Το «Ταξικό Συνδικαλιστικό Ρεύμα» (CSC) που ιδρύθηκε το 1989, πραγματοποίησε το 4ο Συνέδριό του από τις 9 μέχρι τις 11 Δεκεμβρίου, στο Ρίο ντε Τζανέιρο.

Το CSC ιδρύθηκε μέσα σε συνθήκες δύσκολες και συνέχισε τη δράση του σε συνθήκες ακόμα πιο δύσκολες. Οι δυσκολίες αυτές προέρχονται από πολλές πλευρές, όπως η ένταση του ιδεολογικού πολέμου μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, καθώς και η απότομη επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης, πρωτοφανής ακόμα και για τη Βραζιλία. Η τόσο πλούσια αυτή χώρα έχει πολύ φτωχό λαό, αφού τον πλούτο της τον καρπώνεται μια χούφτα αστών και μεγαλοτσιφλικάδων, που αποτελεί, μόλις, το 2% του πληθυσμού. Σύμφωνα με ορισμένα στοιχεία, μεταξύ του 1989 και 1998, η βιομηχανική απασχόληση μειώθηκε κατά 50%, οι αμοιβές κατά 30%, η ανεργία έφτασε, με τάση να ξεπεράσει, το 20%, ενώ το 53% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού υποαπασχολείται.

Το ταξικό κίνημα στη Βραζιλία έχει πλούσια αγωνιστική πείρα. Πέρασε διά πυρός και σιδήρου, μέσα από σκληρή σύγκρουση με το αντιλαϊκό καθεστώς, που πότε με την ωμή δικτατορία (1964-1985), πότε με τον μανδύα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας υπηρετεί τα συμφέροντα της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας και λειτουργεί ως βραχίονας του ιμπεριαλισμού.

Την περίοδο αυτή η χώρα βρίσκεται στη φάση μεγάλων οικονομικών αλλαγών που επηρεάζουν σοβαρά το συνδικαλιστικό κίνημα. Βάση αυτών των αλλαγών είναι η Επιστημονική Τεχνολογική Επανάσταση. Οι συνέπειες αυτών των αλλαγών δεν μπορούν να αποχωριστούν από την πολιτική της μεγαλοαστικής τάξης, καθώς και από το γεγονός της κίνησης των εξελίξεων από το κέντρο του καπιταλισμού στην περιφέρειά του. Ομως, το CSC δε χάνει τον προσανατολισμό του, επιμένει στην προοπτική του σοσιαλισμού και απορρίπτει, τόσο τη σοσιαλδημοκρατική συμμαχία με το κεφάλαιο, όσο και τον αποσυνθετικό ρόλο που παίζουν παραλλαγές του τροτσκισμού.

Σήμερα το ταξικό κίνημα της Βραζιλίας παλεύει αποφασιστικά ενάντια στην κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη, «κεντροαριστερού» Προέδρου Φερνάντο Ενρίκε Καρντόσο, που υμνώντας την «παγκοσμιοποίηση» και εφαρμόζοντας αντιλαϊκή, νεοφιλελεύθερη δεξιά πολιτική, παραδίδει το δημόσιο τομέα και ξεπουλάει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές στις πολυεθνικές, δυναμιτίζει την εθνική κυριαρχία, καταπατά τα ασφαλιστικά - εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων, ενώ υποβαθμίζει παραπέρα την υγεία και την παιδεία. Ακόμα, περιορίζει τα όποια δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, ενισχύει τις ρατσιστικές διακρίσεις και καλύπτει τις δολοφονικές επιθέσεις των «ταγμάτων θανάτου», ενάντια σε συνδικαλιστές, πολιτικούς, εργάτες και αγρότες, που παλεύουν για τα συμφέροντα του βραζιλιάνικου λαού.

Το Ταξικό Συνδικαλιστικό Ρεύμα δραστηριοποιείται στο εργατικό και το αγροτικό κίνημα.

