Είναι αναμφίβολα αρκετοί εκείνοι οι οποίοι όταν ξεκίναγε η δίκη Γιαννόπουλου κατά Κατριβάνου, ήταν με το μέρος του πρώτου. Πολλοί περισσότεροι ήταν αυτοί που ίσως δεν έβρισκαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον σ' αυτή την υπόθεση. Κανένας, όμως, ούτε καν εκείνοι που ανέκαθεν δεν είχαν κανένα λόγο να συμπαθούν ένα άτομο σαν τον Γιαννόπουλο, δεν μπορούσαν να φανταστούν μέχρι ποιου σημείου θα έφτανε η κατάντια του ανθρώπου που προβλήθηκε όσο ελάχιστοι σ' αυτόν τον τόπο. Και δεν εννοούμε μόνο τα συντριπτικά στοιχεία των που εμφανίζουν στο δικαστήριο οι μάρτυρες του Θ. Κατριβάνου, ούτε την παντελή αδυναμία των μαρτύρων του υπουργού, να δώσουν κάποια πειστικά στοιχεία που να ανατρέπουν τις σε βάρος του καταγγελίες.

Εννοούμε και ίσως αυτό να μετρά περισσότερο απ' όλα, την ίδια τη στάση του όλες αυτές τις μέρες. Και κυρίως, το γεγονός ότι δεν είχε τόσα δα φιλότιμο να παραιτηθεί από τη θέση του πολιτικού προϊσταμένου της Δικαιοσύνης πριν βάλει τους λειτουργούς της να δικάζουν τους αντιπάλους του, προεξοφλώντας μάλιστα δημοσίως και το αποτέλεσμα της δίκης!

Επειδή, όμως, το να ζητά κανείς από το Γιαννόπουλο φιλότιμο και αξιοπρέπεια είναι σαν να ζητά «ψύλλους στα άχυρα», το θέμα αφορά ευθέως τον ίδιο τον πρωθυπουργό και έτσι τίθεται πλέον από πολλές πλευρές. Ο,τι και αν φοβάται, όσο και αν τον τρομάζει το στόμα του Γιαννόπουλου, ό,τι και αν συνυπολογίζει, ένα δεν μπορεί να συνεχίσει να κάνει. Να παριστάνει τον παρατηρητή, να «νίπτει τας χείρας του» και να συνεχίσει να έχει αυτό το άτομο υπουργό της κυβέρνησής του!