«H αριστοκρατία των Τρικάλων με κορόιδευε, γιατί ήμουν κακοντυμένος και έπαιζα μπουζούκι. Πολλές φορές με προσβάλανε και με κάνανε να ντρέπομαι πολύ. Εγώ, όμως, τους εκδικήθηκα με τις μετέπειτα επιτυχίες μου. Ολοι αυτοί που με κοροϊδεύανε τότε, έρχονταν στα κέντρα που δούλευα και πετάγανε τα πλούτη τους στα πόδια μου για ένα τραγούδι...». Αφηγήσεις του Βασίλη Τσιτσάνη, του εμπνευσμένου λαϊκού δημιουργού, που, σκυμμένος για μισόν αιώνα πάνω από τις χορδές του μπουζουκιού, συνταίριαζε την αγωνία, τη λαχτάρα, την αγάπη του λαού μας και τις έκανε τραγούδια. Τα λόγια του, ειπωμένα πενήντα χρόνια αργότερα από εκείνη την εποχή, μαρτυρούν ότι η δόξα και οι επιτυχίες του δεν κατάφεραν να σβήσουν την εφιαλτική ανάμνηση των παιδικών του χρόνων. Πτυχές αυτών των δύσκολων χρόνων, που σφράγισαν τον κορυφαίο συνθέτη και το έργο του, αποκαλύπτονται στο βιβλίο του Σώτου Αλεξίου «Βασίλης Τσιτσάνης. Η παιδική ηλικία ενός ξεχωριστού δημιουργού» (εκδόσεις «Καστανιώτης»). Στηριγμένος στις συζητήσεις του με τον συνθέτη, στη διάρκεια της δεκαπεντάχρονης φιλίας τους, ο συγγραφέας παραθέτει στοιχεία από αφηγήσεις φίλων και συμμαθητών του Β. Τσιτσάνη στο Α` Γυμνάσιο Τρικάλων. Επίσης, πληροφορίες που αντλήθηκαν από δημοσιεύματα και υλικό της εποχής των παιδικών και νεανικών χρόνων του Τσιτσάνη, όπως από τα αρχεία του δημοτικού σχολείου, του γυμνασίου και της εκκλησίας της Επισκοπής Τρικάλων, καθώς επίσης και μνήμες της γυναίκας του Ζωής και του Γρηγόρη Μπιθικώτση. Ο συγγραφέας θεώρησε σκόπιμο να συμπεριλάβει στο τέλος του βιβλίου και όλα τα τραγούδια (όσα είναι γνωστά μέχρι σήμερα), που φωνογράφησε από το 1937 έως τον Οκτώβρη του 1940, «για να κατανοηθεί καλύτερα το μέγεθος της ιδιοφυίας του».