Το CSC παλεύει μέσα στη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Βραζιλίας (CUT) και οι δυνάμεις του αντιπροσωπεύουν ποσοστό της τάξης του 15%. Το Ταξικό Συνδικαλιστικό Ρεύμα είναι οργανωμένο σε πανεθνική κλίμακα, συσπειρώνει ισχυρές δυνάμεις και έχει κατακτήσει την πλειοψηφία σε συνδικάτα σημαντικών κλάδων, όπως αυτά των μεταλλεργατών, των εργαζομένων στις αεροπορικές και θαλάσσιες μεταφορές και τα λιμάνια, των τραπεζοϋπαλλήλων, των εργαζομένων στο σιδηρόδρομο και το μετρό κλπ.

Στον αγροτικό τομέα οι ταξικές δυνάμεις δίνουν τη μάχη μέσα από τις γραμμές της CONTAG (Συνομοσπονδία Εργαζομένων στον Αγροτικό Τομέα), που είναι ενταγμένη στην CUT, αλλά και μέσα από το Κίνημα Αγώνα για τη Γη (MLT) που δεν ανήκει στη Γενική Συνομοσπονδία.

Στις συνθήκες αυτές, πραγματοποιείται και το 4ο συνέδριο του Ταξικού Συνδικαλιστικού Ρεύματος, που ήδη από την προσυνεδριακή συζήτηση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «απαιτείται ο υπολογισμός, εν μέρους του ταξικού συνδικαλισμού, διαφόρων παραγόντων, όπως: α) η αναγκαιότητα πολιτικής τακτικής, που θα αποσκοπεί στην αντιμετώπιση των δυνάμεων στήριξης του νεοφιλελευθερισμού, β)η σοσιαλιστική επαναστατική στρατηγική, που δε θα παρασύρεται από τη «συνδικαλιστική εγκατάλειψη», γ) η συνδικαλιστική οργάνωση νέων τομέων και η ανάλογη προσαρμογή των μορφών συνδικαλιστικής οργάνωσης, δ) η άρνηση «διαπραγμάτευσης των δικαιωμάτων» και ε)η ωρίμανση απαιτήσεων για διεθνιστικές πρακτικές πιο σταθερές - με το ταξικό συνδικαλιστικό στρατόπεδο που επιζητεί την ανασύνθεσή του».

Η εργατική τάξη και τα άλλα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα της Βραζιλίας και γενικότερα της Λατινικής Αμερικής αντιπαλεύουν αποφασιστικά το νεοφιλελευθερισμό και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Οργανώνουν τις δυνάμεις τους για τη λαϊκή αντεπίθεση, που θα ανατρέψει το καθεστώς της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, που έχει βυθίσει τους λαούς μιας ολόκληρης ηπείρου στη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Το συμπέρασμα αυτό βγαίνει αβίαστα από την πλούσια πείρα που κατατέθηκε, με πολλή θέρμη και αγωνιστικότητα, από τους 500 περίπου αντιπροσώπους, που συμμετείχαν στις εργασίες του 4ου συνεδρίου του CSC.

Τα πανό που είχαν αναρτηθεί στην αίθουσα του συνεδρίου και τα συνθήματα που βροντοφώναξαν οι εκατοντάδες σύνεδροι ήταν χαρακτηριστικά: «Σοσιαλισμός για πάντα», «Ταξικό ρεύμα, μέλλον σοσιαλιστικό», «Ο σοσιαλισμός ζει».

Ιδιαίτερη, βαρύνουσα σημασία δίνει το ταξικό κίνημα της Βραζιλίας, αλλά και των άλλων χωρών της Λατινικής Αμερικής στο κρίσιμο ζήτημα του συντονισμού της δράσης των ταξικών δυνάμεων, ως προϋπόθεση για το συντονισμό της πάλης της παγκόσμιας εργατικής τάξης.

