Εχτές Τετάρτη, έκανε πρεμιέρα η βρετανική, 3D, μουσικοχορευτική παραγωγή του 2010, με τίτλο «Streetdance», των Μαξ Γκίβα και Ντάνια Πασκουίνι. Ενα «βίντεο κλιπ» με διάρκεια όσο ένα μεγάλου μήκους φιλμ, μια μείξη μπρέικ ντανς και χιπ χοπ, με σύνθετες και συγκεκριμένες χορογραφημένες, κινήσεις. Η ταινία καταγράφει τη ζωή μιας συντροφιάς νεαρών, πριν το βρετανικό πρωτάθλημα «χορού του δρόμου» και την ακρόαση της Βασιλικής Ακαδημίας. Στην ταινία συμμετέχει πλήθος μουσικών και χορευτικών ταλέντων από τηλεοπτικά σόου, αλλά και η γοητευτική Σαρλότ Ράμπλινγκ. Επίσης, προβάλλεται από σήμερα, το ντοκιμαντέρ του Αλέξη Τσάφα, παραγωγής 2009, με τίτλο «ΜΙΝΤΕΛΟ - Πίσω από τον Ορίζοντα». Ταινία που αναφέρεται στη μικρή πόλη - λιμάνι του νησιού Σάο Βισέντε και την καθημερινότητα των κρεολών κατοίκων της. Ενός νησιού, από τα δέκα ηφαιστιογενή του Ατλαντικού, που συνθέτουν τη χώρα του Πράσινου Ακρωτηρίου. Ακόμη, σε επανέκδοση, προβάλλονται δύο - στον καιρό τους πολυσυζητημένες, σήμερα ίσως ξεπερασμένες - ταινίες του 80χρονου Ελβετού Ζαν-Λικ Γκοντάρ. Η «Αρσενικό Θηλυκό» του 1966 και η «Δυο τρία πράγματα που ξέρω γι' αυτήν» του 1967. Επί τη ευκαιρία, αναφέρουμε ότι ο Γκοντάρ πριν το 1968 εκτιμάται ως μη πολιτικός κινηματογραφιστής, ιδιότητα που αναιρείται μετά το 1968. Ο Γκοντάρ αποκρούοντας δημαγωγικά κάθε προϋπάρχον αφηγηματικό σύστημα, επιβάλλει την αφηγηματική χειραγώγηση, κάτι που οι κριτικοί της εποχής παρουσιάζουν και δικαιολογούν ως έργο μιας ξεχωριστής - ως προς τι αλήθεια; - προσωπικότητας, καθορίζοντας επίσης σαν μοναδικό στοιχείο συνοχής μιας ταινίας του Γκοντάρ, την προσωπικότητα του δημιουργού της. Ο Γκοντάρ υποστηρίζει μανιωδώς, ένα σινεμά δημιουργού στο οποίο ο αφηγητής μετατρέπεται σε υπερ-δημιουργό, και επιβάλλει τη δύναμή του πάνω στο σύνολο της διαδικασίας παραγωγής. Σε αυτό το εγωκεντρικό σινεμά, ο αφηγητής προβάλλει σαν υπεύθυνος χειραγώγησης του κινηματογραφημένου υλικού και ουσιαστική διάσταση των αφηγηματικών διαδικασιών μια διάχυτη αυτεπίγνωση που απευθύνεται στο κοινό. Η αφήγηση μπορεί να είναι και καθ' όλα μη επικοινωνιακή, αφήνοντας πολλά και μόνιμα χάσματα. Διατηρεί στοιχεία ντοκιμενταρίστικου αυθορμητισμού, ενώ κατ' ουσίαν ελέγχει την παράσταση...