Ασθμαίνουν. Η αναστύλωση του πολιτικού κατεστημένου αναγορεύεται σε μέγιστο καθήκον τους.

Νυν υπέρ πάντων η κατασκευή νέας «βιτρίνας», νέου ντεκόρ, για να συνεχίσει να δουλεύει το «μαγαζί».

*

Το «μαγαζί» είναι ο καπιταλισμός.«Βιτρίνα» είναι το πολιτικό του προσωπικό.

Η «βιτρίνα» είναι πάντα αναλώσιμη...

***

Σκάνδαλα, μίζες, διαφθορά, συναλλαγή, διαπλοκή, αδιαφάνεια, φοροδιαφυγή, ατιμωρησία.

Τι φταίει;

Αν επρόκειτο για σύμπτωμα που ανάγεται στην ατελή φύση του ανθρώπινου είδους, η λύση του θα ήταν αρμοδιότητας των ψυχολόγων και των ανθρωπολόγων.

*

Ομως, εφόσον όλοι συμφωνούν ότι το πρόβλημα της διαφθοράς είναι πολιτικό, εφόσον όλοι παραδέχονται ότι η επίλυσή του θα επιτευχθεί μόνο με πολιτικά μέσα

τότε,

συνιστά μέγιστη υποκρισία και προφανή εκδήλωση ιδιοτέλειας, οι διάφοροι «αρχάγγελοι της κάθαρσης» να μην αναγνωρίζουν ότι τα αίτια τέτοιων πολιτικών προβλημάτων, όπως η διαφθορά, πρέπει να αντιμετωπιστούν από τη ρίζα.

Και η ρίζα δεν είναι άλλη από τη βάση, από τα ίδια τα θεμέλια του κοινωνικοοικονομικού και πολιτικού συστήματος, εκ των οποίων αναφύονται αντίστοιχα φαινόμενα.

***

Η διαφθορά του αστικού συστήματος δε θα ήταν το μόνιμο και επαναλαμβανόμενο «κουσούρι» του, εάν δεν αποτελούσε προϊόν και παράγωγο των ίδιων των δομών του.

*

Η διαφθορά συνιστά στοιχείο, εκδήλωση, έκφραση του εποικοδομήματος. Αλλά το «κακό» βρίσκεται στη ρίζα. Αποτελεί συστατικό της ίδιας της διάρθρωσης του καπιταλιστικού συστήματος.

Του ταξικού - εν τέλει - χαρακτήρα του.

*

Ενα σύστημα που έχει για προμετωπίδα του την «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» συνιστά εκ προοιμίου θερμοκήπιο του εκμαυλισμού, της αλλοτρίωσης, της παγαποντιάς, της σήψης και της διαφθοράς.

***

Η χρεοκοπία του οικονομικού μοντέλου της λεγόμενης «ελεύθερης αγοράς», που οδήγησε την Ελλάδα σιδηροδέσμια στους «τεχνογνώστες» του ΔΝΤ,

φέρνει στην επιφάνεια - εκτός των άλλων - και τη μακρά ιστορία των αποστημάτων του πολιτικού κατεστημένου.

Αποστήματα που το σπάσιμό τους συνιστά ταυτόχρονα και μια ιστορία κουκουλώματος των βαθύτερων αιτίων που τα γεννά.

*

Ως εκ τούτου το πολιτικό προσωπικό της πλουτοκρατίας παριστάνει ότι είναι έτοιμο να προχωρήσει στην «κάθαρση» μέσα από μια επιχείρηση «Καθαρά χέρια», αλά ελληνικά...

