Ποίηση δεν είναι μόνο ο στίχος. Είναι και τα κινήματα της ψυχής, που κατευθύνονται απ' ό,τι υψηλότερο και ωραιότερο εκδηλώνουν τα αισθήματα, όταν απευθύνονται στον συγγενή, φίλο, κι οποιονδήποτε πάσχοντα άνθρωπο. Αυτό το ξεχείλισμα καρδιάς ρέει με προσεχτική διακριτικότητα στα αυτοβιογραφικά αφηγήματα του Ιάσονα Ιωαννίδη «Σήματα ζωής», που έχουν πάρει τη φόρμα διηγήματος. Κι είναι στιγμές που η συναισθηματική φόρτιση είναι τόσο μεγάλη που άθελα στρέφει το χέρι να έρθει αμέσως σ' επαφή με τον γράφοντα, αγαπημένο φίλο και ποιητή αξιώσεων.

Το αχόρταγο χωνευτήρι της ζωής τού ρούφηξε κάθε του ικμάδα, κι όσο αυτό τον στέγνωνε, τόσο περίσσευε ο μέσα πλούτος. Κι αγκάλιαζε με τρυφερότητα και στοργή μάνας ανθρώπους, ενώ δένονταν πολύτιμοι κρίκοι οι στίχοι, αποκρυσταλλώματα ημερών που έφυγαν και που: «Στη μνήμη μόνο φέγγουν όσα από τα μάτια πέρασαν».

Ιχνηλάτες κι εμείς του σεμνού φέγγους των ματιών, βαδίζουμε προσεχτικά σε μιας ολόκληρης ζωής τις δύσβατες στράτες και στο διάβα της μοσχοβολούν ρόδα και κρίνα μέσ' απ' το αγκαθωτό συρματόπλεγμα της ανάγκης και του χρέους; «Δε γράφω τ' απομνημονεύματά μου. Ποιος είμαι εγώ και τι έκανα. Η ζωή μου ένα αντίγραφο με καρμπόν. Ομοια με χιλιάδες άλλων, που είχαν την τύχη και μείναν ζωντανοί. Το μόνο που ξέρω είναι πως όταν αγωνιζόμουνα στην Κατοχή, δεν ένιωθα μόνος. Με σκέπαζε ένας ζεστός ουρανός, είναι χλιαρός άνεμος. Στον μακρινό ορίζοντα, χάραζε η ελπίδα». (Εκδόσεις « Σοκόλης»).