Κάποτε αρκούσαν τρία καρύδια: Ανοιγες το ένα και έβγαζες ένα φόρεμα που είχε πάνω του ζωγραφισμένη τη γη με τα ζώα και τα φυτά. Ανοιγες το δεύτερο κι έβρισκες σ' ένα φόρεμα ζωγραφισμένη τη θάλασσα με τα ψάρια. Ανοιγες το τρίτο κι έβγαζες, ζωγραφισμένο στο φόρεμα, τον ουρανό με τα πουλιά και τ' αστέρια.

Στο Φεστιβάλ Ολυμπίας οι κινηματογραφικές αίθουσες γεμίζουν από παιδιά κι οι παραμυθάδες συνεχίζουν να αφηγούνται ιστορίες με «νεράιδες και δράκοντες»: Ιστορίες ανάμεσα στα άκρα της ζωής και του θανάτου με το φακό να ρίχνει λίγο φως στο μυστήριο της ύπαρξης. Να υποδηλώνει τον παραλογισμό της ασχήμιας, να σκιαγραφεί την επιβεβαίωση της αξίας της - της ύπαρξης και του μυστηρίου της - εκεί που οι άνθρωποι επιμένουν να αναζητούν τη συναίσθηση της αληθινής ομορφιάς.

Ο θάνατος κι η απώλεια γίνονται αφορμή για την ανακάλυψη της φιλίας, της αγάπης, του σεβασμού, της ανάγκης του ενός από τον άλλο. Και γύρω από το νόημα της ύπαρξης που μόνο η ανθρώπινη βούληση τού δίνει περιεχόμενο φτιάχνεται ένας μικρός θεματολογικός κύκλος από τις ταινίες «Γρατσουνιές στο τραπέζι» της Ινεκε Χάουτμαν (Ολλανδία) και «Μόνο τα σύννεφα κινούν τ' αστέρια» της Γορουν Ναν (Νορβηγία). Στο «Μαγικό μαργαριτάρι» του Τασιάν Σίνχα (Ινδία) ένα ροζ μαργαριτάρι αξίζει χίλιες φορές περισσότερο σαν φτηνό παιχνίδι στα χέρια ενός κοριτσιού παρά σαν σπάνιο εμπόρευμα που μπορεί να απαλλάξει τον πατέρα από όλους τους κόπους της υπόλοιπης ζωής του. «Το κορίτσι με τα λευκά παπούτσια» του Ρασούλ Σαντρ Αμελί (Ιράν) αναζητά χώρο ελευθερίας ανάμεσα στο χρυσό κλουβί της οικογενειακής ευημερίας στις καλές συνοικίες και την εκμετάλλευση της ανάγκης και της στέρησης στις φτωχογειτονιές.

Κι ένα ορφανό παιδί του δρόμου, πάλι στο Ιράν, θέλει στο πρόσωπο μιας ξένης να βρει τη μητέρα που έχει ονειρευτεί, στη «Μητρική αγάπη» του Καμάλ Ταμπριζί. Υγεία σωματική και ψυχική, ο μολυσμένος αέρας της πόλης κι ο άνεμος των βουνών, σεβασμός του φυσικού κόσμου και εκμετάλλευσης της φύσης, τείνουν να αποτελέσουν αξιακά διλήμματα στην ταινία του Πέταρ Λάλοβιτς (Γιουγκοσλαβία) «Τα πουλιά που δεν πετούσαν», όπου η μυθοπλασία συναντά τη μορφή ενός ντοκιμαντέρ για τα ζώα του δάσους. Και από την εικόνα ενός συστήματος, μιας νοοτροπίας της εκπαίδευσης στο «Καναρινί ποδήλατο» του Δημήτρη Σταύρακα, περνάμε στις «Πλαστογραφημένες προσδοκίες» της Λουκίας Ρικάκη, ντοκιμαντέρ από τις μαθητικές κινητοποιήσεις του 1998 «για τα πράγματα που δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι». Μια πρόχειρη σταχυολόγηση τα παραπάνω από τα δρώμενα στην οθόνη του 3ου Φεστιβάλ Ολυμπίας, μέχρι την περασμένη Τρίτη.

Οι σημερινές προβολές: «Ημουν ένα αγοράκι», Αλίσια Βίτκοβσκα (Πολωνία). «Αδερφέ μου, αδερφέ μου», Χένρικ Ρούμπεν Γκεντς (Δανία), και μικρού μήκους ταινίες. Και οι μεγάλου μήκους «Αν όχι εμείς τότε ποιοι;», Βαλερί Πριεβικόφ (Ρωσία). «Αννα Βούντερ», Ούλα Βάγκνερ (Γερμανία).