Σε αυτά τα πλαίσια, η ηγεσία του CSC και οι αντιπρόσωποι του 4ου συνεδρίου υποδέχτηκαν με μεγάλη χαρά την ελληνική αντιπροσωπεία, τον εκπρόσωπο του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (ΠΑΜΕ), ναυτεργάτη Γιώργη Μαρίνο και τους εκπροσώπους των ταξικών συνδικαλιστικών ρευμάτων της Αργεντινής και της Χιλής. Εδώ να πούμε, ότι οι οικοδεσπότες μας ξεπέρασαν κατά πάρα πολύ την έννοια της φιλοξενίας, ανοίγοντάς μας διάπλατα τις αγκάλες της τόσο χαρακτηριστικής, αλέγρας βραζιλιάνικης ψυχής.

Με εκδηλώσεις ενθουσιασμού υποδέχτηκαν την παρέμβαση του εκπροσώπου του ΠΑΜΕ, ο οποίος αναφέρθηκε στις εξελίξεις στην Ευρώπη και την Ελλάδα, στην ολομέτωπη επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου και στους αγώνες των εργαζομένων, στις αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού ενάντια στη ΝΑΤΟική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία και την επίσκεψη του σφαγέα των λαών Κλίντον στη χώρα μας, κινητοποιήσεις που είχαν προκαλέσει το έντονο ενδιαφέρον μεγάλης μερίδας του βραζιλιάνικου λαού.

Ουσιαστικό βήμα συζήτησης, ανταλλαγής πείρας, σκέψεων και προτάσεων για την αντιμετώπιση της επίθεσης των δυνάμεων του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, για την ενίσχυση της πάλης των ταξικών δυνάμεων και την αποκάλυψη του ρόλου των δυνάμεων της υποταγής, μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, αποτέλεσε η συνάντηση της ηγεσίας του CSC με τις ξένες αντιπροσωπείες.

Κεντρικό σημείο των συζητήσεων ήταν η προώθηση του συντονισμού δράσης με συγκεκριμένα, πρακτικά βήματα που πρέπει να γίνουν το επόμενο διάστημα. Στην κατεύθυνση αυτή τονίστηκε η αναγκαιότητα συμμετοχής στο 14ο Συνέδριο της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ) τον ερχόμενο Μάρτη, στο Νέο Δελχί και στη συνάντηση των ταξικών συνδικαλιστικών ρευμάτων, που θα πραγματοποιηθεί τον Απρίλη του 2000, στο Μπουένος Αϊρες.

Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο της συνάντησης των ξένων αντιπροσωπειών με την ηγεσία του CSC, αποτέλεσε η παρέμβαση ενός από τους εκπροσώπους της Αργεντινής, Χούλιο Γκαμπίνα, διευθυντή του Κέντρου Μελετών της Ομοσπονδίας Δικαστικών της Αργεντινής και μέλος της διεύθυνσης του Ινστιτούτου Μελετών και Εκπαίδευσης του CTA (το ταξικό συνδικαλιστικό ρεύμα στην Αργεντινή), ο οποίος, αναφερόμενος στην κοινωνικοοικονομική κατάσταση που επικρατεί σήμερα στη Λατινική Αμερική, τόνισε με έμφαση: «Σύντροφοι, πρέπει να το καταλάβουμε όλοι, αυτή είναι η ώρα της Λατινικής Αμερικής, το σύνθημα Προλετάριοι Ολων των Χωρών Ενωθείτε είναι σήμερα ακόμα πιο επίκαιρο απ' ό,τι στις αρχές του αιώνα».

Μία είναι η πεποίθηση που διαπερνάει τους αγώνες των ταξικών δυνάμεων της Βραζιλίας και των άλλων χωρών της Λατινικής Αμερικής: «Το μέλλον των λαών της Λατινικής Αμερικής δε συμβιβάζεται με την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Παλεύουμε για το Σοσιαλισμό».