένα μέτρα και κάτι να κερδίσεις. Θα εξαρτηθεί από το συσχετισμό δύναμης.

-- Εσείς προφανώς περιμένατε πιο ισχυρές αντιστάσεις.

-- Εμείς λέμε το εξής πράγμα: Συνειδητοποίησε τη δύναμή σου και το όπλο. Αυτός ο αγώνας ακόμα κι αν δε φέρει αποτελέσματα μέχρι τον Ιούνιο, θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να έχεις αύριο αποτελέσματα. Εδώ δεν πρόκειται για περίπτωση, μέσα σε μια όαση ας πούμε, που έρχεται ένα νομοσχέδιο κακό και επομένως μπορείς να το αντιμετωπίσεις άμεσα.

Θυμάστε την περίοδο του 2006 όταν και έγιναν μεγάλες νεανικές κινητοποιήσεις για το νόμο - πλαίσιο και για το άρθρο 16, που έβγαιναν τα άλλα κόμματα - κυρίως ας πούμε ο φοιτητικός τους χώρος ή ο ΣΥΡΙΖΑ - και λέγανε ότι ανατρέψαμε το πολιτικό σκηνικό, πήρε πίσω η κυβέρνηση το άρθρο 16; Και εμείς λέγαμε ότι δεν είναι αυτή μια πραγματική νίκη. Γιατί μπορούν και στο Σύνταγμα να μην αλλάξουν το άρθρο 16 και να ιδιωτικοποιήσουν το χώρο της Παιδείας ή να τον διασυνδέσουν ακόμη βαθύτερα με τους επιχειρηματίες. Και μάλιστα κατηγορούμαστε ότι εμείς δεν ανεβάζουμε το ρόλο των αγώνων.

Εμείς ακριβώς δίνουμε σημασία στους αγώνες: Ποιοι αγώνες με ποια κατεύθυνση. Και να σας πω καθαρά: Και με ποια συνδικαλιστική και πολιτική ηγεσία. Γιατί μπορεί να κάνεις αγώνες και οι ίδιοι οι αγώνες, να αυτο-υπονομεύσουν την αποτελεσματικότητα.

-- Δεν είναι όμως ένας τρόπος απομόνωσης αυτός; Παρακολουθούμε κάποιες αντιδράσεις. Το ΠΑΜΕ πάντα χωριστά. Δεν το κρίνω, απλώς λέω...

-- Μα ακριβώς εμείς θέλουμε να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις να πάρει την υπόθεση ο λαός στα χέρια του και να έχει αποτελεσματικότητα. Και αν δεν έχει αποτελεσματικότητα μέχρι την Πρωτομαγιά, να έχει αποτελεσματικότητα μεγαλύτερη το 2011.

Με ποιους να πάμε; Η ΓΣΕΕ αυτή τη στιγμή, στο φορολογικό νομοσχέδιο βλέπει θετικά πράγματα.

-- Τους θεωρείτε πουλημένους;

-- Δε θα χρησιμοποιούσα αυτόν τον όρο. Πρόκειται για ένα μείγμα εργατικής αριστοκρατίας, κυβερνητικού συνδικαλισμού, εργοδοτικού συνδικαλισμού, απομονωμένοι. Βεβαίως, στην πράξη αυτό οδηγεί στο συμβιβασμό. Από εκεί και πέρα δεν πρόκειται εμείς να ψάξουμε τα προσωπικά κίνητρα του καθενός, αν είναι, γιατί είναι στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και θέλει να στηρίξει το κόμμα του ή αν είναι κάτι άλλο. Αυτό δεν ενδιαφέρει. Ενδιαφέρει η πρακτική.

Π.χ., η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ έπρεπε να έχουν οργανώσει τους αγώνες αμέσως μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Αυτά που ζούμε σήμερα είναι προβλεπόμενα, είναι ενταγμένα σε μια προκαθορισμένη πολιτική. Αυτό που αλλάζει είναι αν αυτό το μέτρο θα παρθεί σε ένα χρόνο ή θα παρθεί σε πέντε. Και οι ηγεσίες οφείλουν να καλούν το λαό πριν εκδηλωθεί ένα πρόβλημα. Οχι να λέει «περιμένετε να γυρίσει ο κ. Λοβέρδος από το νοσοκομείο, να καταθέσει στη Βουλή να δούμε τι θα φέρει»...

