Σε αυτό το άρθρο της «Καθημερινής» (05/06/10) που τιτλοφορείται «Συνδικαλισμός», αποτυπώνεται με γλαφυρότητα το όραμα των απανταχού καπιταλιστών. Να υπάρχει ένα υποτυπώδες συνδικαλιστικό κίνημα που θα υπακούει τυφλά και θα υπηρετεί, στο όνομα της «κοινωνικής συναίνεσης», του «κοινωνικού διαλόγου», της «κοινωνικής συνεργασίας και ειρήνης», στο όνομα της «διαβούλευσης», τις ανάγκες του εκάστοτε εργοδότη, της εκάστοτε επιχείρησης και ομίλου.

Ενα συνδικαλιστικό κίνημα μειλίχιο που θα αντιλαμβάνεται την εκ περιτροπής εργασία, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, τη διαθεσιμότητα, τις απολύσεις, το πάγωμα και τη μείωση των μισθών ως αναγκαία μέτρα, προκειμένου να κρατηθεί στη ζωή η οικογένεια - επιχείρηση και που θα βάζει πλάτες, ώστε να αυγατίζουν τα κέρδη του πάτερ φαμίλια - επιχειρηματία, κάνοντας συμβιβασμούς και υποχωρήσεις για να διαφυλαχτούν κάποιες θέσεις εργασίας.

Θέλουν ένα συνδικαλιστικό κίνημα με εργάτες εγκλωβισμένους, που δεν αντιστέκονται, ένα εκφυλισμένο εργατικό κίνημα συναίνεσης και συνεργασίας που θα αντιλαμβάνεται τον ταξικό πόλεμο που μας έχουν κηρύξει ως πρόσφορο έδαφος, όπου μπορεί να διεξάγεται πολιτισμένος κοινωνικός διάλογος, στο βωμό του οποίου θα θυσιάζουν οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες, οι νέοι και οι γυναίκες το όποιο δικαίωμα τους ζητηθεί, σβήνοντας μονοκονδυλιά τους αιματηρούς αγώνες της τάξης τους, διαγράφοντας συλλήβδην την ηρωική ιστορία του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Και πλέον φαίνεται να ανησυχούν ότι ένα τέτοιο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να τους το εξασφαλίσει το μοντέλο «συνδικαλισμού» που έπλασαν όλα αυτά τα χρόνια με την ολόπλευρη στήριξη μιας εργατικής αριστοκρατίας στο πρόσωπο των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Οι χρυσοπληρωμένοι εργατοπατέρες και τα επιτελεία χειραγώγησης, αποπροσανατολισμού και εγκλωβισμού, τα Συνδικάτα και Σωματεία που ελέγχουν οι παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που φυτοζωούν, οι εκλογές νοθείας, οι απεργοσπαστικές αποφάσεις - καταγγελίες φαίνεται ότι πλέον δεν μπορούν να συγκρατήσουν την αγανάκτηση της εργατικής τάξης και τη ριζοσπαστικοποίηση ενός σημαντικού τμήματός της.

Αρχίζει και αποκαλύπτεται ολοένα και περισσότερο ο ρόλος του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού και ένα μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης παραγκωνίζει το σάπιο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.

Το ταξικό μέτωπο του ΠΑΜΕ συσπειρώνει ολοένα και μεγαλύτερες ριζοσπαστικές εργατικές μάζες, Σωματεία, Συνδικάτα, Ομοσπονδίες που πρωτοστατούν και οργανώνουν ταξικούς αγώνες απειθαρχίας και αντεπίθεσης στις αντιλαϊκές επιλογές των μεγαλοεπιχειρηματιών και των πολιτικών τους εκπροσώπων.

Οι αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων τους τρομάζουν, οι μαζικοί ταξικοί αγώνες του προηγούμενου διαστήματος, το περιεχόμενο, ο προσανατολισμός, τα αιτήματά τους, η προοπτική που βάζουν για τους επόμενους αγώνες τους φοβίζουν. Η οργάνωση των εργατών, η συσπείρωσή τους σε ταξική κατεύθυνση, παρά τις προβοκάτσιες, τις βρώμικες συκοφαντίες, τους τραμπουκισμούς και τις απειλές των εργοδοτών που ψελλίζουν ιδεολογήματα του τύπου «δικαίωμα στην εργασία» αποδεικνύουν ότι το ταξικό εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκει έκφραση στο ΠΑΜΕ και σηκώνει ολοένα και πιο ψηλά το ανάστημά του.

Αυτοί που κόβουν τις συντάξεις, ιδιωτικοποιούν την Υγεία και τη μόρφωση, δημιουργούν τη φτώχεια, κλείνουν τα εργοστάσια και τα πάνε (με κρατική χρηματοδότηση παρακαλώ!), όπου βρουν φτηνότερα εργατικά χέρια, αυτοί που δε λογαριάζουν τη ζωή του εργάτη και τον αναγκάζουν να δουλεύει εξαντλητικά ωράρια με αποτέλεσμα να έχουν αυξηθεί κατακόρυφα τα εργατικά ατυχήματα, ζητούν να συναινέσουμε μαζί τους, γιατί οι αγώνες μας και οι «υπερβολικές διεκδικήσεις μας» οδηγούν στη συρρίκνωση και στη μείωση θέσεων εργασίας.

Επειδή το ταξικό εργατικό κίνημα, λοιπόν, σέβεται το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, επειδή για το ταξικό - εργατικό κίνημα ρεαλισμός και υπευθυνότητα είναι η πάλη για να ικανοποιηθούν τα θεμελιώδη αυτά δικαιώματα που έρχονται σε πλήρη σύγκρουση και αντίθεση με την εξουσία των μονοπωλίων -δικαιώματα που μπορούν να βρουν τη δικαίωσή τους σε μια άλλη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τη λαϊκή εξουσία, τη λαϊκή οικονομία, για να περάσει ο πλούτος που παράγουμε εμείς στα χέρια μας - το ταξικό-εργατικό κίνημα υπάρχει, δρα και δυναμώνει. Γεννιέται και μεγαλώνει στο κάθε εργοστάσιο, στο κάθε γιαπί, στο κάθε γραφείο και όχι στην όποια σχολή εργατοπατέρων δημιουργούν τα «συνδικαλιστικά» δεκανίκια των μεγαλοεργοδοτών. Το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα αναπνέει, τρανεύει και οργανώνει την πάλη του στους τόπους δουλειάς και όχι στα οβάλ γραφεία των «κοινωνικών διαλόγων».