Η συζήτηση που «άνοιξαν» αστοί πολιτικοί και δημοσιολόγοι, για την τήρηση του Συντάγματος και το σεβασμό στους νόμους, έγινε σε μια συγκυρία κατά την οποία οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δέχονται μια ανελέητη επίθεση. Είναι κομμάτι της συνολικής επίθεσης στο λαϊκό εισόδημα και τα λαϊκά δικαιώματα. Είναι η υπενθύμιση της αστικής τάξης ότι ο εργάτης πρέπει να σκύψει ακόμα πιο χαμηλά το κεφάλι και να προσκυνήσει το «ευαγγέλιο» και την πεμπτουσία των επιχειρηματικών κερδών που καθαγιάζει η αστική δημοκρατία. Κατηγορούν το ΚΚΕ πως δε βρίσκεται εντός συνταγματικής νομιμότητας γιατί παλεύει το ίδιο και καλεί το λαό οργανωμένα να διεκδικήσει να έχει δουλειά, να μην απολύεται, να έχει ικανοποιητικό μισθό και σύνταξη που να καλύπτει τις ανάγκες του, να υπάρχουν συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας στη δουλειά και όχι θάνατοι και σακάτεμα εργατών, να μορφώνονται τα παιδιά του, να εξασφαλίζεται η υγεία του, η ανάπαυσή του. Αυτά δεν εξασφαλίζονται. Οι εργοδότες έχουν δικαίωμα να απολύουν και το κάνουν. Πώς θα υπερασπιστεί ο εργάτης τη δουλειά του αν δεν κινητοποιηθεί; Του μειώνει το μισθό εντατικοποιώντας τη δουλειά. Τι μπορεί να κάνει; Και όλα αυτά απολύτως νόμιμα. Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων σε όλη τη χώρα έδειξαν ότι αρνούνται να πειθαρχήσουν στο κόψιμο του μισθού τους, της σύνταξής τους και δε δέχονται τα παιδιά τους να ζήσουν μια ζωή - κόλαση που θα καθορίζεται από τις ορέξεις του κάθε εργοδότη - καπιταλιστή.

Η ουσία της αστικής δημοκρατίας ως εξουσίας της αστικής τάξης και του κεφαλαίου με κοινοβουλευτική έκφραση αποτυπώνεται πρώτα απ' όλα στα αστικά Συντάγματα. Ανεξάρτητα από την κάθε φορά μορφή του πολιτικού συστήματος, όλα τα Συντάγματα κατοχυρώνουν τα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων. Αντανακλούν τις κοινωνικές σχέσεις που στον καπιταλισμό είναι εκμεταλλευτικές. Αυτό ακριβώς κάνει και το αστικό Σύνταγμα που περιγράφει τους κανόνες μέσα στους οποίους θα λειτουργεί ο καπιταλισμός, το πώς θα γίνεται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα από τις διατάξεις του:

Ενα αστικό Σύνταγμα (ως αποτέλεσμα και των συσχετισμών μέσα σε μια κοινωνία) περιλαμβάνει και διατάξεις που εξωραΐζουν και επιχειρούν να συγκαλύψουν τον ταξικό χαρακτήρα του, όπως το άρθρο 4: «1. Οι Ελληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου. 2. Οι Ελληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις...». Αλήθεια, ας μας πουν. Ισχύουν αυτά στην πραγματικότητα; Ο εργάτης και η εργάτρια έχουν ίσα δικαιώματα με τους καπιταλιστές και τα αφεντικά; Ο φτωχός αγρότης, παραγωγός έχει ίσα δικαιώματα με τους μεγαλέμπορους, τους μεσάζοντες, τους μεγαλοϊδιοκτήτες; Ο αυτοαπασχολούμενος και ο μικρομεσαίος επαγγελματίας έχουν ίσα δικαιώματα με τους πολυεθνικούς κολοσσούς; Πώς μπορεί ο μεγαλοεπιχειρηματίας να έχει ίσα δικαιώματα με τον εργάτη, τον αυτοαπασχολούμενο, όταν τον μεν εργάτη τον εκμεταλλεύεται, τον δε αυτοαπασχολούμενο, μέσω των νόμων του ανταγωνισμού, τον ξεκληρίζει παίρνοντάς του το μερίδιο από την αγορά; Αρα είναι άνισοι απέναντι στο νόμο.

Εν κατακλείδι, εκείνοι οι αστοί πολιτικοί και δημοσιολόγοι που αποθεώνουν την αστική δημοκρατία, αφού - όπως λένε - ο καθένας μπορεί να λέει τη γνώμη του ελεύθερα, είναι οι ίδιοι που ισχυρίζονται ότι η αστική δημοκρατία δε χωρά ένα Κόμμα όπως το ΚΚΕ και που «αγγίζει τα όρια της νομιμότητας», επειδή καλεί το λαό να παλέψει για να καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό ο λαός, η μεγάλη του πλειοψηφία θα το κάνει. Λένε με απλά λόγια: Ενα κόμμα μπορεί να εκφράζει τη γνώμη του, όχι όμως και να παλεύει για να γίνει αυτή πραγματικότητα, ακριβώς γιατί θίγει την αστική κυριαρχία και τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.