Ο ηγέτης, σε οποιοδήποτε ιδεολογικό ρεύμα κι αν είναι - είτε είσαι στο άκρο το συντηρητικό, είτε είσαι κομμουνιστής, κλπ. - πρέπει να βλέπεις τις τάσεις, να έχεις πρόγνωση. Και εμείς ως Κόμμα, όταν η πρόγνωσή μας ήταν αδύναμη, το πληρώσαμε.

-- Ταυτίζεστε με όλους τους απεργούς.

-- Κάνετε πολύ μεγάλο λάθος.

-- Κάποιοι κακεντρεχείς λένε ότι ακόμα και οι εφοπλιστές να κάνουν απεργία μαζί τους θα είσαστε, επειδή θεωρείτε ιερό το δικαίωμα της απεργίας.

-- Ας μιλήσουμε λίγο πιο σοβαρά σε αυτό που κάνει το ΚΚΕ. Οχι μόνο δεν είμαστε πάντα με τους απεργούς, έχω να σας φέρω και αποδείξεις ότι είμαστε αντίθετοι με αιτήματα απεργίας, ότι έχουμε συγκρουστεί σε ορισμένους κλάδους και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε, γιατί ακριβώς σήμερα έχει πολύ μεγάλη σημασία τι αιτήματα έχεις, σε ποια κατεύθυνση παλεύεις.

-- Πότε αντιτεθήκατε σε απεργία;

-- Στο χώρο των εκπαιδευτικών. Και μέχρι την τελευταία στιγμή. Τώρα παραδείγματος χάριν βγαίνουν και λένε «απεργία στις εξετάσεις», χωρίς να υπάρχει προετοιμασία και κλιμάκωση της πάλης. Γιατί είναι άλλο πράγμα να ξεκινήσω έναν αγώνα με σωστά αιτήματα και αιτήματα που δεν αφορούν μόνο τα επιδόματα - έχουν δίκιο για τα επιδόματα που τους κόβουν, κλπ. - αλλά που βάζουν ουσιαστικά τα ζητήματα, ανατρέχουν σε συνεργασία με τους γονείς. Γιατί οι γονείς που αντιδρούν είναι οι κλάδοι των εργαζομένων στην ουσία. Και κλιμακώνουν την πάλη.

Στις μορφές πάλης εμείς δε βάζουμε φραγμό. Και άλλο πράγμα να βγαίνεις με αιτήματα συγκεχυμένα, συντεχνιακά και να λες θα κάνω απεργία στις εξετάσεις. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις διαφωνούμε και στη μορφή πάλης. Απλώς, δε γινόμαστε απεργοσπάστες.

Δίνουμε μάχη και έχουμε αντιδράσει και σε πλαίσια πάλης και στο πώς κλιμακώνεται η πάλη. Δε θυμάστε παλιά με τις καταλήψεις διαρκείας στα πανεπιστήμια που βγαίναν και μας λέγανε ότι είμαστε εναντίον του κινήματος κλπ.; Το 2006 όταν βάζαμε ζητήματα ότι οι καταλήψεις πρέπει να αποφασίζονται από τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους, ότι δεν είναι «βάζω ένα λουκέτο στο πανεπιστήμιο, αδειάζω το πανεπιστήμιο και βάζω ένα λουκέτο και κάνω κατάληψη», αλλά η κατάληψη είναι μέσα στο πανεπιστήμιο συν σεβασμός, ας πούμε δεν είναι τις αίθουσες, το θρανίο κλπ., η περιφρούρηση. Ισα ίσα, αν είναι σε κάποια που διαφωνούμε και με αγώνες που γίνονται, είμαστε εμείς.

-- Είναι λογικό να διαφωνείτε με τα συνολικά μέτρα που παίρνει η κ. Διαμαντοπούλου. Γιατί όμως σ' αυτό το νομοσχέδιο, τουλάχιστον στο κομμάτι που λέει ο καθηγητής δουλεύει 16 - 22 ώρες και έχουμε 60.000 καθηγητές περισσότερους απ' ό,τι έχει οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, ας σουλουπωθεί λίγο το σύστημα. Γιατί δε λέτε σ' αυτό, δίκιο έχει ή, ας γίνει αυτό, αλλά συλλήβδην στο όνομα μιας Παιδείας που πρέπει να είναι λαϊκή κλπ., τους καλύπτετε;

-- Ποιους καλύπτουμε; Για να καταλάβω. Σε ποιο διαφωνείτε μαζί μας;

-- Μα εδώ σου λέει, οι καθηγητές έχουμε 20 - 30.000 καθηγητές παραπάνω, αν είναι να τους βάλεις να δουλέψουν λίγο παραπάνω, να φωνάζουν αυτοί κι εσείς...

