Διαβάζοντας τα βιβλία του Ταρναρά: «Ο ήλιος βούλιαξε στα χιόνια» και «Τα φανάρια είχαν πάντα κόκκινο χώμα», μας έρχονται πολλές μνήμες από λογοτεχνικά έργα που μας μάγεψαν: «Ο θάνατος του παλικαριού» του Παλαμά, «Ο Τάκης Πλούμας» του Μαλακάση, κλωθογυρίζουν συνεχώς στο μυαλό μας με την περιγραφή, στο πρώτο βιβλίο της εξωτερικής εμφάνισης και των ψυχικών χαρισμάτων του κεντρικού προσώπου.

Μεσολογγίτης ο συγγραφέας - δάσκαλος στο επάγγελμα- έχοντας τα ίδια κεντρίσματα με τους μεγάλους ποιητές έπλασε έναν τύπο αξιοθαύμαστο, «ηρωικό και πένθιμο», αφού η συμμετοχή του στον Αλβανικό Πόλεμο αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του μυθιστορήματος.

Οπως κι ο Κώστας Κρυστάλλης ζωντανεύει στις λαμπρές περιγραφές της φύσης, των χειμαδιών, των κοπαδιών και των καημών όσων ζουν τη βουκολική ζωή.

Στο δεύτερο, η πολυαγαπημένη δασκάλα, μεγάλη σ' όλα τα έργα της, και τη ζωή της, η Ελλη Αλεξίου ξαναγυρίζει βαθιά μέσα στην καρδιά μας, διαβάζοντας τις σελίδες του δεύτερου βιβλίου, που αφιερώνεται στα ορφανά και δυστυχισμένα παιδιά των μεταναστών. Η μισή τους μέρα στο σχολείο και η άλλη στα φανάρια, πλένοντας τζάμια αυτοκινήτων, πουλώντας λουλούδια και χαρτομάντιλα.

Ο «Φρανζτέσκος» σε άλλη έκδοση, όπως και μια δασκάλα, που πονάει τον ορφανό, εξαιρετικά προικισμένο μικρό Αλβανό, που ξεριζώθηκε από το μαγεμένο χωριό του, που θρόιζαν τα φύλλα του δάσους και το λούζαν οι ακτίνες του ήλιου, αρωματισμένες απ' τον αφρό των κυμάτων.

Τα μηνύματα αυτού του άξιου παιδαγωγικού μυθιστορήματος είναι σημαντικά: συμπαράσταση, αγάπη και πόνος για τους αναίτια φευγάτους από τον τόπο τους μετανάστες, οι οποίοι προπηλακίζονται από το ρατσισμό που επικίνδυνα, τώρα τελευταία, αναπτύσσεται στην πατρίδα μας. (Εκδόσεις «Εντός»).