Ναι, αλλά πού; Μέσα της; Στο χρόνο; Στη Φύση; Πού; Γιατί και η έκρηξη του ηφαίστειου ιστορία είναι, και έχει πλειστάκις επαναληφθεί.

Η Ιστορία δε βρίσκεται σε διαρκή εξέλιξη;

Σ' εμένα επαναλαμβάνονται διάφορα ιστορικά, κυρίως τις νύχτες της αγρύπνιας. Πολλά έχουν σχέση με σκηνές της ζωής μου που έρχονται στο μυαλό μου απροσκάλεστα. Αλλα είναι συνδεδεμένα με λέξεις, και γράμματα.

Ο παππούς μου με είχε αφήσει να πάω να παίξω με τα παιδιά. Φορούσα ένα άσπρο φορεματάκι με φαρδιές δαντελένιες τιράντες, πάντα καλοκαίρι ήμουν στο χωριό, και δεν ήθελα να το λερώσω. Στεκόμουν μέσα στα κόκκινα πέδιλά μου και τα κοίταζα να παίζουν με χώματα, ξυλαράκια και κυπαρισσόμηλα. Περίμενα, όμως, να περάσει το τρένο. Αλλά πριν από το τρένο κάποιο παιδάκι φώναξε: Περνάει ο μπάρμπας γαϊδουροκαβαλαρία.

Αυτή η λέξη επαναλαμβάνεται, όταν θαυμάζω άλλες λέξεις και αναρωτιέμαι ποιος ήταν ο πρώτος που είπε την υπέροχη λέξη οικοδομή ή υπόγειο. Πώς τις σκέφτηκε;

Εξακολουθώ να θαυμάζω τις λέξεις και τους ήχους, αλλά και τα γράμματα.

Μέσα μου επαναλαμβάνεται το Α κεφαλαίο, Αλφα, λέω και θαυμάζω τον ήχο. Οταν το πρωτοέμαθα, μου φαινόταν σαν άνθρωπος που στεκόταν γερά στα δυο του πόδια. Το α μου φαινόταν σαν στρογγυλό στόμα που φώναζε ααα με θαυμαστικό. Είχα μάθει και το Δ, και το συνέδεα με το Δέλτα Φαλήρου, που άκουγα τόσο συχνά. Το δ το έβλεπα σαν πουλάκι σε επιφάνεια νερού.

Κάθε πρωί έπαιρνα τους «Νιου Γιορκ Τάιμς», έψαχνα στις σελίδες, ακόμα και στα μικρά γράμματα το G. Διάβαζα όλες τις λέξεις, που άρχιζαν με αυτό το γράμμα μήπως ολόκληρη η λέξη ήταν Greece. Φοβόμουν το περιεχόμενο. Οι αναφορές ήταν αραιές.

Το G με καταδίωκε και το έγραψα στην επιφυλλίδα μου, «Επικαιρότητες», στον εβδομαδιαίο «Ελληνικό Ταχυδρόμο», του Χρήστου Κολύβα, στο Μόντρεαλ, Καναδά.

Τώρα δεν με καταδιώκει μόνο ως G με διαστάσεις εφιάλτη, αλλά και στον ελληνικό Τύπο, που αφήνει μετέωρο το, Θα ή δεν θα...

Υπάρχουν διαφορές: Η ελληνική κυβέρνηση είναι εκλεγμένη, ο πρωθυπουργός είναι μειλίχιος πολιτικός, ο υπουργός Οικονομικών έχει μαλακιά φωνή και συμπαθητικό πρόσωπο και χαμόγελο. Είναι όλοι τους αναγνωρίσιμοι.

Πιθανόν, τους τελευταίους μήνες να είναι πιο φωτογραφημένοι πολιτικοί της Ευρώπης, ακόμα και από την Φράου Μέρκελ.

Αυτό που με τρομάζει είναι το περιεχόμενο των λέξεών τους, όπως του σπρέιντς.

Αν όλα είναι πολιτικά, τότε και η φωτογραφία, και η γλώσσα, και η οικονομία είναι πολιτικά.