-- Εγώ θα σας πω ότι όχι μόνο στους εκπαιδευτικούς, υπάρχουν και άλλοι κλάδοι που εμφανίζεται πληθωρισμός. Πού οφείλεται αυτό;

-- Μα αν είναι εκεί και δε χρειάζονται σε ορισμένους κλάδους...

-- Ποιος το καθορίζει αυτό;

-- Το πολιτικό σύστημα.

-- Οχι το πολιτικό σύστημα, το κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Εμείς ήμασταν ή δεν ήμασταν αντίθετοι κάθε χωριό και ΤΕΙ, κάθε πόλη και πανεπιστήμιο;

-- Ε, είναι, όντως είναι...

-- Ε, λοιπόν; Αρα λοιπόν γι' αυτό γίνεται το πρόβλημα. Θα το φορτώσουμε, λοιπόν, στους δικηγόρους γιατί είναι παραπανίσιοι, στους τάδε γιατί είναι παραπανίσιοι. Τώρα λοιπόν υπάρχει το ζήτημα του σχεδιασμού. Τι θέλουν να αναπτύξουν;

-- Εδώ πάει να σχεδιάσει...

-- Οχι, δεν πάει να σχεδιάσει! Σχεδιασμός δεν υπάρχει. Ο σχεδιασμός για να ξεκινήσει πρέπει να υπάρχει στον τομέα της οικονομίας. Και βεβαίως της κοινωνικής πολιτικής και των υπηρεσιών που είναι προέκταση...

-- Τον κεντρικό σχεδιασμό του κράτους...

-- Κεντρικό σχεδιασμό, πανεθνικό σχεδιασμό. Δεν μπορεί όμως να σχεδιάσει το κράτος, διότι η οικονομία αυτή τη στιγμή βρίσκεται όχι απλώς στα χέρια των μονοπωλίων, αλλά κάθε μονοπώλιο το πολύ που μπορεί να κάνει είναι να σχεδιάζει για τον εαυτό του σε αντίθεση με ένα άλλο μονοπώλιο που υπάρχει στον ίδιο κλάδο. Η αναρχία είναι σύμφυτη. Να σας πω κάτι. Εχει πήξει η Ελλάδα με τις σχολές Δημόσιας Διοίκησης, μάνατζερ...

Αυτή τη στιγμή είναι άλλο πράγμα - και το καταλαβαίνω - η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας δίνει σε ορισμένους μια δίψα να μπουν σε καινούριους τομείς. Ε, δε μιλάμε τώρα γι' αυτό. Μιλάμε για δημιουργία σχολών χωρίς αντίκρισμα. Εδώ έχουνε σχολές τα ΤΕΙ και ΑΕΙ που δεν έχουν αντίκρισμα, ούτε καν στην ελληνική καπιταλιστική οικονομία. Ε, λοιπόν, ας μην έρθει η κ. Διαμαντοπούλου, που είναι μέρος του προβλήματος, και να κοιτάει αφ' υψηλού τους εκπαιδευτικούς. Εμείς επικρίνουμε δυνάμεις μέσα στο κίνημα της εκπαίδευσης που αντιμετωπίζουν το ζήτημα μεσοβέζικα.

-- Σας φωνάζει ο Παπανδρέου, τι να κάνω, πες μου.

-- Μα τα λέμε δημόσια στη Βουλή, δε χρειάζεται...

-- Θα ανατρέψουμε τον καπιταλισμό;

-- Δε λέμε τέτοια πράγματα. Τα λέμε στη Βουλή και τα καταθέτουμε. Στόχους πάλης συνέχεια έχουμε. Αμέσως μετά τις εκλογές βγήκαμε με πλαίσιο στόχων πάλης συγκεκριμένα κατά θέμα ως Πολιτικό Γραφείο και που είχε εγκριθεί και σε συνεδρίαση Κεντρικής Επιτροπής.

Σήμερα, το υπουργείο Παιδείας προωθεί τάξεις των 30 μαθητών.

-- Πώς το κάνει αυτό; Είναι παράλογο.

-- Εμένα ρωτάτε; 'Η το απευθύνετε στην κ. Διαμαντοπούλου;

-- Οχι, της το είπαμε.