Σημειωτέον ότι στην, αλά ελληνικά, επιχείρηση «Καθαρά χέρια» προΐστανται

• Αυτοί που μείωσαν τους συντελεστές φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου από το 45% στο 20% (!), αλλά κόπτονται τάχα μου για τη φοροδιαφυγή...
• Αυτοί που υποδύονται τους «Ζορό» κατά των φοροφυγάδων μεγαλογιατρών, μεγαλοδικηγόρων, καλλιτεχνών, ποδοσφαιριστών ώστε πίσω από το πέπλο του αποπροσανατολισμού να περνούν στα ψιλά οι διαρκείς χαριστικές φορολογικές ρυθμίσεις τους υπέρ μεγαλοκαπιταλιστών,
• Αυτοί που κόβουν συντάξεις από τους γέροντες και δίνουν 28 + 15 δισ. στους τραπεζίτες (!),
• Αυτοί που αγοράζουν υποβρύχια (που γέρνουν) με τους άλλους που αγόραζαν τα C4i (που δε δούλευαν),
• Αυτοί που έχουν να επιδείξουν «πράσινα» Χρηματιστήρια με τους άλλους που έχουν να απαντήσουν με τα «γαλάζια» δομημένα,

κι αυτοί που, όλοι τους μαζί, όλο και κάτι έχουν να διηγηθούν για τη «γαλαζοπράσινη» «Ζήμενς»...

***

Για το λαό, όμως, το ζητούμενο είναι να αντιμετωπιστούν τα αίτια της σηπεδόνας.

Κάθαρση δεν είναι ούτε το λίφτινγκ, ούτε η επιφανειακή «απολύμανση», που αφήνει στο απυρόβλητο τους υπονόμους της «Δανιμαρκίας» και ως εκ τούτου αναπαράγει τα τρωκτικά.

*

Λύση υπάρχει:

Είναι η συθέμελη ανατροπή του συστήματος, αφού αυτό είναι που γεννά και τρέφεται από τα σκάνδαλα.

Του συστήματος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και της αλλοτρίωσης.

Του συστήματος της κεφαλαιοκρατικής αυθαιρεσίας, όπου τα σκάνδαλα δεν είναι παρά η αναπόφευκτη προέκταση της νομιμότητάς του και μια από τις συνηθέστερες μεθόδους των πολυεθνικών και των μονοπωλίων για να κάνουν τις «δουλειές» τους.

***

Εφόσον αυτή η «νομιμότητα» δεν ανατραπεί,

εφόσον η «νομιμότητα» που ισοδυναμεί με «το δίκιο του Ισχυρού» και από την οποία απορρέει η «καπατσοσύνη του λαμόγιου» δεν καταργηθεί,

το αποτέλεσμα θα είναι οι «αδιάφθοροι» του σήμερα, να εναλλάσσονται στη θέση των «μιζαδόρων» του χτες. Και τούμπαλιν.

*

Ως τότε το «Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν» θα αποτελεί το ευχολόγιο ακαθαρσίας των δημαγωγών και του κράτους τους, που μονίμως «ξεχνάει» ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.

*

Ως τότε η τακτική της μίζας, της ατιμωρησίας και της κάθε λογής αναξιοπρέπειας, δε θα πεθάνει ποτέ.

Το μόνο που θα εναλλάσσεται θα είναι το εκάστοτε κυρίαρχο κοινοβουλευτικό χρώμα των μιζαδόρων...

***

Αν ο καπιταλισμός,

αυτό το σκάνδαλο των σκανδάλων, το σύστημα όπου τα πλούτη των λίγων γεννιούνται από τη μισθωτή σκλαβιά και τη «νόμιμη κλοπή» του ιδρώτα των πολλών,

δεν εκθεμελιωθεί και δεν αντικατασταθεί

*

από ένα σύστημα που θα έχει για αρχή του «στον καθένα ανάλογα με την εργασία του, από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του» κι από κει στο βασίλειο του Ανθρώπου με προμετωπίδα «στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του»,

*

τότε

τα σκάνδαλα ποτέ δε θα πάψουν να λειτουργούν ως το αναγκαίο εκείνο λιπαντικό ενός καθεστώτος που ρίχνει μερικά (παράνομα) «ψίχουλα» κάτω από το τραπέζι, για να μπορούν οι Γαργαντούες των πολυεθνικών και των μονοπωλίων να συνεχίζουν τα λουκούλεια γεύματα της απληστίας τους (νομιμότατα) πάνω στο τραπέζι.