Το καλύτερο αύριο που διψάμε, δε γίνεται ορατό στο πρόσωπο των αγέννητων, αλλά στο πρόσωπο αυτών που ήδη γνωρίσαμε με τα μάτια της ιστορίας ή με τα μάτια μας όταν ήμασταν παιδιά, αλλά τους χάσαμε στο πέρασμα του χρόνου. Τα «Ποιητικά πορτρέτα της Νικαριάς» του Φίλιππου Μαυρογιώργη είναι «γι' αυτούς που έφυγαν, που αντιπροσώπευαν την καλοσύνη, την τρυφερότητα, ντομπροσύνη, τιμιότητα, φιλοξενία. Αρετές του νησιού μου - λέει ο ποιητής - που σήμερα πάνε να καταποντιστούν (...). Αυτές οι αρετές ήταν μέρος της πανοπλίας μας, συμπλήρωναν τα ιδανικά μας, μ' αυτά αγωνιστήκαμε κι αγωνιζόμαστε, για ένα καλύτερο αύριο».

Πρόκειται για «πορτρέτα ανθρώπων και φύσης». Φύσης νεκρής, σήμερα, γιατί κι αυτή χάθηκε μαζί με κείνους τους ωραίους ανθρώπους που άφησαν τα ίχνη τους στην ιστορία ή στα παιδικά μας βιώματα. Από εκεί τους ανασύρει ο ποιητής και σκαλίζει τ' όνομά τους στην πέτρα:

«Πάνω στην πέτρα γράψαμε τα ονόματα/ θα μείνουν πέρα απ' τη ζωή μας./ Αλλα καλαίσθητα, κι άλλα, ακαλαίσθητα/ Ολα θα πάνε στην αιωνιότητα./Τα φτιάχναμε μικροί και έφηβοι,/ μικροί βοσκοί Απόλλωνες-/ σε ώρες ευτυχίας στη μάνα φύση./ Το σκάλισμα με το καρφί/ στη λεία μαρμαρόπετρα. Θέλει υπομονή, θέλει μεράκι/ για να βγει η αρχέγονη πνοή, η τέχνη,/ που μας εκληροδότησεν ο πρόγονος,/ της Αλταμίρας, των σπηλαίων,/(...) Η κάθε τέχνη, κι η πιο ταπεινή,/ αυτή είναι που εξυψώνει τους ανθρώπους./ Οτι μπορούν να ονειρεύονται».

Ο Φίλιππος Μαυρογιώργης, ακριβώς αυτή την τέχνη, που έρχεται απ' τους αρχαίους λυρικούς, καλλιεργεί με πολύ «μεράκι». Την τέχνη απ' τον άνθρωπο, για τον άνθρωπο. (Φιλ. Μαυρ.-Γρ. Κουσίδη 17 - Ζωγράφου).