-- Σήμερα, εγώ θα σας πω από άλλη πλευρά, όχι μόνο να γίνουν ολιγάριθμες τάξεις, για να διοριστούν εκπαιδευτικοί - που είναι κι αυτό μια ιδιάζουσα περίπτωση. Η γνώση σήμερα, είναι πολύ δύσκολο σήμερα να κάνεις συζήτηση, διάλογο, μετάδοση γνώσεων, αν θέλεις να αντιμετωπίσεις ανθρώπους οι οποίοι θέλουν τη γνώση όχι ως πασάλειμμα, αλλά σαν ουσία. Η προεφηβεία, η εφηβεία, έχει μεγαλύτερες δυσκολίες, μην κάνουμε τώρα ανάλυση. Αρα, λοιπόν, δεν είναι καθόλου πλεονασμός η αύξηση των καθηγητών και ανά μαθητή ή ανά τάξη να αντιστοιχούν περισσότεροι και να γίνεται πιο συλλογική δουλειά, συλλογική εργασία, κλπ.

Και να δούμε και κάτι άλλο τώρα. Οι εκπαιδευτικοί αδιόριστοι συνωστίζονται σε φροντιστήρια, σε μαθήματα στα σπίτια... Εχουμε μια εκπαιδευτική διαδικασία, μέσα σε μια άλλη εκπαιδευτική.

Να δείτε κι ένα άλλο πρόβλημα που έχουμε; Τώρα λοιπόν με τη δημιουργία όλης αυτής της λεγόμενης κατάρτισης, του διπλού δικτύου των σχολών, θα παίρνουν μέρος στον ΑΣΕΠ και θα γίνονται καθηγητές και ο απόφοιτος του Πολυτεχνείου που έχει τελειώσει, ας πούμε, χημικός μηχανικός, ο οποίος τελείωσε για να διοριστεί στη βιομηχανία, δεν πάει στη βιομηχανία και κάνει κι αυτός τα χαρτιά του για την εκπαίδευση. Παλιότερα στην εκπαίδευση έμπαινες από συγκεκριμένες σχολές, χωρίς να λέγονται παιδαγωγικές - εκπαιδευτικές μεν, ξέραμε όμως πως οδηγούσαν κατά κανόνα στην εκπαίδευση. Τώρα, λοιπόν, ο μηχανικός πηγαίνει στην εκπαίδευση.

Τώρα, με τα επαγγελματικά δικαιώματα να δείτε έναν τραγέλαφο. Ας πάρουμε μια άλλη πλευρά που προτείνουμε εμείς στο υπουργείο και πείτε μου αν αυτή είναι επιστημονικά παράλογη, αφήστε την πολιτική πλευρά. Για να απονείμεις επαγγελματικά δικαιώματα πρέπει πριν απ' όλα να ξέρεις ακριβώς την εξέλιξη της επιστήμης, ποια είναι τα καινούρια επιστημονικά αντικείμενα. Αφήστε την πολιτική πλευρά, κάνω παραχώρηση και αφήνω την πολιτική πλευρά. Τα επιστημονικά αντικείμενα - τα πραγματικά επιστημονικά αντικείμενα, όχι αυτά που γράφονται γιατί ένας πήρε μεταπτυχιακό της πλάκας σε μια ειδικότητα που φαίνεται περίεργη και δεν έχει αντίκρισμα, μιλάμε για πραγματικό αντίκρισμα - παραδείγματος χάριν το χτίσιμο του σπιτιού σήμερα τι χρειάζεται; Παλιότερα χρειαζόταν τάδε. Σήμερα μπορεί να χρειάζεται τάδε.

Είναι πολύ σύνθετα ζητήματα, τα οποία ως Κόμμα τα ανιχνεύουμε, δε θέλουμε να υποκαταστήσουμε τους επιστημονικούς φορείς και να γίνουμε πανεπιστήμιο, όμως προκειμένου να μιλήσεις για επαγγελματικά δικαιώματα πρέπει να ξέρεις αυτό το πράγμα.

-- Αυτά να τα ακούν ορισμένοι που σας κατηγορούν ότι δεν εκσυγχρονίζεστε, ότι έχετε μείνει πίσω.

-- Μα τι λέτε; Εμείς πρόσφατα κάναμε σύσκεψη στο Κόμμα και συζητήσαμε αυτό το θέμα. Είναι μεγάλο θέμα. Επομένως, για να μιλήσω για τα επαγγελματικά δικαιώματα θα ξεκινήσω από την πολιτική θέση, θα χρησιμοποιήσω το επιστημονικό πεδίο - χωρίς επιστημονικό πεδίο ως Κόμμα δεν μπορώ να διατυπώσω τίποτα - αλλά θα ξεκινήσω και από την αρχή: Δουλειά για όλους. Δεν μπορεί να υπάρχουν άνεργοι, δεν μπορεί να υπάρχουν ευκαιριακά απασχολούμενοι, κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα για τη δουλειά.