Αυτό το άρθρο μου είναι το πρώτο του νέου έτους 2000. Ενός έτους που μας παίρνει από τον προηγούμενο εικοστό αιώνα και μας εισάγει στον επόμενο εικοστό πρώτο αιώνα. Ταυτόχρονα, μας παίρνει από την προηγούμενη δεύτερη χιλιετηρίδα και μας εισάγει στην επόμενη τρίτη χιλιετηρίδα. Πρόκειται για μια αυθαίρετη, αλλά αναγκαία νοητική στιγμή του ανθρώπινου χρόνου, η οποία κινείται μέσα στον επίσης αναγκαίο λαβύρινθο των ανθρώπινων νοητικών αφαιρέσεων. Είναι η στιγμή που συγκρούεται ο ωρολογιακός χρόνος με το χρόνο του Σύμπαντος, η απλή με τη διαλεκτική λογική. Στην αντιφατική ερώτηση, εάν το έτος 2000 είναι ή όχι η αρχή της τρίτης χιλιετηρίδας, αποκαλύπτεται η φτώχεια της μαζικής ανθρώπινης σκέψης κι αντίληψης και η φυσική υποταγή του ανθρώπου στη δύναμη της έλξης και της βαρύτητας.

Το ένα από τα δυο μεγάλα προβλήματα αναφέρεται στις εξωτερικές ή διεθνείς μας σχέσεις. Αρχίζοντας από την Αλβανία, παρατηρούμε ένα καθεστώς που απολαμβάνει τη διεθνή ασυλία. Ισχυρό κέντρο διακίνησης όπλων, ναρκωτικών και πορνείας, προστατεύεται από τις ισχυρές δυτικές δυνάμεις με πρωτοστάτη τις ΗΠΑ. Αδιαφορεί για την πιο στοιχειώδη διεθνή νομιμότητα έχοντας αναγάγει ως δίκαιο τις διεθνώς άνομες βλέψεις της, κατά έναν πρωτόγονο τρόπο. Στην ίδια περίπου λογική κινείται και το πολιτικό - στρατιωτικό σύμπλεγμα εξουσίας της Τουρκίας. Η Βουλγαρία παραμένει σε ένα αξιοπρεπές λαϊκό βογκητό κι η FYROM προσδοκά οφέλη που πιθανόν να της δώσει, η για την ώρα στρατηγική της θέση, με ένα άγνωστο αύριο. Η αθλιότητα των χωρών Αλβανία, FYROM, Βουλγαρία συμπληρώνεται με τα παρακάλια των πολιτικών τους ηγεσιών να εισέλθουν στην υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ και να τύχουν αμερικανικής προστασίας. Πλάι τους βρίσκεται η τραυματισμένη Νέα Γιουγκοσλαβία, ο μοναδικός αρνητής του ΝΑΤΟ, με καταπατημένο ένα σερβικό τμήμα της, το Κοσσυφοπέδιο, από την αλητεία του «Ουτσεκά». Στυλοβάτης αυτής της βαλκανικής αθλιότητας είναι η εύρω-ατλαντική συμμαχία της υπαρκτής ΕΕ και των ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ. Μετά τη συνεχιζόμενη αποσταθεροποίηση των Βαλκανίων και τους βομβαρδισμούς της Σερβίας από το ΝΑΤΟ, προκύπτει η ερώτηση: «Εως πού θα φτάσει αυτό το μακελειό;».

Ηελληνική κυβέρνηση και το σύνολο σχεδόν της πολιτικής ηγεσίας δείχνει να βρίσκεται εγκλωβισμένη στις δαγκάνες των ισχυρών ευρωατλαντικών συμφερόντων. Η μετατροπή του ανατολικού, τουλάχιστον, Αιγαίου σε ελληνοτουρκική θάλασσα και η επίσημη (de jure) αναγνώριση της Κύπρου ως ελληνοτουρκικό νησί, συντελούνται για λογαριασμό της αμερικανικής επικυριαρχίας, στον άξονα πετρελαίων Μέσης Ανατολής-Κασπίας. Η μετατροπή της Βόρειας Ελλάδας σέ χώρο ακαθόριστης βαλκανικής επικράτειας, με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη και η απαίτηση της Αλβανίας για τη λεγόμενη Τσαμουριά (ελληνική Ηπειρος) απειλούν να μετατοπίσουν την αποκλειστική ελληνική επικράτεια «επί το δυτικότερο και το νοτιότερο». Η μόνη αντιμετώπιση που βλέπει η ελληνική κυβέρνηση είναι να παραδίνεται άνευ όρων και να χώνεται βαθύτερα στον βούρκο, προσδοκώντας την εύρω-ατλαντική προστασία.